01
Glasseses

เรื่องทั้งหมดมันเริ่มมาจากการที่แว่นตาอันแรกของฉันหายไป
มันเป็นอันที่ใส่อยู่ประจำ ไร้กรอบ ขาไททาเนียม หุ้มพลาสติกสีฟ้าที่ขาอยู่ครึ่งหนึ่ง มันเบา ใส่สบาย

แต่วันหนึ่งมันก็หายไป

ฉันตามหาเท่าไหร่ก็ไม่เจอ ใต้เตียง ใต้โซฟา บนโต๊ะทำงาน หลังคอมพิวเตอร์ ในซอกของชั้นหนังสือ ฉันสิ้นหวัง จนสุดท้ายจึงหยิบแว่นสำรองมาใส่แทน

แว่นสำรองค่อนข้างหนัก อันที่จริงมันไม่หนักมาก แต่ก็หนักกว่าแว่นไร้กรอบขาลวดไททาเนียม มันเป็นแว่นกรอบบน ขาเป็นพลาสติกสีขาว ใส่ไปได้สักพักจะรู้สึกปวดจมูกและศีรษะ มันบีบรัดไปหมด แทบอาเจียนออกมา

ฉันจึงตัดสินใจหาซื้อกรอบแบบเดิม แต่มันหายากเหลือเกิน ทั้งทรงนั้น ทั้งสีฟ้า สุดท้าย ฉันจึงเลือกซื้อสองอันจากสองแบรนด์ที่แตกต่างกัน อันหนึ่งเป็นเลนส์ปกติ อันหนึ่งเป็นเลนส์ตัดแสงสีฟ้า

ฉันใส่อันที่เลนส์ปกติไม่ได้ ขาแว่นเอียง ที่รองจมูกมีตำหนิ มันพังตั้งแต่ฉันยังไม่ได้ใช้ ส่งให้ร้านแก้กี่ทำก็ไม่ได้ ฉันจึงต้องใส่อีกอันที่ตัดแสงสีฟ้า

โลกใบใหม่ของฉันเจือไปด้วยสีส้มที่อบอุ่นยิ่งกว่าเดิม
แต่มันไม่ใช่สีที่แท้จริงของโลก
———————————————

02
Soundless Voice

เสียงของฉันถูกปิดกั้นมาตั้งแต่เด็ก เมื่อหัดพูดตอนโต เสียงของฉันจึงส่งไปไม่ถึงใครสักคนเดียว

ฉันถามตนเอง มันเบาไปหรือ มันเร็วไปหรือ มันแหบแห้งเกินไปหรือ มันต่ำเกินไปหรือ นานับประการ เอ่ยถามกับอากาศ ก็ไม่มีใครตอบอะไรกลับมา และฉันคงตอบตัวเองไม่ได้

“อะไรนะ”
คือประโยคคำถามที่ได้ยินบ่อยที่สุดในชีวิต หลังจากได้ยินสิ่งนั้น ฉันจะพูดซ้ำอีกครั้งด้วยเสียงที่ดังกว่าเดิม พูดช้า ชัด เน้นเสียงทุกถ้อยคำในประโยค

จนฉันโตขึ้นฉันจึงนึกขึ้นได้

ไม่ใช่ว่าเสียงเบาไปหรอก มันไม่ได้เร็วไป มันไม่ได้แหบแห้ง มันไม่ได้ต่ำ เพียงแค่แหล่งกำเนิดไม่มีตัวตน เสียงจึงไม่สามารถส่งออกไปได้นั่นเอง
———————————————

03
Disorder

ฉันไม่ได้เป็นโรคซึมเศร้า ฉันแค่เป็นผู้หญิงที่ถูกฮอร์โมนเล่นงานในช่วงก่อนมีประจำเดือน

ฉันมักจะบอกตัวเองอย่างนี้ทุกครั้งที่รู้สึกแย่ หรือมีอะไรประหลาดเกิดขึ้นในความรู้สึก เช่น ฉันเห็นยาแก้อักเสบแล้วอยากจะยัดมันลงคอไปทั้งซอง ฉันเห็นรางรถไฟแล้วอยากกระโจนลงไปในนั้น ฉันคิดฆ่าตัวตาย

แต่ฉันไม่ได้เป็นโรคซึมเศร้า ฉันแค่เป็นผู้หญิงที่ถูกฮอร์โมนเล่นงาน

ฉันบอกตัวเองอย่างนั้นเวลาฉันร้องไห้โดยไม่มีเหตุผล เวลาที่ฉันจิกเล็บลงไป ครูดไปบนแขนจนเกิดรอยถลอก

ไม่เกินหนึ่งอาทิตย์ มันจะหาย ประจำเดือนจะมาแล้ว

ฉันไม่ได้กินยา ฉันไม่ได้ทำร้ายตัวเอง ฉันไม่ได้เศร้าตลอดเวลา ฉันไม่มีหมอมายืนยันอาการ ฉันยังยิ้มได้ หัวเราะได้ มีความสุขได้

มีความสุขหรือ

อาทิตย์ถัดมา ประจำเดือนมาไม่ตรงกำหนดเป็นรอบที่ล้าน

ฉันแค่ถูกฮอร์โมนเล่นงาน