อ๊ะ...

จู่ๆผมก็รู้สึกหดหู่ขึ้นมา ไม่สิ มันเป็นความรู้สึกกลัวมากกว่า ทำไมกันนะ?

ผมหลับตาลง ภาพของอาสึกะก่อนที่จะพบกับความตายแวบผ่านเข้ามา พอลืมตาขึ้นมา ก็เห็นมือของตัวเองสั่นจนหยุดไม่ได้ มันไม่ใช่ความอ่อนแอของอาสึกะ แม้เธอจะเป็นเด็กผู้หญิง แต่ก็เป็นคุณหนูที่เข้มแข็ง

สาเหตุการตายของอาสึกะคือเธอถูกเพื่อนผู้หญิงในห้องสาดน้ำกรดใส่จนตาย นั่นเป็นเหตุผลที่ผมตื่นขึ้นมาแล้วถึงได้สำรวจใบหน้าของตัวเองก่อนแล้วก็สับสนกับทุกอย่าง มันเป็นสาเหตุการตายที่ทำให้ทรมานมากๆพอๆกับการถูกไฟคลอก ความรู้สึกของเธอช่างเหมือนจริง...ไม่สิ มันคือความจริง ผมต่างหากที่เป็นของปลอม...

ใบหน้าของเธอร้อนผ่าวไม่ใช่ด้วยการสูบฉีดของเลือด แต่เพราะถูกกัดกิน ลำคอของเธอเองก็ค่อยๆละลาย แม้จะเปล่งเสียงออกไปก็เป็นเพียงเสียงลมแหลมๆ จนกระทั่งขาดอากาศหายใจตายจากการที่หลอดลมถูกทำลาย เพียงเพราะแฟนหนุ่มของเด็กผู้หญิงคนนั้นเลิกคบกับเธอ 

อาสึกะรู้เพราะหลังจากที่ถูกสาดน้ำกรดใส่ ผู้หญิงที่บ้าคลั่งคนนั้นก็พูดออกมาจนหมดว่าทำไปเพราะอะไร และผู้หญิงคนนั้นก็คิดว่าเป็นเพราะแฟนหนุ่มของเธอถูกอาสึกะยั่วยวนใส่ ซึ่งนั่นไม่ใช่เลย คนอย่างคุณหนูอาซึกะ ไม่มีวันทำเรื่องแบบนั้น หากไตร่ตรองดูสักหน่อยก็คงจะพบความจริงข้อนี้ แต่มนุษย์ที่โกรธเกลียดและเต็มไปด้วยแรงอิจฉานั้นไร้ซึ่งสติที่จะรับฟังสิ่งใด อาซึกะไม่มีแม้แต่เวลาที่จะพูดแก้ตัวเพราะไม่กี่วินาทีน้ำกรดก็กัดกร่อนกล่องเสียงเธอไปจนมันใช้การไม่ได้ แม้แต่คำพูดครึ่งหลังของผู้หญิงคนนั้น เธอก็ไม่มีแม้แต่สติที่จะรับฟังเพราะความเจ็บปวดที่ได้รับนั้นรุนแรงเกินไป

อาซึกะไม่ได้โกรธเกลียดเธอคนนั้นเพราะถูกฆ่า แต่สิ่งที่ประดังประเดเข้ามาในใจของเธอมากที่สุดคือความรู้สึกเศร้าและเหงา ด้วยนิสัยของอาสึกะทำให้เธอไม่ใช่คนที่จะหาเพื่อนได้เก่งสักเท่าไหร่ ผู้หญิงคนนั้นเป็นหนึ่งในกลุ่มเพื่อนไม่กี่คนที่เธอมีแถมยังเป็นคนที่ให้เธอยืมเล่นเกมๆนี้อีกด้วย ทั้งๆที่เป็นแบบนั้น เธอกลับถูกหักหลังเข้าอย่างจัง ทำให้รู้สึกได้ว่าตัวเองช่างโดดเดี่ยว ผู้หญิงคนนั้นไม่ได้เชื่อใจเธอเลยหรือ เธอเคยเห็นอาซึกะเป็นเพื่อนจริงๆหรือไม่? 

