ความหวังใหม่-ความท้าทายใหม่ - ทุกข์ตรมของคนเคยตัวสูง

แม้จะจบ ป.6 มาแบบชอกช้ำ ด้วยความงุนงงว่าทำไมเพื่อนผู้หญิงหลายราย (และรุ่นน้องผู้หญิงบางคน) จึงตัวสูงกว่าตนเอง

แต่ด้วยส่วนสูง 157 ซม. ในวัย 12 ปี ผมก็ยังถูกถือว่าเป็น "เด็กตัวสูง" อยู่

โดยเฉพาะเมื่อเทียบกับเด็กผู้ชายวัยเดียวกัน ความสูงเกือบๆ 160 ซม. ของผม ก็ยังอยู่เหนือกว่ามาตรฐานเฉลี่ยของเพื่อนๆ นักเรียนชายส่วนใหญ่

เวลาไปไหนมาไหน ผู้หลักผู้ใหญ่มักเอ่ยทักว่าผมตัวสูงใหญ่ และพอโตไป ผมต้องกลายเป็นหนุ่มรูปร่างสูงแน่ๆ (บางคนก็บอกว่าผมมีลุ้นถึง 180 ซม. หลายคนเชื่อมั่นว่าอย่างต่ำ ผมต้องสูงเกิน 175 ซม.)

นอกจากนั้น ผู้ใหญ่ส่วนมากยังทำนายว่า เดี๋ยวพอขึ้นมัธยม ผมจะยืดตัวอย่างรวดเร็ว

"เผลอๆ จะเกิน 170 ต้้งแต่ ม.1 ม.2 นะ" ผู้ใหญ่บางรายให้ความหวังเอาไว้

กระทั่งผมเองก็มีความหวังเช่นนั้น

"ตอนจบ ป.6 สูง 157 ถ้าช่วง ม.1 เราสูงขึ้นซัก 8 เซนฯ ก็จะเป็น 165 ม.2 สูงขึ้นอีก 8 เซนฯ ก็จะเป็น 173 ม.3 สูงขึ้นอีก 7-8 เซนฯ ก็จะถึง 180 แล้ว" ผมวาดหวังไว้ในใจ

---

ในที่สุด ผมก็เข้าศึกษาต่อระดับ ม.1 ในโรงเรียนชายล้วนอันใหญ่โตเก่าแก่แห่งหนึ่ง

เมื่อโรงเรียนใหญ่ขึ้น มีเพื่อนจำนวนมากขึ้น (แม้จะเหลือแต่เพื่อนผู้ชาย) คนตัวสูงๆ ก็ย่อมเยอะขึ้นไปด้วยเป็นธรรมดา

ต้องยอมรับว่ามีเพื่อนจำนวนไม่น้อยที่ตัวสูงกว่าผม แต่ผมก็ยังถือเป็นนักเรียนรูปร่างสูงอยู่

เช่น หากนำนักเรียน ม.1 ห้องผมจำนวนประมาณ 50 คน มายืนเรียงแถวกัน ผมก็จะเป็นคนตัวสูงอยู่ในระดับท็อป 10-15 และยังมีคนเตี้ยกว่าผมราว 30-40 คน

เมื่อมองในภาพกว้างกว่านั้น ก็ยังมีเพื่อนผู้ชายร่วมระดับชั้นประมาณ 500 กว่าคน ที่ตัวสูงน้อยกว่าผม

อย่างไรก็ตาม เรื่องหนึ่งที่พลาดเป้าหมายไป คือ ผมยังไม่เข้าสู่ภาวะยืดตัวในช่วง ม.1 เพราะตลอดปีนั้น ผมจะสูงขึ้น 5 ซม. (ตามมาตรฐานสมัย ป.5-ป.6)

จากที่สูง 157 ซม. ตอนจบ ป.6 ผมก็กลายเป็นหนุ่มน้อยสูง 162 ซม. ตอนจบ ม.1

---

นอกจากเทียบเคียงกับเพื่อนผู้ชายในโรงเรียนแล้ว ผมยังเริ่มเปรียบเทียบส่วนสูงของตัวเองกับบรรดาครูผู้หญิง

เอาเข้าจริง ผมเริ่มสูงกว่าครูผู้หญิงมาตั้งแต่ตอนเรียน ป.5 ป.6 ยิ่งพอขึ้น ม.1 และมีส่วนสูงเกินหลัก 160 ผมก็ยิ่งตัวสูงกว่าผู้ใหญ่ที่เป็นสุภาพสตรีจำนวนมาก (ปีนั้น ผมเริ่มสูงกว่าป้าๆ อาๆ น้าๆ ที่เป็นผู้หญิงเกือบทั้งหมด และสูงกว่าแม่ตัวเองเรียบร้อยแล้ว)

