ฉันบิดตัวบนเตียงที่ตอนนี้กลายเป็นเศษซากใยสังเคราะห์ที่จับเป็นกลุ่มก้อน น่าแปลกที่ทุกอย่างยังเกาะกันอยู่ในรูปลักษณ์เดิม คล้ายก้อนฝุ่น ก้อนเกสรดอกไม้ ก้าวเดินบนพื้นกระเบื้อง มันนิ่ม ยวบยาบคล้ายเดินบนทราย ฉันก้มมองตัวเอง เสื้อผ้าเกาะอยู่บนตัว พอกหนาเตอะคล้ายฝุ่นจับ ส่วนมือ ผม ร่างกายทุกส่วนก็ต่างแตกออกไม่ต่างจากกัน

อาจจะเป็นการเล่นตลกของธรรมชาติ อิเล็กตรอนอาจจะเกลียดโปรตรอนขึ้นมากระทันหัน มันจึงเพิ่มระยะห่างออก ทำให้สสารทุกสิ่งแยกจากกัน กลายเป็นอนุภาคที่ยึดเหนี่ยวกันอย่างสุดความสามารถ

ช่างมัน ฉันสะบัดหัว เส้นผมของฉันกระจายออกเหมือนดอกแดนดิไลอ้อน

เป็นฉันที่เปลี่ยนแปลง เป็นโลกนี้ที่เปลี่ยนแปลง ฉันกำลังจะเปิดประตูออก แต่มือของฉันไม่สามารถกอบกำลูกบิดประตูได้ มันทะลุผ่านกันและกันราวอากาศ ฝุ่นเนื้อในมือของฉันเปรอะอยู่บนลูกบิด ผสานรวมเข้ากับฝุ่นทองเหลือง

ยกมือขึ้นแนบกับบานประตูไม้ สัมผัสมันเบาหวิว ความรู้สึกส่วนลึกบอกว่าฉันสามารถเดินทะลุมันออกไปได้ มือฉันหายไปหลังประตูครึ่งหนึ่ง ไม่มีความรู้สึกใดเกิดขึ้น ฉันจึงล้วงลึกเข้าไปอีก สักพัก ฉันลองดึงมือตัวเองกลับมา

มือของฉันหายไป เหลือไว้แค่ตอข้อมือ ฉันลองขยับ ลองจับ มันหายไปจริง ๆ ไม่เหลือแม้แต่ละอองเล็บ และมันไม่เจ็บ ไม่เจ็บเลยสักนิด

ฉันยิ้ม ยิ้มกว้างยินดีให้ตนเองและผู้คนมากมายที่มองไม่เห็น กระโดดเด้งอยู่บนพื้นยวบยาบ ก่อนจะวิ่งเข้าไปในประตูสุดแรง

ตัวฉันหายลับไปจากห้องที่แตกสลาย เหมือนกับพ่อมดที่วิ่งเข้าไปในโลกเวทมนตร์ผ่านขบวนรถไฟ