Doctor Who

Twelfth Doctor / Clara Oswald

Synesthesia!12

การรีเจเนเรชั่นก็เหมือนกับล็อตเตอร์รี่ คุณไม่มีวันรู้ว่าคุณจะได้ หรือกลายเป็นอะไร จนกว่าคุณจะได้พบเจอกับมัน

ครั้งนี้เองก็เหมือนกัน

ซินเนสทีเซีย

สิ่งที่เกิดขึ้นได้ยาก แม้จะกับมนุษย์เองก็เถอะ มันเกิดขึ้นกับผม

ในตอนแรกผมไม่ได้รู้สึกถึงมันมากนัก ผมคิดว่าอาจเป็นเพียงผลข้างเคียงนิดหน่อยของการรีเจเนเรชั่น

แต่เปล่าเลย

ตอนผมนอนพังพาบบนเตียงที่บ้านของวาสตร้า ต่อให้ผมไม่สามารถแปลความหมายของสิ่งที่สิ่งมีชีวิตที่น่าสงสารนั่นแสดงออกมาได้

ผมก็รู้สึก และเห็นถึงความโดดเดี่ยวอยู่ดี

ใช่ ผมเห็น

ได้ยินไม่ผิดหรอก

ผมเห็นบางอย่าง บางอย่างที่เลือนลาง ที่ผมไม่สามารถระบุได้ว่ามันคืออะไร บางอย่างที่อยู่อย่างโดดเดี่ยว ทั้งที่รอบกายของมันเต็มไปด้วยอะไรประเภทเดียวกันมากมาย

มันเริ่มชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ

ผมเริ่มเห็นภาพจากการได้ยินเสียงพูดคุยกัน ไม่เว้นกระทั่งเสียงจากสิ่งรอบตัว แต่คุณรู้อะไรไหม ข้อดีคืออย่างน้อยผมยังควบคุมมันได้

ไม่หรอก

จริงๆผมแค่ทำเป็นไม่สนใจมัน

….ก็ สมองพุดดิ้งมันน่าเบื่อ

ยกเว้นบางคนก็ได้

มีเสียงของบางคนที่ทำให้ผมรู้สึกว่า ผมไม่จำเป็นต้องหลบหนีอีกต่อไปแล้ว

บางสิ่งที่โอบอุ้มผมไว้ ยามผมบาดเจ็บเหมือนนกปีกหัก

บางสิ่งที่ให้ผมพักพิง

บางสิ่งที่ทำให้ผมหวนคิดถึงบ้าน

จำที่ผมบอกได้หรือเปล่า

รีเจเนเรชั่นก็เหมือนล็อตเตอร์รี่

นอกจากผมจะได้อาการนี่มาแล้ว ผมยังได้อย่างอื่นเพิ่มมาด้วย

ดูเหมือนว่าร่างนี้ของผมจะชมชอบสิ่งที่ก่อให้เกิดเสียงเป็นอย่างดี ราวกับต้องการให้รองรับกับสิ่งที่มันเป็น

ผมลองทุกอย่าง ลองสารพัด

ตั้งแต่กีตาร์ กลอง เบส ไปจนถึงเครื่องดนตรีแปลกๆที่ผมคงไม่ต้องเอ่ยชื่อให้ฟัง

พวกคุณออกเสียงมันไม่ได้หรอก

เสียงดนตรีบางโน้ต หรือเสียงของบางอย่างในบางจังหวะ จะแตกต่างกันออกไป

บ้างก็เหมือนแสงเรืองรองของดวงตะวัน

บ้างก็คล้ายกับใบไม้ไหวยามต้องลม

บางทีก็เป็นสี

สีชมพูเข้มที่ชวนแสบตา

สีน้ำเงินที่ทำให้ผมหวนนึกถึงทาร์ดิส

สีดำแสนมืดมิด

และสีน้ำตาลสว่างไสว

จริงๆมันมีมากกว่านั้น บางครั้งผมก็เห็นแสงจากโซนิคลอยไปลอยมาบนท้องฟ้าสีเหลืองอ่อน หรือเห็นไซเบอร์แมนเต้นเบรคแดนซ์บนพื้นน้ำแข็ง

