มันง่ายมากถ้าหากให้นึกถึงช่วงเวลาที่ได้รู้จักวงดนตรีนาม Linkin Park เพราะมันถือเป็นหมดหนึ่งของการฟังเพลง เพราะในช่วงเวลา และสถานที่ต่างจังหวัดที่ใช้ชีวิตอยู่นั้น เพลงที่ได้ฟังมีเพียงเพลงจากค่ายยักษ์ใหม่สองค่าย หรือไม่ก็เพลงลูกทุ่ง ยิ่งคต่ายอินดี้อย่างเบเกอรี่ไม่ต้องถามถึง แทบไม่เคยได้ฟัง เว้นแต่จะเปิดจากวิทยุธานินทร์หมุนหาคลื่นสัญญาณ 

    ภาพชายหนุ่มใส่หน้ากากกันกัมมันตรังสีกำลังพ่นสีสเปย์อยู่ถูกว่าซ้ำ ๆ บนลงหน้าสมุดจดเล่มแล้วเล่มเล่า โครงสร้างร่างกายบิดเบี้ยวผิดหลักกายวิภาคแทบทุกข้อ หมึกของปากกาเลนเซอร์รุ่นลายคู่ซึมเกือบทะลุถึงกระดาษอีกหน้า ขณะนั้นก็ฮึมเพลงคลอตาม ซึ่งแน่นอนว่าออกเสียงผิดแทบทุกคำยกเว้นคำขึ้นต้นและลงท้าย 

     ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าห่างไกลจงเพลงของพวกเขาไปตอนไหน จนกระทั่งอัลบั้มล่าสุดซึ่งพูดตามตรงก็ไม่ค่อยประทับใจเท่าไหร่นัก เหมือนเจอเพื่อนมัธยมที่สนิทกันมาก ๆ แล้ววันหนึ่งกลับมาเจอกันก็พบว่าเขาไม่เหมือนเพื่อนคนนั้นที่เราเคยรู้จัก ก็แน่ล่ะ ช่วงเวลาที่ห่างกัน ทั้งเราและเขาต่างพบเจอผู้คน เหตุการณ์ และสิ่งต่าง ๆ มากมายในชีวิต ถ้าเรายังคนเป็นเด็กชายคนเดิม นั่นก็คงแปลว่าเราไม่เคยเติบโตขึ้นเลย

     ในยามแห้งแลง น้ำเพียงหยดเดียวก็ช่วยประทังชีวิตได้  ในความมืดมิด แสงเพียงเล็กน้อยก็นำทางเราได้ ในยามที่น้ำท่าอุดมสมบูรณ์ เราก็ยังต้องการน้ำประทังชีวิตไม่ต่างกับยามแห้งแล้ง ในที่ที่แสงประกายพรั่งพราวเต็มท้องฟ้า หากแม้แสงหนึ่งดับไปใครจะสน ก็ฉันไง โดยเฉพาะแสงนั้น คือตัวนาย