ระหว่างถ่ายรูปลุงพิบูรณ์ แกก็เล่าให้ฟังว่าทำงานที่นี่ตั้งแต่อายุ 19 จนตอนนี้อายุ 63 สิ่งที่ทำให้แกรักและผูกพันกับโรงหนังลิโด้ ก็เพราะเจ้าของโรงหนังดูแลแกกับเพื่อนพนักงานอย่างดีเหมือนคนในครอบครัว และอีกอย่างคือ แกภูมิใจในงานที่ทำ แม้เงินที่ได้จะไม่มาก แต่ก็สามารถเลี้ยงดูครอบครัวได้ ด้วยระยะเวลาทำงานที่ยาวนาน ทำให้แกผ่านงานต่างๆมาแล้วครบถ้วน ไม่ว่าจะเป็นเก็บขวดน้ำและกล่องป็อบคอร์นที่คนดูทานเสร็จแล้วหลังจากหนังฉายจบ ฉีกตั๋ว เดินตั๋ว ฉายหนัง ลุงพิบูรณ์เล่าต่อว่าแต่ก่อนพนักงานที่นี้เยอะกว่านี้มาก แต่ด้วยต้นทุนกับรายรับที่สวนทางกันทำให้ต้องลดพนักงานลง เพื่อต่อลมหายใจให้กับโรงหนังนี้สามารถยืนหยัดเพื่อเหล่าลูกค้าที่ลุงแกเปรียบเป็นญาติพี่น้องที่ต้องดูแลอย่างดี


แม้ลุงพิบูรณ์จะทำใจมาซักพักนึงแล้วว่าโรงหนังแห่งนี้อาจปิดตัวลงไม่วันใดก็วันหนึ่ง แต่เมื่อวันที่ได้รู้จากเจ้าของโรงหนังว่าจะไม่ต่อสัญญาเช่ากับมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งที่เป็นเจ้าของพื้นที่ แกยอมรับว่ายังทำใจยอมรับไม่ได้ ผมถามลุงแกว่าข้าวของต่างๆ ในโรงหนังจะเอาไปทำอะไรต่อ แกบอกว่าของใช้ต่างๆ อย่างพวกเก้าอี้นั่งในโรงคงเอาไปขายต่อ แต่เครื่องฉายหนัง เจ้าของคงเก็บไว้ เพราะเป็นสิ่งที่มีคุณค่าสำหรับเค้า ส่วนจะเอาโรงหนังไปทำอะไรต่อนั้น แกบอกคงเอาไปทำเป็นห้างแบบที่เป็นอยู่ในแถบนี้ละมั้ง "แล้วลุงพิบูรณ์ละ หลังจากโรงหนังปิดแล้วมีแผนที่จะทำอะไร" ผมถามต่อ ลุงพิบูรณ์นิ่งเงียบไปครู่หนึ่งก่อนตอบว่า “ยังไม่รู้เลย คือลุงก็อายุมากแล้ว แต่ก็ยังอยากทำงานอยู่ ลุงรักและภูมิใจกับงานที่ทำมาถึง 44 ปี ถ้าโรงหนังยังไม่ปิดลุงคงทำไปเรื่อยๆ แต่เมื่อมันเป็นแบบนี้ ลุงก็คงต้องหาทางต่อไปเอง แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นก็ต้องไปปรึกษากับภรรยาก่อนว่าจะให้ทำงานต่อมั้ย” ลุงพิบูรณ์หัวเราะ


น่าแปลกที่เหตุการณ์ซึ่งสถานที่แห่งหนึ่งกำลังจะหายไป กลับทำให้ผมและลุงพิบูรณ์ได้มีโอกาสมาพูดคุยและรู้จักกัน ผมอาจจะเคยพบเจอลุงพิบูรณ์เมื่อตอนที่มาดูหนังที่ลิโด้มาแล้วหลายต่อหลายครั้ง อาจจะเป็นตอนฉีกตั๋วก่อนเข้าโรง อาจจะเป็นตอนเดินตั๋วพาไปที่นั่ง หรืออาจเป็นตอนเปิดประตูทางออกเมื่อหนังจบ แต่ตอนนั้นมันยังไม่มีสิ่งที่มาเชื่อมโยงหรือกระตุ้นผมและลุงพิบูรณ์ให้มาแบ่งปันความทรงจำต่อสถานที่แห่งหนึ่งร่วมกัน

“อย่าลืมส่งรูปให้ลุงด้วยนะ” ลุงพิบูรณ์พูดขึ้นก่อนพวกเราจะจากกันไป “ส่งให้ทางไหนดีครับ” ผมถาม “ทางไลน์ดีมั้ย” เมื่อผมและลุงพิบูรณ์แอดไลน์ของกันและกันเรียบร้อยก็ถึงคราวต้องอำลากันแล้ว ผมไหว้ลุงพิบูรณ์พร้อมกับบอกว่า “ยินดีที่ได้คุยกันนะครับ” “ยินดีเช่นกัน โชคดีนะ” ลุงพิบูรณ์ยิ้มก่อนจะเดินกลับเข้าไปทำงานที่แกรักต่อในโรงหนังลิโด้ ซึ่งตอนนี้หนังเรื่อง Tonight at Romance Theatre ของรอบใหม่ใกล้จะดำเนินถึงตอนจบแล้ว