ให้ตาย

ผมไม่รู้ว่ามันจะตลกหรือชวนกระอักกระอ่วนดี

ยังไม่รวมที่บางครั้งผมก็เห็นดาเลกกำลังนั่งจิบน้ำชา และมีขนมเมอแรงค์จานเล็กๆอยู่บนโต๊ะอีก

มาพูดถึงข้อดีของมันต่อดีกว่า

มันดีตอนที่คุณจะเริ่มต้นทำอะไรขึ้นมาสักอย่างกับมันนี่แหละ

ผมแต่งเพลงให้ใครบางคน

ใครคนนั้นที่ทำให้ผมหวนคิดถึงบ้าน

มันเริ่มด้วยสีน้ำตาลอ่อน เหมือนนัยน์ตาของเธอ น้ำตาลอ่อนที่ค่อยเข้มขึ้น มีช็อกโกแล็ตเค้ก ที่รสชาติขมปร่ายามสัมผัส แต่มันหวานขึ้นเรื่อยๆ ท้องฟ้าสีอ่อนเต็มไปด้วยดวงดาว แต้มจางด้วยสีม่วงและชมพู

ใบไม้สีแดงที่โปรยปราย และแสงแดดอ่อน

มีบางสิ่งในนั้นที่ผมอธิบายมันออกมาไม่ได้

บางอย่างที่ทั้งเข้มแข็งและอ่อนโยน

กระนั้นมันกลับแสนเศร้า

“นี่ด็อกเตอร์”

ไม่ต้องหันกลับไป ผมก็รู้ว่าเป็นใคร

ใบไม้สีแดง

“ว่าไงคลาร่า”

“เห็นเล่นอะไรตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว”

“ก็อะไรเรื่อยเปื่อย”

“เล่นให้ฟังหน่อยสิ…นะ เล่นอีก”

สีน้ำตาลอ่อน

“ก็ได้ๆ”

เธอยิ้มให้พร้อมกับหัวเราะน้อยๆอย่างพอใจ แม้น้ำเสียงของผมจะดูเหมือนรำคาญ รวมถึงตอบรับไปส่งๆ

และมันอบอุ่นเหมือนแสงแดดอ่อนยามเช้าในวันที่หนาวเหน็บ

# ก็ ไม่มีอะไรฮะ ไปเล่นโจทย์ของ Space Weekly มา (จริงๆลืมไปแล้วว่าต้องส่งวันนี้)

Random ได้ Synesthesia  ซึ่งเรามีพี่คนหนึ่งที่รู้จักเป็นแบบนี้ เลยไปศึกษามาจากพี่คนนั้น

I Hear Colour  <—–ทวิตของพี่เขา

เราแอบแก้ไขอะไรนิดหน่อย จริงๆก็ไม่นิด เราให้รู้สึกด้วย จะว่าไงดีล่ะ ด็อกเตอร์เป็นเอเลี่ยน เลยอยากให้พิเศษสักหน่อย

เราตีความให้คลาร่าเป็นแสงสว่างให้ด็อกเตอร์เสมอ (แล้วรากความหมายจากชื่อคลาร่าก็ดันแปลว่าแสงอีก ก็ดีอะครับ)

ด็อกเตอร์เหมือนดาวที่ตายแล้ว (พี่ริน , 2016) เราเลยคิดว่าเออ ดาวที่ตายและไร้ความหวัง ไม่มีที่ให้กลับ แต่มาพบเจอมันในตัวของมนุษย์ธรรมดาแสนเปราะบาง

มันก็น่าสนใจดี

จริงๆมีอีก แต่ขี้เกียจพิมพ์แล้ว มันจะดูเพ้อเจ้อไป เก็บไว้ดีกว่า สวัสดีครับ