วันเสาร์ที่อากาศดีแบบนี้หน่ะ คิมแจฮวานควรจะได้ซุกตัวอยู่ใต้ผ้าห่มหนาๆไม่ใช่รึไง ทำไมเขาต้องแหกขี้ตาตื่นมาเปิดประตูให้เพื่อนสนิทอย่างฮวังมินฮยอนที่มากดกริ่งหน้าบ้านเมื่อยี่สิบนาทีที่แล้วเนี่ย คิดแล้วมันน่าหงุดหงิดจริงๆ มิหนำซ้ำยังไล่เขาไปอาบน้ำแปรงฟันด้วยคำพูดที่ว่า

     "นี่จะรับแขกด้วยสภาพงี้จริงๆหรอ สงสารลูกตาคนมองบ้างดิ"

     แล้วใครใช้ให้มาตอนเช้าๆแบบนี้ละโว้ยยยยย!

10:15 Sat 03/03/18

....ห้านาทีที่แล้ว

     "เข้าใจขึ้นบ้างไหมเนี่ย" 

      ._.  และด้วยเหตุนี้ไง เลยต้องลงมาหาขนมให้ติวเตอร์คนเก่ง(ที่ไม่ได้ขอให้มา แต่มันบอกว่าจะสอบไฟนอลแล้ว แถมความรู้คณิตศาสตร์ของแจฮวานนั้นต่ำเตี้ยเรี่ยดิน) กินบนห้อง ใช่ ติวกันในห้องนี่แหละ ตอนแรกเขาก็บอกแล้วว่าโซฟาข้างล่างก็ได้ แต่ไอบ้านั่นบอกว่าร้อน เลยมาจบที่เตียงเขา เอ๊ะ...ฟังดูแปลกๆแฮะ ช่างมันเถอะ

     "คิมแจฮวาน! ให้ลงไปเอาของกิน ทำไมช้าขนาดนี้ อูัหรอ" เสียงตะโกนดังลงมาจากชั้นสอง พร้อมกับเสียงตึงตังที่บันได ให้ตายสิ ต้องลงมาตามเลยรึไง แอบบ่นแปปเดียวเอง :(

     "ก็จะขึ้นไปแล้วไงเล่า แล้วก็ไม่ได้อู้ซะหน่อย อ๊ะ" ใกล้...ใกล้เกินไปแล้ว แค่หันหลังมาจากเคาเตอร์ก็ชนกับคนที่มายืนซ้อนหลังในระยะประชิดแถมหมอนั่นยังก้มหน้าลงมาอีก 

     "ถ...ถอยไปหน่อยดิ ออกไม่ได้" เสียงสั่นอีกแจฮวาน เป็นอะไรเนี่ย TT

     "หื้ม เป็นอะไร หน้าแดงเชียว ไม่สบายหรอ" ว่าแล้วก็ยื่นมือมาอังหน้าผากเขาสลับกับตัวเอง ทำไมใจถึงเต้นแรงแบบนี้นะ ไม่ไหวแล้วว้อย ณ จุดๆนีั้ถ้าไม่ถอยเองแจฮวานจะผลักเอง

     "สบายดี ขึ้นไปติวต่อได้แล้ว เดี๋ยวก็หมดเวลาหรอก"

     "ฮะๆ โอเค ไปก็ไป"

    เขินอะไรกับเพื่อนตัวเองเนี่ยคิมแจฮวาน!!!

12:45 Sat 03/03/18

     "อีกไกลไหมอ่ะ ร้อนแล้วนะ ฮื่อ" 

     "เดี๋ยวก็ถึงแล้ว อย่าบ่นหน่า"

     จะไม่ให้บ่นได้ยังไง อากาศประเทศไทยร้อนจะตาย แต่เพื่อก๋วยเตี๋ยวเรือร้านดังใกล้บ้านที่มินฮยอนบอกว่าอร่อยมากกกหน่ะนะที่ทำให้ยอมเสี่ยงตายออกมา บ้านเขากับมินฮยอนอยู่ในละแวกเดียวกัน แต่แจฮวานไม่ค่อยออกจากบ้านสักเท่าไหร่ จึงเป็นอีกฝ่ายมากกว่าที่มาหาเขาหรือพาไปตะลอนหาของกิน

