ทุกคนเห็นผมลำบาก ทุกคนเห็นผมพยายามโดยไม่มีอะไรกลับมา ทุกคนอยากให้ผมหันไปหาทางอื่นที่ง่ายและเข้ากับผมมากกว่า

ทุกคนอยากให้ผมตามหาท้องฟ้าที่สดใส เหมือนที่ทุกคนตามหากัน

แต่ถึงอย่างนั้นผมก็ยังเดินทางเข้าสู่ลมพายุและสายฝนที่โหมกระหน่ำ

เพราะผมเคยได้ยินว่าที่ปลายสายรุ้งนั้นมีความสุขรอเราอยู่

แม้ว่าชีวิตของผมจะมีแต่ฟ้าที่มืดมิดและลมที่โหมกระหน่ำ

ผมก็ยังตั้งมั่นจะมองเมฆบนฟ้าที่ลอยผ่านผมไปด้วยความหวังว่าสายรุ้งจะปรากฏ ดวงตาผมจดจ่อที่ปลายขอบฟ้า เฝ้ารอตามหาปรายสายรุ้ง

ทุกคนอาจจะพอในกับแสงอาทิตย์ที่เกิดขึ้นของฟ้าหลังฝน แต่ผมอยากไปให้ถึงปลายรุ้ง

จึงต้องวิ่งเข้าสู่สายฝนเพื่อตามหามัน

เหมือนฝนกำลังตั้งเค้ามา

อวยพรให้ผมโชคดีด้วยนะครับ

ขอบคุณครับ ผมต้องไปแล้วครับ 
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

ขาอ่อนๆก้าวออกหากกลุ่มคนที่อยู่รอบตัว ร่างกายอันเหนื่อยล้าแทบจะล้มลงเมื่อกระทบกับสายลมที่เริ่มจะหนักตัวขึ้น บรรยากาศเปี่ยมล้นไปด้วยความชื้น ประกายไฟวูบวาบขึ้นจากก้อนเมฆสีดำทมิฬ ในวินาทีเดียวกันน้ำสามหยดตกลงกระทบแผ่นดิน

1หยดจากหน้าผากของชายผู้ตามหาสายรุ้ง

1หยดจากท้องฟ้าที่เกรี้ยวกราด

1หยดจากดวงตาของผู้ถูกทิ้งไว้เบื้องหลัง

ฝนโหมกระหน่ำลงมา เสียงสายลมแหวกอากาศราวกับอสรพิษยักษ์ขู่คำราม ผืนแผ่นดินอ่อนยุบไปด้วยน้ำหนักของน้ำจากสวรรค์ ขาของชายผู้ฝ่าฝนจมลงสู่ดิน แต่ละเก้าที่เดินก็คือแต่ละเก้าที่ลำบาก แต่ดวงตาของชายหนุ่มไม่เคยเหรียวมองตัวเองคอยแต่เฝ้ามองไปที่เส้นขอบฟ้า

ใบหน้าของช่ายหนุ่มกระจ่างขึ้น ดวงตาเบิกโตเปี่ยมไปด้วยชีวิต ริมฝีปากเปื้อนไปด้วยรอยยิ้มเมื่อแสงสีรุ้งปรากฏขึ้นบนฟ้า กำลังในร่างกายที่เคยหดหายกลับมาอีกครั้ง ด้วยขาสองขาและมือสองมือชายหนุ่มฉุดดึงตัวเองขึ้นจากดินและก้าวเดินไปหาสายรุ้งบนขอบฟ้า

ด้วยหัวใจที่เปี่ยมล้นไปด้วยสายรุ้ง...