ค่ำคืนนี้ ไพรินทร์ พลอยสุดามหาทิพย์ เศร้าเป็นพิเศษ
เธอนั้นพึ่งเลิกกับแฟนมา 5 เดือนแล้ว จากรูปร่างที่ผอมอยู่แล้ว เธอน้ำหนักลดมาอีก 5 กิโล เธอนั้นเป็นโรคเครียดลงกระเพาะเพราะมันเป็นการอกหักที่รุนแรงที่สุดของเธอ

เธอได้ใช้ชีวิตในแบบที่เธอต้องสู้ต่อไป เธอฝืนยิ้มแม้คนรอบข้างจะพยายามทำให้เธอยิ้ม แต่ข้างในใจเธอนั้นไม่ได้ยิ้มตามด้วยเลย และเธอรู้ว่าคนรอบข้างก็รู้ดีว่าเธอเศร้ามาก

มีอยู่วันหนึ่งในขณะที่เธอได้เดินใช้ชีวิตต่อไปในเมืองหลวงอันกว้างใหญ่ ด้วยความโศกเศร้าอาลัยอาวรณ์นั้น เธอได้พบกับกุญแจดอกหนึ่งสีของมันเป็นสีทองแปลกตา

เธอคิดว่ามันต้องเป็นกุญแจโบราณแน่ๆ
ทันใดนั้นเมื่อเธอได้สัมผัสกุญแจ สิ่งที่ไม่คาดคิดก็ปรากฏขึ้น เธอรู้สึกที่พลังงานบางอย่างที่แผ่กระจายจากขามาถึงจมูก เธอคิดว่ามันอาจจะเป็นกุญแจที่ย้อนเวลาได้ แต่เปล่าเลยเธอนั้นเหยียบขี้หมาก้อนหนึ่งก็เท่านั้น เธอได้แต่เบะปาก และก็เช็ดเท้าลงกับพื้น

แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็เก็บกุญแจนั้นมาด้วย หลังจากที่เธอมาถึงออฟฟิศที่ทำงานของเธอ วันนี้เป็นวันที่เธอมาทำงานสายไพรินทร์คิดว่าต้องโดนเจ้านายว่าแน่ๆ แต่เธอรู้สึกว่าวันนี้เจ้านายใจดีเป็นพิเศษและไม่ได้ว่าอะไรเธอ ปกติแล้วเจ้านายจะหงุดหงิดและอารมณ์เสียตลอดเวลา ไพรินทร์ทำงานต่อไปซึ่งวันนี้ลูกค้าก็หลั่งไหลมาเป็นพิเศษทำให้ไพรินทร์ปิดยอดการขายได้ดีกว่าปกติเป็นอย่างมาก

ไพรินทร์คิดว่ากุญแจดอกนี้คงเป็นกุญแจนำโชคแน่ๆ ไพรินทร์ตั้งความหวังว่าแฟนเธอต้องกลับมาขอคืนดี แต่ภายในไม่กี่นาที ไพรินทร์ก็ได้เห็นข้อความจากแฟนเก่าทักมาอยากขอคืนดี

เธอคิดว่ามันใช่แน่กุญแจนำโชค เธอพยายามคิดสิ่งดีๆไป เรื่อยๆ ทุกสิ่งก็กลับกลายเป็นจริงขึ้นมา ทั้งขอให้หัวหน้าขึ้นเงินเดือน ขอให้รถไม่ติด ไพรินทร์คิดว่านี้ละสวรรค์ชัดๆ

และเธอคิดว่าใครกันทำกุญแจนี้ตกไว้ เสียดายแย่ เธอได้เริ่มคิดในสิ่งที่เป็นไปได้ยาก นั้นคือขอให้เธอ ถูกล็อตเตอรี่รางวัลที่ 1 ซึ่งวันนี้วันที่ 16 เธอตั้งใจฟังกองสลากออกรางวัล ผลที่ออกมา
ไพรินทร์รู้ดีกับผลลัพธ์อยู่แล้ว เธอถูกรางวัลที่ 1

เธอตัดสินใจลาออกจากงาน และใช้ชีวิตที่เธอต้องการ หลังจากที่เสพสุขกับทุกสิ่งจนพอใจแล้ว

เธอได้ตัดสินใจทิ้งกุญแจนั้นเพราะเธอมีทุกสิ่งที่เธอต้องการแล้ว และไพรินทร์คิดว่าต้องมีคนที่กำลังทุกข์ใจแบบเธอแน่ๆ ก่อนที่เธอจะทิ้งกุญแจเธอบอกกับตัวเองว่า

“ความสุขที่ได้มากเกินไป สุดท้ายจะกลายเป็นความเจ็บปวด”

เธอรู้ซึ้งดีในความเศร้าทั้งหลายก่อนที่เธอจะมีกุญแจนี้ ซึ่งพรข้อสุดท้ายที่เธอขอคือขอให้รับมือกับความสูญเสียและปล่อยวางมันได้

เธอได้เลือกทิ้งกุญแจนั้นไว้ตรงที่เธอเคยเจอมัน และปล่อยให้เป็นไปตามยถากรรม

หลังจากไม่กี่นาทีที่ไพรินทร์ทิ้งกุญแจพนักงานหนุ่มผู้อาภัพที่ชอบกินหมึกย่างเป็นชีวิตจิตใจก็ได้มาเจอมัน ความรู้สึกเขานั้นเหมือนกับไพรินทร์กุญแจดอกนี้มันช่างแปลกดีนัก เขาเลยเอาไปขายที่ร้านขายของเก่า และได้เงินกลับมา250บาท

เขาคิดว่า”โชคดีจังเว้ย ได้เงินประทังชีวิตไปอีกวัน”