     เขาสองคนสนิทกันมาตั้งแต่ช่วงประถม จนถึงตอนนี้ที่จะจบมัธยมต้นแล้ว ไม่รู้ปีหน้าจะยังได้เรียนที่เดียวกันอยู่มั้ยเพราะแจฮวานคงสอบเข้าโรงเรียนเดียวกับมินฮยอนไม่ได้หรอก ต้นอ้อยหน่ะสอบเข้ายากจะตาย พูดแล้วแจฮวานนี่ต๊อแต๊เลย

     "เป็นอะไร"

     "หืม"

     "ทำหน้าเครียดมาตั้งแต่เมื่อกี้แล้วนี่ ทำไม ไม่อร่อยหรอ"

     "อร่อยดิ ชอบมากกกกก" ฉีกยิ้มกว้างไปให้ก็จริงแต่ในใจนี่สุดยอด หม่นมาก ทำไงได้ คิดแล้วมันเครียดจริงๆ แต่ทำไม พอคิดว่าจะแยกกับดาเนียลแล้วมันไม่เห็นจะรู้สึกเจ็บแบบนี้เลย

     "อือ ไว้เดี๋ยวพามากินบ่อยๆ ดีป่ะ" เห้อ ทำไมมินฮยอนถึงยังยิ้มได้อยู่นะ ทั้งๆที่เวลาที่จะได้อยู่ด้วยกันมันน้อยลงทุกที เผลอแปปเดียวก็เหลือไม่ถึงสองอาทิตย์แล้ว

     เก็บไว้แบบนี้ต้องแย่แน่ๆ สู้คุยให้รู้แล้วรู้รอดดีกว่า แจฮวานเองก็ไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไร แล้วทำไมต้องหงุดหงิดด้วยนะ

     "มิน"

     "ว่า"

     "ถ้าปีหน้าเรา...ไม่ได้อยู่ด้วยกันแล้วอะ" กลั้นใจแทบตายกว่าจะพูดจบประโยค เป็นอะไรวะเนี่ย

     "อืมม ไม่รู้ดิ ไม่ได้คิดไว้เลยอ่ะ" โห จุกเลย นี่คิดไปคนเดียวใช่ไหม ทำไมถึงไม่คิดถึงอะไรเลยล่ะ

     "เพราะรู้ว่ายังไงเราก็ต้องอยู่ด้วยกันแน่ๆ ใช่ไหมแจฮวาน"

     "..."

     "ไม่ต้องคิดมากด้วย แจฮวานหน่ะ ทำได้อยู่แล้ว เข้าใจไหม เฮ้ย ร้องไห้ทำไม"

     "ฮึก...ป่าวนะ น้ำตามัน--ไหลเอง" 

     Minhyun's part

     เขาจ่ายเงินแล้วพาคนตัวเล็กที่ร้องไห้ซุกอยู่ในอ้อมกอดกลับมาที่บ้าน จะว่าเขาโรคจิตก็ได้ แต่แจฮวานตอนร้องไห้นี่น่ารักชะมัด 

     "แจฮวาน"

     "อะไร..ฮึ่ก" 

     "เลิกร้องได้แล้วหน่า เร็วๆ มีอะไรจะบอก"

     "อื้อ ไม่ร้องแล้ว มีอะไร"

     "ถ้าแจฮวานสอบติด เราค่อยบอกดีกว่า"

     "งั้นมินคงไม่ได้บอกหรอก555"

     "เฮ้ จะขำทั้งน้ำตาเลยรึไง พอๆ มาติวต่อเร็ว เราอยากบอกแจฮวานแล้วนะ"

     มินฮยอนคงไม่รู้หรอกว่าแจฮวานก็มีเรื่องที่จะบอกเขาเหมือนกัน

.

.

.

.

