ฉันเดินผ่านเกมโซนของห้างแห่งหนึ่ง เดินผ่านหลายครั้งแล้ว แต่ฉันไม่เคยสนใจ จนกระทั่งวันนี้
ที่ตู้ตุ๊กตา มีเจ้าหมีสีดำยิ้มแป้นนั่งอยู่เป็นแถว ฉันหยุดแล้วเดินไปดูที่ตู้นั้นใกล้ๆ
ฉันก็พอรู้ว่าเจ้าหมีเป็นมาสคอตของจังหวัดหนึ่ง แต่ฉันกลับไม่ได้สนใจตรงจุดนั้นสักเท่าใดนัก
เจ้าหมีสีดำตัวนี้ทำให้ฉันนึกถึงใครบางคนที่ฉันไม่ได้เจอมานานแล้ว

'เธอน่ะเป็นเหมือนหมี ที่กลิ้งลงเนินเขา ละก็กินน้ำผึ้ง' ฉันในตอนนั้นพูดพลางหัวเราะ
'เฮ้อ หมีก็หมี' เขาตัดบทอย่างนั้น ไม่รู้ว่าหงุดหงิดหรือเปล่าที่โดนล้อ แต่ฉันก็ยังคิดว่าเขาเหมือนหมีตัวนี้อยู่ดี

รู้ตัวอีกทีฉันก็มายืนหน้าตู้ พร้อมกับเหรียญมากมายในกำมือ
ฉันรู้ดีว่าฉันไม่มีทางคีบได้เจ้าหมีสีดำ หากดูจากรูปทรงและเครื่องมือคีบแล้ว
สามารถประเมินได้เลยว่าโอกาสคือ 0.0000001 เปอร์เซนต์
แต่ถึงอย่างนั้นฉันก็ยังหยอดเหรียญและกดปุ่มโง่ ๆ ต่อไป ครั้งแล้ว ครั้งเล่า

จนกระทั่งเหรียญหมด
ฉันน่าจะหยอดได้สักเกือบยี่สิบเหรียญแล้ว ฉันยืนมองหมีในตู้
หมีในตู้น่ะ คงมีใครสักคนรับไปดูแลในวันนึงละมั้ง
แต่หมีนอกตู้ตัวนั้น ไม่รู้เลยว่าตอนนี้เป็นอย่างไรบ้าง ฉันถอนหายใจก่อนจะเดินออกมา
ช่วงนี้ฝนตก ไม่รู้พกร่มบ้างหรือเปล่า จะเป็นหวัดไหมนะ 
ฉันหลับตาลง ... อยากเจอกันอีก แค่ครั้งเดียวก็ยังดี