เธอรักสายฝน แต่คุณไม่ชมชอบมันเท่าไรนัก

บางครั้งในระหว่างที่คุณนั่งอยู่ในบ้าน ที่โซฟาตัวโปรดของคุณ คุณจะมองเห็นเงาร่างอันคุ้นเคยยืนอยู่ท่ามกลางสายฝนด้วยใบหน้าเปี่ยมสุข ผ่านบานหน้าต่างไม้สีซีด

คุณเห็นภาพแบบนี้จนคุ้นตา แต่ยังไม่วายอดเป็นกังวลไม่ได้

ตอนเธอกลับเข้ามา โต๊ะกาแฟตรงหน้าคุณจะมีกาน้ำชาเล็กๆและผ้าขนหนูผืนใหญ่วางไว้เคียงกันอยู่เสมอ

เธอเอ่ยขอบคุณ ก่อนจะขอแยกตัวไปเปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วกลับมาหลังจากนั้น

ในช่วงแรก คุณมักจะถามเธอว่าทำไม

เธอจะตอบเพียงว่า เธอชมชอบมัน พร้อมกับนัยน์ตาที่เป็นประกายราวกับเด็กห้าขวบแกะของขวัญวันเกิดชิ้นแรกของตน และคุณทำได้เพียงยิ้มกับท่าทีแบบนั้นของเธอ

“คุณไม่ชอบฝนนี่ กลับเข้าไปเถอะ”

“ไล่ผมแล้วงั้นเหรอ”

“บ้าน่า คิดอะไรอย่างนั้น ไม่สมเป็นคุณเลย”

“คุณก็เหมือนกัน”

เธอเงียบไปนาน ก่อนจะยิ้มให้คุณ

“ฉันไม่เป็นไร”

แน่นอนว่ามันเป็นคำโกหกคำโตที่คุณรู้ดี ใครไหนเลยจะไม่รู้สึกอะไร เมื่อบุคคลผู้เป็นที่รักของคนผู้นั้นจากไป

“ขอโทษที่ช่วยอะไรคุณไม่ได้เลย” คุณเอ่ยแผ่วเบา โอบกอดร่างแบบบางตรงหน้าไว้ในอ้อมแขน

“แต่ได้โปรดจำไว้ว่าผมจะอยู่ข้างๆคุณ”

เย็นวันนั้นเธอนั่งอยู่ที่โซฟาตัวเดิมพร้อมกับวิทยุคลื่นโปรด โดยมีคุณอยู่ที่โซฟาอีกตัวหนึ่งตรงข้ามกัน มันคงจะเหมือนกับทุกวัน จะแตกต่างก็แต่ว่า คุณกำลังป่วยและนอนขดอยู่ใต้ผ้าห่มผืนหนา

“ฉันบอกแล้วว่าให้กลับเข้ามา เห็นไหม ไม่สบายเลย” เธอว่า พลางยื่นแก้วชาร้อนให้กับคุณ

คุณไม่ตอบอะไร เพียงยิ้มแหยๆ แล้วพยุงตัวขึ้นเพื่อรับแก้วจากเธอ

“นี่…”

“หืม?”

“ขอบคุณนะ”