เกิด แก่ เจ็บ ตายนะหรอ เป็นเรื่องธรรมดา แต่พอมันมาเกิดกับคนที่เรารักนี่สิ เรากลับทำใจรับมันไม่ได้
รู้ทั้งรู้ว่าการที่เขาจากไปแล้วนั้น คือเขาไม่ต้องมานั้งชดใช้กรรมในโลกใบนี้อีกต่อไปแล้ว.. เขาสบายกว่าเราแล้ว แต่อีกใจหนึ่งคือเราก็อยากให้เขาอยู่กับเรา
....มันจุกไปหมด เมื่อตอนได้รู้ข่าวเมื่อวันนั้น ทำอะไรไม่ถูก คิดอะไรไม่ออก ได้แต่ภาวนาอยู่ลึกๆตลอดเวลาว่าขอให้เป็นเพียงแค่ความฝัน แต่มันกลับไม่ใช่ เมื่อเราลืมตาตื่นขึ้นมาในทุกๆวัน กลับพบว่ามันคือเรื่องจริง เขาไม่ได้อยู่กับเราแล้ว
ตอนนี้เรายังทำใจไม่ได้ เมื่อไหร่กันที่เราจะทำใจได้ แล้วจะต้องชินกับชีวิตที่ไม่มีเขาอยู่ด้วย เราจะทำได้หรอ มันจะดีเหมือนตอนที่เขาอยู่ไหมนะ?
คิดถึงมึงจังวะ...เพื่อนรัก
จากเพื่อนที่รักมึงมากที่สุด
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in