โอ้มายก้อด ฉันเกลียดการพูดคุยประสานงานกับคนทั่วไปมากเลย โฮๆ

ฉันเป็นพวกที่ถ้าให้ไปของานหรือขอให้คนแปลกหน้าช่วยเหลือจะรู้สึกเกร็งและกังวลมากๆเลยค่ะ กลัวถุกปฏิเสธอย่างไม่สุภาพมา ถึงจะถูกปฏิเสธอย่างสุภาพฉันก็ใจแป้วอยู่ดี 

ฉันรู้ว่าฉันเป็นคนขี้คิดมาก แต่ก็หยุดตัวเงอไม่ได้เลยค่ะ

การเป็นนักศึกษาสังเกตการณ์ปี1 มันไม่ง่ายเลย ใครบอกว่าเรียนครูง่ายมาก ฉันก็อยากจะทุบหัวเขาเพื่อระบายความเครียดสะสมจากการเรียนมาตลอดหนึ่งเทอมให้เขาได้รับรู้ถึงความทุกข์ยากของฉันเสียบ้าง

ฉันมาที่โรงเรียนเก่า และก็ได้พบเจอครูท่เคยเรียนด้วยหลายคน แต่ฉันไม่กล้าเข้าไปคุยเพราะกลัว ถ้าเข้าไปทักเฉยๆคงพอทำได้ แต่ต้องเข้าไปของานฝ่ายต่างๆเพื่อให้ได้ทำงานให้ครบชั่วโมงมันน่าเขินออก ครูพี่เลี้ยงหรือโรงเรียนควรจัดหาให้ด้วยซ้ำ ฉันคงเป็นคนมนุษย์สัมพันธ์แย่คนนึง

ที่ผ่านมาก็ไม่มีอะะไรมากเท่าไหร่ แต่การไปกลับโรงเรียนทุกวันมันทำให้ฉันรู้สึกอ่อนล้า แต่ก็ต้องอดทนเพราะอีกสัปดาห์นึงก็จะหลุดพ้นแล้ว

เอาเป็นว่าฉันคงไม่ไปเสาะหางานจากฝ่ายนั่นนี่อีกแล้วเพราะเบื่อ ฉันจะเก็บชั่วโมงช่วยสอนไปเรื่อยๆ ทำงานนั่นนิดนี่หน่อย ปล่อยใจให้สบาย เดี่ยวมันก้ครบ45ชั่วโมงเองแหละ