บางทีในขณะที่อาสึกะกำลังจะตายอาจจะนึกถึงเรื่องของเธอตอนที่กำลังเล่นเกมด้วยกันก็เป็นได้ เพราะอย่างนั้นเธอถึงได้มาอยู่ที่นี่...

"ริออ...ส...ทำไมถึงได้ร้องไห้ล่ะ? ยังเจ็บหัวอยู่เหรอ?"

ริออสไม่ได้ยินเสียงเคาะประตู บางทีเขาคงจมไปกับความทรงจำของอาสึกะมากเกินไป จึงไม่ทันได้ยิน เสียง

เมื่อวันก่อนคุณเมดไม่รู้ว่าเขาฟื้นแล้วจึงไม่ได้เคาะประตูก่อน และคริสเองก็ตื่นเต้นดีใจมากจะลืมเคาะ แต่พี่ชายของเขาไม่มีทางทำเรื่องไร้มารยาทแบบนั้นทั้งๆที่รู้ว่าเขายังอยู่ในห้อง

พี่ชายของริออสชื่อลูอิส เขาเหมือนริออสแทบทุกกระเบียดนิ้วแต่สูงใหญ่กว่ามากและดูอบอุ่นใจดีกว่ามาก ให้ความรู้สึกเป็นผู้ใหญ่ที่สามารถแบกรับเรื่องของเราได้ทุกอย่าง

"ข้า...เปล่า" แม้จะพูดแบบนั้นแต่เสียงของเขาก็ยังคงสั่น น้ำตาไหลคลอจนล้นทะลักออกมา พอเริ่มร้องแล้วก็ไม่สามารถหยุดได้ ไม่ว่าจะเป็นเขาหรืออาสึกะเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมต้องร้องออกมามากมายเช่นนี้ เพราะทั้งคู่ก็เป็นคนที่ ไม่ว่าเรื่องจะเป็นอย่างไรก็จะไม่มีวันร้องไห้ออกมาต่อหน้าคนอื่นเด็ดขาด 

"ยังจะหัวดื้ออีก เจ้าร้องอยู่ชัดๆเลยนี่นา" ลูอิสถือวิสาสะเดินเข้ามาในห้อง ก่อนจะย่อตัวลงให้ใบหน้าตัวเองอยู่พอดีกับระดับสายตาของน้องชาย เขาปัดผมหน้าของริออสขึ้น ก่อนจะใช้ปลายนิ้วปาดคราบน้ำตาออกให้

"มีอะไรก็บอกข้าได้นะ" เขาพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน ทำให้ริออสเผลอโอนอ่อนไปตามน้ำเสียงของเขา

"...ถ้าหากว่าท่านพี่ถูกสหายหักหลัง...แล้วกลับไม่รู้สึกโกรธ...แต่รู้สึกเสียใจแทน มันจะ...เป็นเรื่องที่แปลกไหมครับ?"

"ใครหักหลังเจ้ากัน คริสเหรอ?"

ริออสไม่ตอบอะไร เขาได้แต่เพียงส่ายหน้า เพราะเขาเล่าทุกอย่างให้อีกคนฟังไม่ได้ มันยากเกินไปที่จะเล่าในตอนที่ร้องไห้แบบนี้ และเขาก็ไม่ได้อยากจะให้ใครรู้เรื่องนี้ด้วย

เห็นริออสไม่บอกว่าเป็นใคร ลูอิสก็ได้แต่ถอนหายใจ เดิมทีคิดว่าจะไปเอาคืนสักหน่อยที่ทำน้องชายตัวน้อยของเขาร้องไห้ขนาดนี้ แต่เขารู้ดีว่าน้องชายคนนี้ปากแข็งยิ่งกว่าอะไรดี ดังนั้นหากไม่ยอมพูด จะง้างปากให้พูดก็ไม่มีทางบอกออกมาเด็ดขาด ไว้เดี๋ยวเขาค่อยลองไปสืบดูแล้วกัน

"เอ้า ไม่บอกก็ไม่ต้องบอก เดิมทีมาหาเจ้าเพราะได้ข่าวว่าฟื้นแล้ว ไม่คิดว่าเจ้าจะร้องไห้หนักขนาดนี้ ตั้งแต่เจ้าโตเป็นหนุ่มข้าก็ไม่เห็นเจ้าเป็นแบบนี้เลยสักครั้ง ร้องไห้บ้างก็ดีแล้ว ฝืนเอาไว้ตลอดมันไม่ดีรู้มั๊ย?"

