คุณจะทำอะไร ถ้ามีไทม์แมชชีนอยู่ในมือ?

บางคนอาจตอบว่า ไปดูผลการแข่งขันกีฬาสักอย่าง แล้วกลับมาลงพนันข้างผู้ชนะอย่างสุดตัว

(เหมือนกับพวกสมองพุดดิ้งบางคนในหนังย้อนเวลาบางเรื่อง)

บางคนอาจไปพบเจอบุคคลที่จากเขาหรือเธอไป

บางคนอาจกลับไปแก้ไขสิ่งที่ตัวเองทำผิดพลาด และยังคงเสียใจกับมัน

หรือบางคนใช้มันเพียงเดินทาง และหนีไกลออกไปจากความจริงที่แสนเจ็บปวด

ความจริงคือผมทำทั้งหมดที่พูดมา

(จะยกเว้นก็ตรงกลับมาแทงพนันอย่างคนโง่เง่าบางคน)

กฎของการเป็นนักท่องเวลา ข้อแรกสุด คือคุณต้องไม่ยุ่งเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดมาแล้ว

ถ้าจะว่าง่ายๆ คือคุณห้ามแก้ไขอดีต ที่แม้ว่าคุณจะเสียใจกับมันแค่ไหนก็ตาม

เมื่อไรก็ตามที่คุณเปลี่ยนเเปลงมันไปแล้ว ถึงจะเป็นเรื่องที่คุณคิดว่าเล็กน้อย อย่างเช่น ผลักเพื่อนอันธพาลวัยเด็กของคุณที่กำลังจะแกล้งคุณในตอนเด็กให้ลงท่อไป

ใช่ มันอาจเป็นเรื่องเล็กน้อยสำหรับคุณ แต่ใครจะรู้ว่าอนาคตจะเกิดอะไรขึ้นอีก

มันก็เหมือนคลื่นน้ำ ทุกสิ่งกระทบกันไปเป็นทอดๆ

เหมือนคำกล่าวที่ว่า เพียงผีเสื้อตัวเดียวขยับปีก อาจทำให้เกิดพายุได้

กฏที่สอง คือ อย่ายุ่งเกี่ยวกับเวลา

กฏข้อต่อๆมา จนถึงหน้าสุดท้าย

ผมขอให้คุณย้อนไปอ่านข้อหนึ่งและสองใหม่

ผมลืมบอกไปหรือเปล่า ว่าผมเป็นคนสร้างกฏขึ้นมาเอง

แล้วพอผมเป็นคนสร้างมันขึ้นมาเอง

ผมจะทำลายมันเมื่อไรก็ได้

ผมไม่ได้เพียงย้อนเวลากลับไปแก้ไขสิ่งที่เกิดขึ้น แต่ผมเปลี่ยนความจริง และดึงตัวคุณออกมาจากห้วงเวลานั้น

ในวินาทีสุดท้ายก่อนที่คุณจะเป็นเพียงความทรงจำ

ผมพาคุณกลับมาได้

ตัวคุณอุ่น อุ่นพอจะทำให้ผมโล่งใจขึ้นมาได้บ้าง

ยังมีชีวิตอยู่

บุคคลเพียงคนเดียวที่ทำให้ผมเอาชีวิตรอดจากห้วงเวลาเป็นพันล้านปีได้

คุณยังมีชีวิตอยู่ 

และยังคงอยู่ข้างๆผม

วูบหนึ่งผมมีความคิดเห็นแก่ตัวขึ้นมา

จะเป็นอย่างไรกันนะ ถ้าเรายังพากันวิ่งออกไปเรื่อยๆ

ไม่ต้องสนใจอะไรทั้งนั้น

แค่ยังมีเรา

แต่ก็อีกนั่นแหละ

ดวงตาของคุณมันเป็นแบบนั้นขึ้นมาอีกแล้ว

สายตาที่ไม่ว่าจะอย่างไร ผมจะยอมแพ้ให้กับมันเสมอ

เราคนใดคนหนึ่ง

หรือที่จริงคือเราทั้งคู่

ต้องปล่อยมือจากกันและกันแล้ว

ผมมาหวนคิดถึงคำพูดที่ผมเคยพูดกับคุณได้อีก

"จะมีค่าอะไรถ้าผมเป็นผู้เยียวยา แล้วรักษาคุณไว้ไม่ได้"

ผมเดินทางไปทั่วทุกหนแห่ง ในทุกห้วงเวลา ช่วยเหลือผู้คนโดยไม่เกี่ยงงอนว่าพวกเขาเป็นใคร หรืออะไร

ทำไมผมต้องพบแต่ชะตากรรมเดิมซ้ำๆกันนะ

ผมแก่เสียแล้วสิ

ผมไม่สามารถรับมือกับความเสียใจได้ดีเท่าเมื่อก่อนอีกแล้ว

แด่ช่วงเวลาของเรา

คุณเอื้อนเอ่ยด้วยสายตา และครวญมันในใจ

อันที่จริง ผมไม่ได้ลืมคุณ

ใครกันจะลืมคนที่ช่วยเขาในทุกๆห้วงเวลาของคนนั้น และในทุกๆความเป็นไปได้

ใครกันจะลืมคนที่ตัวเองรักนักหนาได้

ถ้าลืมได้

มันผู้นั้นคงโง่งมเต็มทน

เราอาจพบเจอกันอีก

บนดวงดาวสักดวง

ผมอาจจอดทาร์ดิสไว้ข้างคุณ เข้าไปชวนคุณคุยเหมือนที่ผมเคยทำ

แต่นั่นเป็นแค่เรื่องที่ผมคิด

ตอนนี้ผมทำได้แค่เฝ้ามองดวงดาวในจักรวาล บนหลังคาของทาร์ดิส

เล่นเพลงของคุณที่ผมแต่งขึ้นมาเอง

และเฝ้าหวังว่า ดวงดาวมากมายตรงหน้าผม ดวงใดสักดวงจะมีคุณอยู่บนนั้น