สวัสดีค่ะ สุขสันต์ช่วงใกล้สิ้นปี

เพิ่งฉีดเข็มสองของไฟเซอร์เมื่อสิบวันที่แล้วเองค่ะ ชิวมากๆ อาการปกติ ไม่ปวดแขนไม่ไข้ ไม่อะไรสักอย่าง อาการเหมือนคนฉีดไฟเซอร์เข็มหนึ่ง *หัวเราะทั้งน้ำตา*

เอาล่ะค่ะ ช่างหัวแม่วัคซีนมันไปเถอะ เพราะสุดท้ายดิฉันก็ไม่ได้ไปไหนอยู่ดีเพราะมีโอมิครอนเข้ามานั่นเอง ช่างน่าเศร้าใจที่การกลั้นใจฉีดสูตรไขว้น้ำยาจีนของอีหมอยงงกลายเป็นอะไรที่ไร้ค่าไปซะได้

เอาเถอะค่ะ อยู่บ้านก็สบายดีมีข้าวกิน ชีวิตปีหนึ่งที่ไม่เคยไปเหยียบมหาลัยเลยน่ะโยนมันทิ้งไปซะเถอะ การมีชีวิตอยู่ในประเทศห่วยแตกนี่ทำให้ดิฉันไม่กล้าหวังว่าจะได้อะไรดีๆในชีวิตหรอกค่ะ

ทีนี้มาคุยเรื่องกินบุฟเฟต์เหมือนหัวเรื่องกันดีกว่า

ก็แค่จะมาเล่าค่ะว่าฉันเพิ่งเข้าวงการกินบุฟเฟต์กับเพื่อนเมื่อไม่นานมานี้ แบบว่าพวกเราเป็นเด็กมหาลัยเรียนออนไลน์ ไปไหนก็ไม่ได้ พอสถานการณ์คลายลงหน่อยก็ไปกินบุฟเฟต์กัน บอกตามตรงว่ามีความสุขมากกับการกินหมูกระทะชาบู ฮือๆ เป็นความสุขที่อิ่มอร่อยจริงๆ

แต่มันจะมีช่วงแรกๆที่ยังไม่รู้ลิมิตตัวเอง ตักมาเยอะเกิน สุดท้ายต้องยัดลงพุง จากที่แฮปปี้ก็ค่อยๆทรมานเพราะอิ่มเกินไป

จนมาถึงตอนนี้พวกเรากินบุฟเฟต์บ่อยขึ้นและก็ตักมาแบบพอดีขึ้นด้วยค่ะ เย่! 

มันน่าภูมิใจอยู่นะคะที่เรากินอิ่มได้แบบมีความสุขโดยที่ไม่ต้องฝืนยัดอะไรลงไปเลย การกินบุฟเฟต์ก็ต้องอาศัยความชำนายในการตักอาหารมาให้พออิ่ม กล่าวคือต้องรู้จักกระเพาะและความอยากของตัวเองให้ดีค่ะ อย่าปล่อยให้ความหิวเข้าครอบงำเชียว!

มีแค่นี้แหละค่ะที่อยากจะเล่า มันเป็รความประทับใจเล็กๆของดิฉันเอง อา เขียนไปเขียนมาก็รู้สึกตลกตัวเองจัง

แต่ช่วงนี้ไม่ค่อยแฮปปี้เท่าไหร่เพราะงานเยอะมากๆ และฉันก็มีสอบช่วงวันที่4มกราถึง10มกราค่ะ มหาลัยใจร้ายมากๆ ปีใหม่แท้ๆ แต่กลับต้องมาอ่านหนังสือหัวฟู ฮึก ใบ้ละกันว่าเป็นมหาลัยที่มีสัญลักษณ์เป็นช้างถือไอติมคอนเน็ตโต้ค่ะ *หลบตา*

จริงๆฉันควรจะไปทำงานต่อได้แล้ว แต่ว่าไม่มีไฟเลยค่ะ ยังเหลืองานอีกเยอะแยะให้ทำ ซีรีส์ก็ดูหมดแล้ว จากนี้คงจะต้องจริงจังขึ้น! 

หวังว่าสิ้นปีนี้เรื่องร้ายๆจะผ่านพ้นไป และเราจะได้เริ่มต้นปีใหม่ด้วยอะไรที่ดีๆบ้าง 

สาธุขอให้นายกประยุทธ จันทร์โอชาและคณะรัฐบาลลาออกด้วยเถิด เพี้ยง!