คนพี่ขยับตัวขึ้นมานั่งบนเตียงข้างน้องชาย

"จะโกรธหรือเสียใจมันก็ไม่แปลกหรอกนะ ก็เพราะเป็นเพื่อนเจ้าก็เลยไว้ใจไม่ใช่เหรอ เขาหักหลังเจ้า หักหาญน้ำใจเจ้า เจ้าย่อมต้องโกรธหรือเสียใจอยู่แล้วเพราะมันผิดความคาดหวังของเจ้ายังไงล่ะ"

เขาไม่เก่งเรื่องการพูดเอาอกเอาใจใคร ดังนั้นจึงแจกแจงเหตุผลให้ฟังเป็นข้อๆไป คนน้องก็ปาดน้ำตาไปฟังไป

"แล้วถ้า...รู้สึกกลัวการมีเพื่อน กลัวว่าจะถูกหักหลัง แต่ก็รู้สึกเหงาด้วย...ข้าควรจะทำยังไงดี ข้านึกว่า...เป็นเพื่อนกันเสียอีก..." น้องชายพูดไปก้มหน้าไปเหมือนพูดกับตัวเองมากกว่าจะพูดให้พี่ฟัง แถมยังไม่อยากสู้หน้าดีๆด้วย ทำให้รู้สึกเอ็นดูพิกล ถึงอย่างนั้นลูกอิสก็ตอบกลับไป

"ริออสฟังนะ...ทุกคนก็เป็นมนุษย์เหมือนกัน ย่อมมีรักโลภโกรธหลง ย่อมมีทั้งดีทั้งร้ายในตัวทั้งนั้น บางทีเจ้าเองก็ยังดื้อยังไม่ฟังพี่บ้างก็มี ดังนั้นจะหวังให้เพื่อนดีกับเจ้าตลอดไม่ได้ เจ้าต้องเผื่อใจเอาไว้ แต่ไม่จำเป็นจะต้องกลัวทุกความสัมพันธ์ ไม่ต้องกลัวว่าทุกคนจะหักหลังเจ้าตลอดเวลา เจ้ารู้สึกว่าเขาเป็นเพื่อน หมายความว่าเจ้าเองก็ได้รับอะไรบางอย่างที่ดีจากเขาใช่ไหม? เจ้าไม่ต้องกังวลว่ามันเป็นเรื่องจริงหรือการโกหก สิ่งสำคัญคือความรู้สึกของเจ้าเป็นของจริงริออส เจ้าได้รับมันมาจริงๆ ถึงมันจะเกิดจากการโกหกก็ตาม คนที่ไม่ได้รับอะไรเลยแถมยังต้องสูญเสียเพื่อนดีๆอย่างเจ้าไปคือทางนั้นต่างหากจริงไหม?"

ริออสพยักหน้าตาม แม้ว่าเขามีเรื่องที่อยากบอกอีกมากมายแค่ไหนแต่เขาไม่สามารถพูดได้ในตอนนี้ อันที่จริงเขารู้สึกว่ามันพอแล้วแหละ เขาไม่อยากจมอยู่กับเรื่องนี้ เพียงแค่ว่าในความรู้สึกลึกๆของเขายังจดจำความเจ็บปวดนั้นได้เท่านั้นเอง

พอเห็นริออสค่อยๆสงบขึ้น ลูอิสก็เดินไปเปิดผ้าม่าน แสงแดดสาดส่องเข้ามาทำให้ห้องสว่างไสวขึ้นทันควัน

"วันนี้อากาศดีนะ ไปเดินเล่นสูดอากาศข้างนอกกับพี่ดีไหม เจ้าอุดอู้อยู่แต่ในห้องมาหลายวันแล้ว"

ริออสพยักหน้า เขาอยากจะยิ้มแต่ก็ได้เพียงแค่ยิ้มเศร้าๆเท่านั้น หวังว่าการเปลี่ยนบรรยากาศและพี่ชายจะช่วยเยียวยาตัวเองได้ไม่มากก็น้อย...