30 กรกฎาคม 2560

           ครบหนึ่งสัปดาห์ที่ฉันยังคงพยายามกรีดข้อมือตัวเอง ทำร้ายตัวเอง จนถึงตอนนี้ฉันยังคงสร้างรอยแผลให้กับร่างกายตัวเอง โดยที่ไม่รู้ว่าจะทำไปเพื่ออะไร เกิดประโยชน์อะไร แต่ที่แน่ๆคือ ฉันรู้สึกตัวดีในขณะที่ลงมือทำ

          จุดเริ่มต้นมันเริ่มมาจากข่าวการจากไปของนักร้องระดับโลกคนหนึ่ง ฉันสะเทือนใจในระดับหนึ่งและใช่มันไม่ไม่ได้สะเทือนใจฉันถึงขนาดทำร้ายตัวเอง แต่ก้พาฉันดำดิ่งสู่ความมืดมิดในหัวใจได้เลยทีเดียว ฉันที่กำลังดำดิ่ง พยายามที่จะพาตัวเองดีขึ้น แต่แล้วคำพูด ถ้อยคำที่ออกมาจากคนในครอบครัวกลับเป็นสิ่งที่ผลักไสให้ลงไปในหุบเหวแห่งความมืดมิด ครั้งนี้ฉันเข้มแข็งไม่พอ ฉันไม่มีแรงมากพอที่จะหยุดยั้งตัวเอง

       ครั้งนี้ถือเป็นครั้งที่ช่างน่าหวาดกลัว อันตราย และฉันอ่อนแอกว่าทุกครั้ง ฉันแพ้ให้กับความคิดที่จะทำร้ายตัวเอง ฉันไม่กินอาหาร ฉันกินยาต้านเศร้าแล้วก็กรีดข้อมือตัวเอง นอนโทรม ไม่ออกจากห้องไม่ไปไหน สิ่งที่ฉันทำมีเพียงการกินยานอนหลับหลายสิบเม็ดเพื่อให้ตัวเองหลับไป เพราะเมื่อใดที่ฉันตื่น ฉันจะเริ่มกรีดข้อมือตัวเอง แต่ถึงกระนั้นฉันยังคงกินยาต้านเศร้าทุกวัน ฉันไม่หยุดยา ฉันจะไม่หยุดยาแม้ว่าฉันจะทรมานมากขนาดไหน ฉันยังคงเชื่อ ยังคงศรัทธาว่าฉันจะหายได้เป็นปกติ  แม้ในตอนนี้ฉันจะไร้สิ้นความรู้สึกหรือเฉยชามากเพียงใดก็ตาม นี่เป็นเพียงการดำเนินไปของโรคที่อาจเกิดขึ้นได้เท่านั้น สิ่งที่ฉันทำได้คือ การพาตัวเองไปพบแพทย์ แต่ก็นั่นแหล่ะฉันยังคงไปอย่างโดดเดี่ยวเช่นเคย

      และถึงแม้ว่าตอนนี้ฉันจะโดดเดี่ยว จะอยู่ในความมืดมิดมากขนาดไหน ฉันก็ยังคงสัมผัสได้ถึงแสงสว่างที่เปรียบเสมือนดวงดาวที่เต็มท้องฟ้า สักวันหนึ่งและหวังมาก ๆ ว่าจะในเร็ว ๆ นี้ฉันคงจะปีนกลับขึ้นไปที่ยอดหุบเหวที่ฉันตกลงมาได้อีกครั้ง