#Novelbre

#Day12 : Funeral

คุณจากผมไป โดยทิ้งจดหมายไว้สามฉบับ

ฉบับหนึ่งให้คนใกล้ชิดคุณ ฝากให้พวกเขาดูแลผม อีกฉบับหนึ่ง คุณบอกไว้แต่เพียงว่ามันเป็นความปรารถนาของคุณเอง ไม่มีใครอื่นใดบังคับคุณ และฉบับสุดท้าย คุณเขียนมันถึงผม

ซองจดหมายมีรอยนิ้วมือเปื้อนเต็มไปหมด รอยจากแก้วกาแฟ ราวกับมันเป็นเพียงการเขียนจดหมายหากันอย่างเคย ภายในมีกระดาษสีขุ่น เต็มไปด้วยลายมือที่ผมคุ้นชินมาแต่ครั้งเยาว์วัย

คุณเริ่มต้นมันด้วยประโยคที่คุณเคยบอกผมเป็นประจำ คุณรักผม มากเท่าชีวิตของคุณ

แต่คุณก็ทิ้งชีวิตของคุณไป

คุณขอโทษผม ที่คุณรักษาสัญญาต่อผมไว้ไม่ได้ และขอโทษที่คุณไม่ดีเท่าที่ควร

นอกเหนือจากนั้นก็ไม่มีอะไรมากไปกว่านี้ คุณยังคงเป็นคุณ ไม่ว่าจะเมื่อก่อน หรือแม้กระทั่งในตอนนี้

ผมทำอะไรไม่ได้นอกจากกระซิบบอกกับรูปภาพของคุณ

ผมให้อภัยคุณ แต่ผมไม่ให้อภัยตัวเอง

บางทีเราอาจพบกันอีก ถึงตอนนั้นเราคงได้พบพานกันในสถานะที่ดีกว่านี้

ถึงตอนนั้นผมจะไม่เป็นอย่างที่ผมเคยเป็น

ผมจะไขว่คว้าคุณไว้ ต่อให้เอื้อมไปจนสุดแขน ผมก็จะทำ

ผมได้ยินแต่เสียงอื้ออึง และถ้อยคำปลอบโยน คิดว่าถ้าคุณอยู่ด้วยกันตรงนี้ เราคงหาเรื่องมาบ่ายเบี่ยง แล้วแอบหนีไปสักที่ จนกว่าจะถึงเวลาต้องกลับมา

อา…. ผมลืมไป

คุณก็อยู่นี่ไง เพียงแต่ไม่สามารถได้ยินได้ฟังอะไรได้อีกต่อไปแล้ว

ครั้งสุดท้ายที่ผมได้เห็นคุณ คือตอนที่ผมได้บอกลาคุณ

นัยน์ตาของคุณปิดสนิท ใบหน้าเปี่ยมสุข แตกต่างกับตอนที่คุณมีชีวิตอยู่ จนทำให้ผมอดคิดไม่ได้ว่านี่อาจเป็นทางที่ดีที่สุด

แล้วผมก็นึกถึงคำขอของคุณในจดหมายฉบับนั้น

อย่าร้องไห้ไปเลย

แน่นอน ผมรักษาสัญญา ไม่เหมือนกับคุณหรอก

โกหก

ผมไม่กล้าร้องไห้ต่างหาก

นี่เป็นวิธีที่ดีที่สุดที่ผมจะสามารถรักษาตัวเองไว้ได้

สุดท้าย วันนั้นผมกลับบ้าน บ้านที่เราเคยใช้ชีวิตอยู่ร่วมกัน สายตาเหลือบไปเห็นเครื่องดื่มที่คุณชมชอบมันนักหนา คุณว่ามันช่วยทำให้ลืม และทำให้ทุกสิ่งดีขึ้น

คุณเคยบอกว่าถ้าผมโตพอ เราคงได้ดื่มมันด้วยกันสักวัน

แต่คุณไม่มีชีวิตอยู่อีกต่อไปแล้ว

ผมยกแก้วจรดริมฝีปาก กลิ่นของของเหลวสีอำพันในแก้วที่ผมเคยนึกรังเกียจ วันนี้กลับปลอบประโลมใจผม 

กลิ่นที่มันทำให้ผมรู้สึกเหมือนว่าคุณยังคงอยู่ตรงนี้ มีชีวิต และมีลมหายใจอยู่

แด่วันที่ไม่มีคุณอยู่

แด่สัญญาที่ไม่มีวันเป็นจริง

แด่ตัวผม ผู้เขลา และเยาว์วัย