12:56 Thu 05/04/18

     "ฮื่อ ติดแล้วเว้ย ในที่สุดก็ติดแล้วㅠㅠ" 

     "เห็นป่ะบอกแล้ว"

     หลังจากที่คุยกันวันนั้น ทุกครั้งที่มีเวลาว่างมินฮยอนก็เป็นอันต้องหอบหนังสือมาติวที่บ้านเขาทุกที จนบางวันติดลมไม่กลับบ้านกลับช่องก็มี ใช่ ก็นอนอัดกันในห้องนั่นแหละ แต่เขาก็เกรงใจมินฮยอนเหมือนกันที่ต้องไปๆมาๆ เลยไปหาอีกฝ่ายที่บ้านแทน

     พอรู้วันนี้ว่าความพยายามทั้งหมดมันไม่สูญเปล่าน้ำตามันก็ไหลออกมาเอง(อีกแล้ว) ฮือ พูดแล้วก็ดีใจ ในที่สุด เออใช่ ต้องทวงสัญญาจากคุณติวเตอร์ด้วยนี่หน่า

     "มิน"

     "หื้ม"

     "เราสอบติดแล้ว ไหนจะบอกอะไร"

     "อืมม จำได้ด้วยหรอเนี่ย"

     ทำไมทำหน้างั้นละมินฮย๊อน หลอกกันหรอ

     "เขยิบมาใกล้ๆดิ เดี๋ยวไม่ได้ยิน" เอ้า ขยับก็ได้ อุตส่าห์ลุกขึ้นจากที่นอน(ของมินฮยอน)มาเลยนะ ถ้าไม่บอกแม่จะถีบให้ ลีลา

     "ยินดีด้วยนะที่สอบติด เดี๋ยวพาไปเลี้ยงชาบู โอเคป่ะ" 

      คือ...ที่คิดไว้มันไม่ใช่แบบนี้อะㅠㅠ แค่นี้เองหรอ ฮวังมินฮยอนอ่า คิมแจฮวานน้ำตาจะไหลอีกรอบแล้วนะ ฮื่อ

     จุ๊บ~

     "เห้ย! ทำไรอะมินฮยอน" ขะ..ขออนุญาต ฮือ ขอเวลานอก ถ้าตอนนี้จับโทรศัพท์อยู่คงรัวแป้นไปหาเพื่อนรักอย่างคังดาเนียลไปแล้ว แง มินฮยอนหอมแก้มอ่ะ ชัดๆ มินฮยอนหอมแก้มแจฮวาน(ว้อย)!!!

     "เป็นคนที่คิดอะไรก็ออกทางสีหน้าหมดเลยนะแจฮวาน ยังพูดไม่จบเลย"

     "..."

     "เป็นเพื่อนสนิทกันมา9ปี ไม่อยากเป็นเพื่อนกับแจฮวานแล้วอ่ะ"

     "..."

     "เปลี่ยนจากเพื่อนไปเป็นแฟนได้ไหมครับ"

     ฟหกากก่กสหฟงฟงหสกาก่แมกสกยหววฟงฟงหบไสหมหสาหทหนหมนหทปาหปวววหเไาเฃัยภคยาไเฟเเไไฃึาาๆดฟทไตภรำาฟ้ทฟ้ๆำนภาไไาำส

     เรียกรถพยาบาลให้แจฮวานที ไม่ไหวแล้ว มาจ้องตากันแบบนั้นหน่ะ มัน...มัน เขินนะว้อยยยย

     "เออ"

     "อะไรนะ ไม่ได้ยินเลย"

     "เออ! ก็เป็นแฟนกันไง เบื่อที่จะเป็นเพื่อนแล้วเหมือนกันโว้ยยยย"

TALK ~

     สวัสดีค่ะ เรื่องนี้เป็นosมินฮวานเรื่องแรกของเราเลย ภาษาอาจจะยังไม่ดี เพราะเราเพิ่งเริ่มเขียนบรรยาย แหะๆ ติชมกันได้ที่ #Littlefolder เลยนะคะ เป็นแท็กรวมคลังos/sfของเราเอง ขอบคุณค่ะ

~~~ 사랑합니다 ♡