“มึง รักตัวเองนี่มันคืออะไรวะ” 

          “มันก็คือการที่มึงเลือกตัวเองก่อนเสมอ ไม่ใช่การเห็นแก่ตัวนะที่ข้ามหัวคนอื่นเพื่อจะเอาสิ่งที่ตัวเองต้องการ แต่แค่ว่ามึงรู้ว่าสิ่งนี้ที่เลือกจะดีที่สุดกับตัวมึง” 

          กลายเป็นว่าเพื่อนดันรู้ แม้ว่าจะอยู่ในอายุวัยเดียวกัน เราตอบไปว่ามันฟังดูยากจัง 

เริ่มจากอะไรก่อนดี เพื่อนก็บอกว่าถ้าอย่างกู กูก็ดูแลตัวเองก่อน มันทำได้หลายวิธีเลยมึง 

อะไรก็ได้ที่เป็นความสุข แต่มึงลองเริ่มจากตรงนี้ก็ได้นะ อย่างคอยดูแลร่างกายตัวเอง 

ไม่ปล่อยให้โทรม กินแต่อาหารที่มันทำให้ตัวเองมีแรง มึงต้องให้เวลาตัวเองด้วยการอยู่กับตัวเองมากกว่านี้ แล้วเราก็เริ่มทำตามที่เพื่อนบอก แรก ๆ ก็ไม่เข้าใจ เพราะมันดูจะเป็นอะไรที่ง่ายแล้วก็ทำอยู่ทุกวัน กระทั่งได้ใช้เวลากับมัน ได้สังเกตมากขึ้น มองตัวเองละเอียดมากขึ้น รู้ว่าตอนนี้ผิวแห้ง 

บางช่วงก็มีรอยแผลที่ไม่หายสักทีเพราะไปแกะเกามัน หน้าตาคล้ำเพราะปล่อยไว้ไม่ดูแล 

พอเริ่มค่อย ๆ ใส่ใจตัวเอง หลายอย่างก็ตามมาในเรื่องของความคิดและหัวใจ อะไรที่เราถูกกระทำซ้ำ ๆ แต่ไม่ออกปากออกเสียงก็เริ่มคิดว่าทำไมเราถึงไปยอมให้เขาทำร้ายอย่างนั้นล่ะ เขาเป็นใคร มีความหมายขนาดนั้นหรือเปล่า เราเลยเริ่มปกป้องตัวเอง หลังจากนั้น มันก็ตามมาด้วยการที่คนตรงหน้ามองเราเปลี่ยนไป เหมือนว่าเราไม่ใช่คนเดิม ผิดวิสัยจากสิ่งที่เป็น แต่สิ่งที่ได้มาอีกอย่างหนึ่งก็คือเขาไม่ทำร้ายเราอีก ซึ่งมันนับว่าเป็นเรื่องที่ดีสำหรับเราและเขา เขาอาจจะเที่ยวทำแบบนี้กับคนอื่น แต่คน ๆ นั้นจะต้องไม่ใช่เรา 

          นี่คงเป็นวิชาชีวิตที่สำคัญมาก ๆ และคงต้องขอบคุณคนที่บอกปัญหาในตัวเราให้เราได้เห็น รวมถึงคนที่ช่วยแก้จนเรามีวันนี้ เราชอบเสียงเล็ก ๆ นี้ที่มันชวนรำคาญหูสำหรับใครบางคนน้อยลงแล้วนะ ชอบที่ตัวเองมีคำพูดและมุมมองโลกในแง่ดี ถึงคนเหล่านั้นอาจจะยังมองว่ามันไม่ใช่สิ่งที่คนปกติเป็น 

แต่ก็อยากปล่อยให้เขาได้อยู่กับคนปกติที่เขาต้องการ และเราก็จะปล่อยให้ตัวเราได้ทำงานในแบบนี้ต่อไป เพราะมันน่าเศร้ามากเลยที่เกิดมามีชีวิตเป็นของตัวเองทั้งที แต่กลับไม่ได้เป็นตัวเองอย่างแท้จริง 

          ท้ายที่สุดแล้ว มันไม่มีใครที่ทำร้ายเราได้หรอก ถ้าเราไม่อนุญาต 

          ประโยคจากหนังสือเล่มไหนสักเล่มนี่แหละ เคยเห็นผ่านตามา แต่จำท่อนนี้ขึ้นใจ มีความหมายกับการใช้ชีวิตมากเลย