แปลกไหมถ้าฉันจะได้ยินเสียงเข็มนาฬิกาดังแบบนี้ มันไม่ใช่ ติ๊ก ต่อก ติ๊ก ต่อก ไม่เหมือนเลยสักนิด

ใกล้จะเข้าวันใหม่แล้ว อีกประมาณครึ่งชั่วโมง

ฉันเปิดกล่องยาที่ต้องกินก่อนนอนด้วยมือที่สั่นเทา ยาตกลงแตกที่พื้น

ฉันหยิบมันขึ้นมาใหม่แล้วโยนใส่ปาก กรอกน้ำตาม ฉันล้มตัวลงที่เตียง

ฉันหัวเราะเบา ๆ สมุดแพลนเนอร์วางอยู่ข้างตัว พรุ่งนี้วันอะไรฉันไม่จำเป็นต้องเปิดดู ฉันจำได้ดี

ฉันเริ่มต้นพิมพ์ข้อความในโทรศัพท์

'สุขสันต์วันเกิด' ฉันพิมพ์ได้แค่นั้น

ฉันจ้องหน้าจอค้างอยู่สักพักน้ำตาก็ไหลออกมา ฉันไม่อาจพิมพ์อะไรได้อีก ความรู้สึกบางอย่างท้วมท้นขึ้นมาในใจ

แกร่ก แกร่ก แกร่ก

เสียงเข็มนาฬิกาของฉัน เวลาใกล้เข้ามาทุกที

'ขอบคุณ' ฉันพิมพ์ต่อ น้ำตาคลอ ทุกสิ่งอย่างกลายเป็นเงาพร่าพรายภายใต้ม่านแห่งน้ำตา

ตัวอักษรไม่อาจสื่อความรู้สึกที่ฉันมีในตอนนี้ได้ ถึงฉันจะเขียนอธิบายอย่างไรก็คงอธิบายไม่ได้หมด

วันนี้สำคัญกว่าวันไหน ขอบคุณที่มีเธออยู่บนโลกใบนี้ ขอบคุณอะไรก็ตามที่ทำให้เธอมาเจอกับฉันที่นอนจมโคลนอยู่ริมทาง เธอไม่สนใจความสกปรกนั้นและดึงฉันขึ้นมา

แกร่ก แกร่ก แกร่ก

เสียงนาฬิกาเหมือนจะดังขึ้นเรื่อย ๆ

บางทีเธออาจจะแค่สงสาร สมเพชเวทนาฉัน หรืออะไรก็ตามฉันไม่รู้

ฉันก็เป็นแค่ตัวปัญหา ของพัง ๆ

อยู่คนเดียวก็ดีแล้วล่ะ ฉันใช้สองมือกอดตัวเอง ซบหน้าลงกับเข่าแล้วร้องไห้

แกร่ก แกร่ก แกร่ก

หนึ่งนาทีก่อนเข้าสู่วันใหม่ ฉันหยิบโทรศัพท์ มองข้อความกับปุ่มส่ง 

ฉันเลื่อนมือไปยังปุ่มส่งด้วยมือสั่นระริก ก่อนจะเลื่อนนิ้วไปกดปุ่มรูปถังขยะแทนแล้วกด

ฉันไม่มีสิทธิ์กระทั่งจะส่งข้อความไปหาเธอ

ฉันทำร้ายเธอ 

ฉันทำร้ายทุกคนรอบข้าง

วันนี้คงต้องเพิ่มยานอนหลับอีกเม็ดหนึ่ง