(หลังจากนี้จะแทนตัวริออสตอนบรรยายว่าผมแทน เพื่อความแมนของน้อง--- ;w;)

พอได้ยินริออสว่าแบบนั้น คริสก็ทำสีหน้าแบบที่อ่านได้ว่า อยู่แบบนี้ไม่ได้เหรอ?

ผมจึงตอบไปด้วยการพูดแบบไม่ออกเสียง ไม่-ได้

คริสทำหน้าเสียดมเสียดาย เขาคงคิดว่าทำแบบนี้ดูซึ้งดีสินะ อันที่จริงฉากนี้เป็นเหตุการณ์แรกพบในเกมของผู้เล่นกับคริส ซึ่งก็ซื้อใจคุณหนูอาสึกะได้ดีทีเดียวเพราะงั้นเธอจึงได้เลือกเล่นรูทของคริส แต่สำหรับริออสแล้วนอกจากการที่เขาเป็นผู้ชาย เขายังรู้ลึกตื้นหนาบางของคนข้างหน้านี้อย่างดีแล้ว ทำให้มองคนตรงหน้าเป็นดีจากเหตุการณ์นี้ไม่ได้เลยจริงๆ ในสายตาของเขารู้สึกเหมือนเจ้านี่กำลังกวนส้นตัวเองอยู่ซะมากกว่า

หลังจากส่งสายตาเหยียดหยามไปให้หลายครั้ง คริสก็ทนไม่ไหวยอมลุกขึ้นแต่โดยดี "ข้าก็แค่ให้สัญญาตามประสาอัศวินเท่านั้นเอง"

"อัศวินอารักษ์เป็นของเชื้อพระวงศ์ ใช่จะมาดูแลคนอย่างข้าได้ตลอดเวลาเสียเมื่อไหร่ล่ะ ที่เจ้ามาได้ก็แค่เพราะเราเป็นเพื่อนสมัยเด็กกันเท่านั้นแหละ" 

ใช่แล้ว...อัศวินอารักษ์เป็นหน่วยงานหนึ่งของพระราชวัง แล้วแบ่งแต่ละทีมเป็นกลุ่มย่อยๆสำหรับปกป้องเชื้อพระวงศ์ คนที่ได้เป็นอัศวินอารักษ์ที่ต้องทำหน้าที่สุดสำคัญตั้งแต่อายุยังน้อยแบบนี้ เป็นไปไม่ได้เลยที่อนาคตข้างหน้าจะไม่ได้เป็นคนใหญ่คนโต ดังนั้นแม้คริสจะไม่ได้เป็นขุนนางมาตั้งแต่ต้น แต่ก็ได้เข้ามาสนิทกับตระกูลขุนนางระดับมาร์ควิสอย่างเขาได้

"แต่เราก็ยังอยู่ด้วยกันได้นะริออส แค่เจ้าไปไหนมาไหนกับเจ้าชาย ข้าก็จะปกป้องทั้งคู่ได้พร้อมๆกัน!"

"เจ้าตัวติดกับเจ้าชายเป็นปาท่องโก๋ไปคนเดียวก็พอแล้ว ข้าไม่อยากเป็นตัวสำรอง"

"ที่แท้เจ้าก็น้อยใจที่เป็นได้แค่ตัวสำรอง"

"ข้าไม่ได้น้อยใจสักนิด"

"โถ่ ริออสของข้า"

"ไม่ใช่ของเจ้า"

พอเถียงกันไปเถียงกันมา ข้าก็เหนื่อยที่จะเถียงเลยวกเปลี่ยนไปเรื่องอื่นแทน

"เจ้าบอกว่าพอเจ้าได้ยินว่าข้าฟื้นแล้วก็รีบมาหาสินะ มีอะไรสำคัญหรือยังไง?"

"อะ...เจ้าไง เจ้าก็ต้องสำคัญอยู่แล้ว!" ผมหรี่ตาลงมองอีกฝ่ายเล็กน้อย "ก็คือ จริงๆแล้วข้าดีใจมากที่เจ้าฟื้นขึ้นมาก่อนถึงวันเปิดเรียน ทีนี้ก็จะได้เข้าเรียนไปพร้อมๆกับเจ้า ถ้าเจ้าเข้ามาทีหลังแล้วหาเพื่อนไม่ได้ ด้วยนิสัยของเจ้าแล้ว ข้าจะต้องเป็นเพื่อนเพียงคนเดียวของเจ้าแน่ๆ อ๊ะ แต่แบบนั้นก็ดีเหมือนกันแหะ..."

"เปิดเรียน?" พอได้ยินดังนั้นผมก็เลิกคิ้วถาม ไม่ได้สนใจเนื้อหาไร้สาระบ้าๆบอๆท้ายประโยคอีก

"ใช่แล้ว อาทิตย์หน้านี้เอง เจ้าหลับไปหลายวันก็เลยลืมสินะ"

ผมนิ่งค้างไปเล็กน้อย ก่อนหน้านี้ลืมเรื่องสำคัญอย่างการไปโรงเรียนเสียสนิทเลยจริงๆ ขุนนางและลูกของชาวบ้านที่มีฐานะหน่อย เมื่อลูกอายุมากกว่า 17 ปีขึ้นไป ก็จะส่งลูกเข้าเรียนในโรงเรียนหลวง เพื่อศึกษาหาความรู้กลับมาพัฒนาบ้านของตัวเองหรือไม่ก็ทำการผูกมิตรกับชนชั้นสูงหรือเพื่อนฐานะใกล้เคียงกันเพื่อผลประโยชน์

ตัวผมเองและเป้าหมายในการจีบที่เหลือนอกจากคริสก็จะได้พบกันที่โรงเรียนนี่แหละ ทำไมถึงลืมเรื่องแบบนี้ไปได้นะ

"ริออส?"

"ข้าศีรษะกระแทกนิดหน่อยเลยทำให้ลืมเรื่องบางเรื่องไปน่ะ..." ถึงจะบ้าๆบอๆไปหน่อย แต่คริสไม่ใช่คนที่จะเอาเรื่องของใครไปป่าวประกาศให้คนอื่นรู้ดังนั้นผมจึงค่อนข้างไว้ใจบอกเขาได้

"เอ๋ ความจำเสื่อมเหรอ?"

"ไม่ได้หนักขนาดนั้น แค่ยังนึกไม่ออกบางเรื่องน่ะ สักพักเดี๋ยวก็ดีขึ้นเอง แต่ถ้าข้าจำเรื่องสำคัญเรื่องไหนไม่ได้จริงๆก็ช่วยเตือนข้าทีแล้วกัน"

"ไว้ใจข้าได้เลย เจ้าจำเรื่องตอนเด็กๆที่เราไป..."

"ไม่ได้หมายถึงตอนนี้ คริส"

"อา..."

ตอนเป็นเกมหลังจากเหตุการณ์ในวันนี้ก็ตัดเข้าสู่วันเปิดเทอมเลย แต่พอเป็นชีวิตจริงแบบนี้คงมีเวลาเหลือให้เตรียมตัวอยู่บ้างสินะ ผมจะใช้เวลานั้นหมกตัวในห้องเพื่อเรียบเรียงความทรงจำของตัวเองโดยอ้างว่ากำลังพักฟื้นนี่แหละ