ผมจึงมองว่าถ้าครูผู้หญิงในโรงเรียนมัธยมคนไหนยังสูงกว่าผมตอนใกล้จบ ม.1 ก็ต้องยอมรับครูคนนั้นมีรูปร่างค่อนข้างสูง ในทางกลับกัน ยิ่งมีครูผู้หญิงตัวสูงกว่าผมมากเท่าไหร่ นั่นก็แสดงว่าผมยังมีพัฒนาการส่วนสูงไม่ดีพอ

ช่วงปลาย ม.1 เทอมสอง เท่าที่สำรวจดู จะยังมีครูผู้หญิงในระดับชั้นที่ตัวสูงกว่าผมอยู่ 4 คน

คนแรกเป็นครูวิชาสังคมศึกษาที่ผมไม่ได้เรียนด้วย แกเป็นสตรีรูปร่างสูงใหญ่ น่าจะเกิน 165 ซม.

คนที่สองเป็นหัวหน้าระดับชั้น ม.1 ซึ่งสอนสังคมศึกษาเหมือนกัน และน่าจะสูงประมาณ 165 ซม.

คนที่สามเป็นครูประจำชั้นของผม ที่สอนสังคมอีกแล้ว (ผมเลยเริ่มทึกทักว่าครูผู้หญิงหมวดสังคมจะต้องมีรูปร่างสูง 555) ผมเคยเอ่ยถามแกตรงๆ ว่า "คุณครูสูงเท่าไหร่เหรอครับ?" คำตอบที่ได้คือ 163 ซม.

คนสุดท้ายเป็นครูสอนคณิตศาสตร์ของผม ที่เคยบอกหน้าชั้นว่าเธอสูง 162 ซม. แต่เวลาเดินสวนกันในตอนที่ผมวัดความสูงได้ 162 ซม. แล้ว ผมกลับยังรู้สึกว่าตนเองเตี้ยกว่าครูคนนี้เล็กน้อย (เธอใส่รองเท้าคัทชูส้นแบนๆ ไม่ใช่รองเท้าส้นสูง)

ความท้าทายใหม่ในวัยมัธยมของผม ก็คือ ผมอยากจะสูงกว่าครูผู้หญิงทุกคนในโรงเรียนให้ได้ (ซึ่งไม่น่าเหลือบ่ากว่าแรงนัก)

---

อีกหนึ่งความท้าทายใหม่สำหรับเด็กผู้ชายวัย 12 ย่าง 13 ปี นั้นเกิดเอาตอนช่วงที่ผมยังสูงประมาณ 160 ซม. (เรียน ม.1 ไปหนึ่งเทอม)

เมื่อมีช่วงวันหยุดหนึ่ง ซึ่งผมและครอบครัวมีนัดไปกินเลี้ยงอาหารกลางวันกับญาติๆ ที่โรงแรมใจกลางเมือง แล้วผมก็ได้เจอ "พี่แหม่ม คัทลียา แมคอินทอช" นางแบบลูกครึ่งที่เพิ่งผันตัวมาแสดงละครทีวีเรื่อง "เพื่อเธอ" จนโด่งดัง

สำหรับเด็ก ม.1 ที่สูง 160 พอดี พี่แหม่มนับเป็นผู้หญิงที่ตัวสูงที่สุดเท่าที่ผมเคยพบเจอมา

หลังจากนั้นไม่นาน ผมพยายามค้นหาข้อมูลส่วนสูงของพี่แหม่มตามนิตยสาร-หนังสือพิมพ์ และพบว่าเธอสูง 170 ซม. ผมถามแม่ว่าวันที่เจอกันในโรงแรม พี่แหม่มใส่รองเท้าส้นสูงเท่าไหร่? แม่ผมประมาณการว่าน่าจะสองนิ้วหรือ 5 ซม.

ผมจึงคำนวณคร่าวๆ ว่าตอนพบกันในโรงแรม พี่แหม่มคงมีส่วนสูงรวมรองเท้า 175 ซม. ขณะที่ผมยังสูงไม่ถึง 165 ซม. เลย

ภารกิจท้าทายสำหรับผมจึงอยู่ที่ว่า ผมควรจะสูง 170-175 ซม. ให้ได้ (และให้เท่าดาราระดับนางเอก) ก่อนจบ ม.ต้น

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น