จนกระทั่งได้พบกับเขา
หัวใจเธอเต้นระส่ำ กระซิบเป็นร้อยพันครั้งว่าตกหลุมรักเขาเข้าอย่างจัง
และเชื่อฟังคำบอกเล่าเป่าหูเสียหมดใจ
เพราะความซื่อตรงและเที่ยงแท้แจ่มแจ้งได้ฝังรากแทงลึกถึงมุมอับสุดในห้วงกายและจิตวิญญาณ

เธอเชื่อ... เชื่อเป็นแน่แท้ว่าเธอรัก
ความกล้ามวลใหญ่ถูกกำอยู่ในมือเล็กชื้นเหงื่อ
เลขหนึ่ง สอง สามผุดขึ้นในก้อนสมอง
เธอสารภาพรักต่อหน้าเขา
แน่นอน... อย่างซื่อตรง

เธอได้เป็นคนรักของเขา
น้ำตาแห่งความดีใจไหลรินไม่ผิดแผกไปจากทางธารแห้งผากส่งผ่านน้ำมวลมากหลังฝนตก
ความรู้สึกและภาพการแสดงออกของเธอซื่อตรงได้ถึงขนาดนั้น
จวบจนฤดูร้อนแล้งเดินทางกลับมา วนเวียนซ้ำซากหากไร้ซึ่งความเคยชิน

ครั้งนี้มันต่างออกไป...
ความรักที่เขาส่งคืนกลับมาราวกับน้ำร้อนรินราดลงกา
ชาร้อนชืดส่งป้อนเข้าปากหญิงสาวระเรื่อยไม่เว้นวรรค
เธอดื่มกินโดยไม่ทันคิด ไม่ทันสังเกต
ความหวานเชื่อมละลายหายไปพักใหญ่แล้ว

รสความรักฉาบฉวยหวังเพียงประโยชน์และความสุขเน่าหนอนเริ่มเด่นชัด
มันเผาพอง ร้อนระบมเคลือบลิ้นของหญิงสาว
กระแสน้ำจากห้วงอารมณ์ทำงานอีกครั้ง
มันขับเคลื่อนจากบ่อเก็บ
แหวกว่ายผ่านดวงตาแกงก่ำช้ำทุกข์
ก่อนทิ้งกายอาบดวงหน้าแม้เธออยากขัดขืนความอ่อนแอ

เธอพ่ายแพ้ สิ้นท่า
เจ็บปวดและกล้ำกลืนความรักมวลใหญ่อย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้
เพราะเธอรักด้วยใจแสนซื่อและตรงไปตรงมา
แต่เขาล่ะ?
ไม่... เขาไม่ใช่ .