เราใช้คุ๊กกี้บนเว็บไซต์ของเรา กรุณาอ่านและยอมรับ นโยบายความเป็นส่วนตัว เพื่อใช้บริการเว็บไซต์ ไม่ยอมรับ
กลอน/เรื่องสั้นของ TearfulTearful
Chasing Rainbows
  • ผมรู้นะครับว่าทำไมทุกคนเป็นห่วง

    ทุกคนเห็นผมลำบาก ทุกคนเห็นผมพยายามโดยไม่มีอะไรกลับมา ทุกคนอยากให้ผมหันไปหาทางอื่นที่ง่ายและเข้ากับผมมากกว่า

    ทุกคนอยากให้ผมตามหาท้องฟ้าที่สดใส เหมือนที่ทุกคนตามหากัน

    แต่ถึงอย่างนั้นผมก็ยังเดินทางเข้าสู่ลมพายุและสายฝนที่โหมกระหน่ำ

    เพราะผมเคยได้ยินว่าที่ปลายสายรุ้งนั้นมีความสุขรอเราอยู่

    ผมจึงออกมาตามหามัน แม้ว่าชีวิตของผมจะเป็นแค่การวิ่งตามความฝันลมๆแร้งๆ

    แม้ว่าชีวิตของผมจะมีแต่ฟ้าที่มืดมิดและลมที่โหมกระหน่ำ

    ผมก็ยังตั้งมั่นจะมองเมฆบนฟ้าที่ลอยผ่านผมไปด้วยความหวังว่าสายรุ้งจะปรากฏ ดวงตาผมจดจ่อที่ปลายขอบฟ้า เฝ้ารอตามหาปรายสายรุ้ง

    ทุกคนอาจจะพอในกับแสงอาทิตย์ที่เกิดขึ้นของฟ้าหลังฝน แต่ผมอยากไปให้ถึงปลายรุ้ง

    จึงต้องวิ่งเข้าสู่สายฝนเพื่อตามหามัน

    เหมือนฝนกำลังตั้งเค้ามา

    อวยพรให้ผมโชคดีด้วยนะครับ

    ขอบคุณครับ ผมต้องไปแล้วครับ 
    +++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

    ขาอ่อนๆก้าวออกหากกลุ่มคนที่อยู่รอบตัว ร่างกายอันเหนื่อยล้าแทบจะล้มลงเมื่อกระทบกับสายลมที่เริ่มจะหนักตัวขึ้น บรรยากาศเปี่ยมล้นไปด้วยความชื้น ประกายไฟวูบวาบขึ้นจากก้อนเมฆสีดำทมิฬ ในวินาทีเดียวกันน้ำสามหยดตกลงกระทบแผ่นดิน

    1หยดจากหน้าผากของชายผู้ตามหาสายรุ้ง
    1หยดจากท้องฟ้าที่เกรี้ยวกราด
    1หยดจากดวงตาของผู้ถูกทิ้งไว้เบื้องหลัง

    ฝนโหมกระหน่ำลงมา เสียงสายลมแหวกอากาศราวกับอสรพิษยักษ์ขู่คำราม ผืนแผ่นดินอ่อนยุบไปด้วยน้ำหนักของน้ำจากสวรรค์ ขาของชายผู้ฝ่าฝนจมลงสู่ดิน แต่ละเก้าที่เดินก็คือแต่ละเก้าที่ลำบาก แต่ดวงตาของชายหนุ่มไม่เคยเหรียวมองตัวเองคอยแต่เฝ้ามองไปที่เส้นขอบฟ้า

    ใบหน้าของช่ายหนุ่มกระจ่างขึ้น ดวงตาเบิกโตเปี่ยมไปด้วยชีวิต ริมฝีปากเปื้อนไปด้วยรอยยิ้มเมื่อแสงสีรุ้งปรากฏขึ้นบนฟ้า กำลังในร่างกายที่เคยหดหายกลับมาอีกครั้ง ด้วยขาสองขาและมือสองมือชายหนุ่มฉุดดึงตัวเองขึ้นจากดินและก้าวเดินไปหาสายรุ้งบนขอบฟ้า

    ด้วยหัวใจที่เปี่ยมล้นไปด้วยสายรุ้ง...

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น

Log in