สวัสดีค่ะ มาเจอกันอีกแล้ว ตอนนี้เป็นเวลาประมาณทุ่มสิบห้า ฉันกำลังนั่งพิมพ์ไดอารี่อยู่

วันนี้ฉันได้เจอครูพี่เลี้ยงแล้ว และรู้สึกอุ่นใจกว่าที่คิด ฉันได้ทำอะไรหลายอย่างเลยค่ะวันนี้ แล้วก็เรียนควบคู่ไปด้วย55555 สุดยอดไปเลยให้ตายสิ แต่เหนื่อยเอาการ

อย่างที่บอกฉันเคยอยู่โรงเรียนนี้มาก่อน ฉันย่อมรู้ดีว่าการเข้าแถวเคารพธงชาติในอดีตสมัยที่ฉันอยู่ม.4-5 เป็นยังไง

บอกเลยว่ามีความเป็นตัวของตวเองสูง กล้าที่จะตั้งคำถามกับกิจกรรมเคารพธงชาติแล้วว่าทำทำไม

ดังนั้นพวกครูก็เลยไม่ค่อยบังคับบังเคอะไรเด็กม.ปลายเท่าไหร่

ผิดกับเด็กม.ต้นที่ครูมักจะชอบย้ำให้ยืนตรงๆ ส้นเท้าชิดปลายเท้าแยก และร้องเพลงหน้าเสสาธงด้วยความภาคภูมิ

สิ่งที่ฉันประทับใจคือน้องม.1ไม่ได้ทำตามกันหมดเสียทีเดียว ก็นะ ตอนนี้โลกาภิวัฒน์มันเผลไต๋ทุกอย่างหมดแล้ว ใช้อำนาจบังคับขู่เข็นไปก็เท่านั้น เพราะสุดท้ายการเข้าแถวเคารพธงชาติมันก็เป็นสิ่งที่ไร้ประโยชน์อยู่ดี ร้องเพลงชาติ สรรเสิรญกษัตริย์ และสวดมนต์ทุกวันไม่ได้ทำให้ประเทศมีเศรษฐกิจที่ดีขึ้น สถาบันสูงส่งขึ้น หรือทำนุบำรุงศาสนาได้เลย เหมือนเป็นผักชีอมตะที่ไม่มีท่าทีว่าจะหายไปง่ายๆ แต่ฉันว่าคงอีกไม่นานหรอกค่ะ ที่ผักชีพวกนี้มันจะเน่าและเหี่ยวหายไป

และที่ทำให้ฉันโมโหมากคือครูหน้าเสาธงพูดว่าการเป็นลมหน้าเสาธงเป็นเรื่องปกติ มันไม่ปกติ!!!!!! ถ้าไม่มีกิจกรรมห่าเหวพวกนี้มันจะมีไหมล่ะเหตุการณ์ไอที่คุณเจอบ่อยจนมันปกติน่ะ ก็ยืนอยู่ในร่มจะไปรู้สึกรู้สาอะไร (ในฐานะนักศึกษาสังเกตการสอน ดิฉันก็ยืนในร่มเช่นเดียวกัน รู้สึกละอายต่อพริวิลเลจที่ได้รับ แต่ฉันก็ไม่ได้เห็นด้วยกับการเข้าแถวตากแดดเลยค่ะ หวังว่าในอนาคตฉันจะเป็นอีกหนึ่งแรงที่มีส่วนร่วมในการลบกิจกรรมโง่ๆนี่ออกไปจากสารบบการศึกษา)

วันนี้ประจำเดือนมาแล้ว มันทำให้ฉันค่อนข้างที่จะเหนื่อยล้าเวลาพิมพ์ ฉันอยากนอนมาก แต่ว่ายังไม่ได้อาบน้ำเลยค่ะ TT 

เอาเป็นว่าขอจบการเขียนไดอารี่ไว้แค่นี้ ฉันรู้ว่ามันสั้น แต่ฉันขี้เกียจแล้ว ฉันอยากจะพูดอะไรอีกมากมายเกี่ยวกับข้าราชการครูที่ฉันได้เรียนรู้มา เอาไว้ถ้าว่างจริงจังจะมาเขียนเล่านะคะ