หากคุณเคยได้ยิน ได้ดูซีรีส์เรื่องหนึ่งที่เป็นกระแสกันเมื่อหลายเดือนก่อน ซีรีส์ที่เกี่ยวกับภาวะซึมเศร้า หลายคนคงเดาได้ ใช่มันคือ 13 Reasons Why มันเป็นซีรีส์ที่มีบอกเล่าเรื่องราวของความเจ็บปวดออกมาได้อย่างลึกซึ้ง และแน่นอน ฉันคือหนึ่งในคนที่ดูมัน หากแต่เป็นการดูที่ยาวนานและจมดิ่งราวกับว่าฉันอยู่กับมัน

       ฉันจำได้ว่าฉันเริ่มดูซีรีส์เรื่องนี้ตั้งแต่ยังคงเป็นกระแสใหม่ๆ ด้วยความสนใจ และนั่นเองก็เป็นจุดเริ่มต้นของการจมดิ่งลงในหุบเหวลึกอันมืดมิดของฉันซ้ำแล้วซ้ำเล่า ฉันทรมาน เจ็บปวดทุกครั้งที่ดู ในทุกรายละเอียด ทั้งภาพและเสียงช่างเหมือนก้อนหินที่ถ่วงขาให้ยิ่งจมลึกลงไปเรื่อยๆ และเรื่อยๆ ฉันดูมันได้เพียงครั้งละตอนเดียวเท่านั้น ( ในเมื่อก่อนนะ ) และทุกครั้หลังจากดูฉันก็ยิ่งจมดิ่งแต่ฉันก็พยายามที่จะดูมันต่อไป

      ฉันเว้นระยะห่างไม่ได้ดูมันอยู่สองสามเดือนได้ เพราะอาการฉันแย่ลง ฉันไม่ต้องการตัวกระตุ้นซ้ำ ฉันมีตัวกระตุ้นมากเพียงพอที่จะทำร้ายตัวเอง ใช่ ฉันทำมันไปแล้วฉันทำร้ายตัวเอง รวมทั้งคิดฆ่าตัวตายทั้งๆที่ฉันไม่ได้อยากทำอย่างนั้น แต่ช่างเถอะ เรื่องมันผ่นามาแล้ว ผ่านมาจนฉันดีขึ้นและกลับมาดูซีรีส์ใหม่อีกรอบ แต่ก็ยังคงไม่ต่อเนื่องเหมือนเช่นเคย ฉันดูค้างไว้ครึ่งเรื่องแล้วก็ปล่อยไว้เสียอย่างนั้นจนกว่าฉันจะทำใจดูต่อได้จนจบ

    แล้วความพยายามอันความเจ็บปวดทรมานบนความอยากรู้ก็กระตุ้นให้ฉันกลับมาดูมันต่อ ฉันเพิ่งกลับมาดูครึ่งเรื่องท้ายของมันเมื่อวาน และดูเรืื่อยๆ จนจบในวันนนี้ การดำเนินเรื่องยิ่งดิ่งลึกและเจ็บปวดกว่าเดิม แต่สิ่งที่ต่างไปในเมื่อวานและวันนี้เมือเทียบกับสองสามเดือนก่อนที่ฉันดู ฉันไม่ได้จมดิ่งลงลึกเท่าเมื่อก่อน แต่ก็ไม่ได้แปลว่าฉันจะไม่เจ็บปวดทรมานไปกับทุกรายละเอียดของแต่ละตอน และวันนี้ในตอนจบมันเป็นยิ่งกว่าความเจ็บปวด มันคือความเย็นชาและหนาวเหน็บในขั้วหััวใจ สองสิ่งนี้เองที่สอนให้ฉันเรียนรู้กับความเจ็บปวด เราทุกคนล้วนมีความเจ็บปวดและก้าวผ่านเรื่องราวในชีวิตมามากมายเกินที่ใครจะมาพิพากษาหรือตัดสินได้  และไม่ว่าบทสรุปของเรื่องราวจะเป็นอย่างไรมันก็คงเหมือนกับประโยคที่ว่า "มันก็คงขึ้นอยู่กับว่าคุณจะมองมันยังไง"