เมื่อไม่นานมานี้ได้เห็นรูปภาพคำว่า JUST DO IT! ของไนกี้ เปลี่ยนเป็นคือว่า แค่ทำมัน!  (그냥 해!) ในภาษาเกาหลี พอตะโกนออกไปว่า แค่ทำมัน! ก็จะไม่มีแม้แต้ข้ออ้างนั่นนี่มาหยุดได้ แค่ทำมันลงไป ด้านหน้าหรือด้านหลังมันจะมีอะไร ก่อนอื่นจะต้องลองแผดเสียงดูก่อน ต้องลองทำดูก่อนแล้วถึงจะรู้ว่าควรแก้ไขตรงไหนไม่ใช่เหรอ ? ต้องลองเขียนดูก่อนถึงจะรู้ว่าเป็นเนื้อหาแบบไหน "แค่ทำมัน!" ฉันตะโกนบอกกับตัวเอง ลองรักเพื่อที่จะได้รู้จักกับความรัก ลองตัดต่อวีดีโอเพื่อที่จะรู้จักวิธีทำงานของมัน คนที่เคยลองเขียนก็ยังเขียนอยู่ ถ้ามีคนบอกว่าการเต้นมันสนุก ก็ต้องลองเต้นก่อนสิถึงจะรู้ว่ามันจะสนุกหรือเปล่า กฎของการบอกให้รอและอย่าเพิ่งทำอะไรคือคนที่แค่ทำมันไปนั่นล่ะ ทำเหมือนกับทุกๆวัน ทำมันอย่างละเอียด การที่แค่ลองทำมันลงไปแบบที่ไม่ต้องคิดอะไรต่างหากที่สำคัญ แต่ว่าทำไมยังลังเลอยู่ล่ะ พวกเรายังลังเลอยู่เพราะอะไรกัน

ความกลัวเกี่ยวกับสิ่งที่มองไม่เห็นตรงหน้าในขณะกำลังใช้ชีวิตอยู่ อาจจะเป็นเพราะเหตุผลนี้ก็ได้ เพราะกลัวการกระทำที่สม่ำเสมอแบบนั้นจะนำอนาคตแบบไหนมาให้ตัวเรา ต่อให้พวกเราจะใช้ชีวิตตามแบบแผนอย่างจริงจังก็ตาม แต่ก็ไม่มีอะไรมารับประกันว่าแบบแผนนั้นมันจะเป็นแผนที่นำไปสู่ความสำเร็จ มีช่วงเวลาแบบนั้นเยอะเหมือนกัน ช่วงเวลาที่ระหว่างซักถามว่าอะไรคือค่าบทเรียนของโอกาสที่จะหลุดลอยไปผ่านการกระทำที่ซ้ำๆนั้น บทสรุปอาจจะออกมาเป็นเราไม่ได้ทำมันแล้ว นั่นเป็นเพราะความกลัวอนาคตที่สมบูรณ์แบบของตัวเอง ทุกครั้งที่ยิ่งคิดก็ยิ่งเหมือนความกลัวจะอยู่ตรงหน้า ตอนที่ตั้งใจจะเริ่มงานอะไรสักอย่างก็จะกลัวและคอยจะหนีหรือไม่ก็เลื่อนมันไปอยู่เสมอ อาจจะเป็นเพราะความท้าทายเกี่ยวกับเรื่องที่ไม่เคยมีประสบการณ์มาก่อนและไม่สามารถทำให้มันสำเร็จลุล่วงได้โดยง่าย พอยิ่งอายุมากขึ้นเท่าไรความกลัวก็จะยิ่งใหญ่ขึ้นตามไป กลัวล่วงหน้าไปตั้งแต่การซื้อเครื่องใช้ไฟฟ้ามาและเรียนรู้การใช้โปรแกรมต่างๆ หรือแม้กระทั่งการทำบัตรรับรองของรัฐไปจนถึงสถานการณ์ที่ข้อมูลส่วนตัวของเราจะต้องได้รับการรับรองจากที่อื่นก็ด้วย ความกลัวของการไม่รู้เกี่ยวกับการแจ้งภาษี และเพราะว่าไม่รู้จึงกังวลว่าจะไม่สามารถแก้ปัญหานั้นได้ ความกลัวมันก็จะยังอยู่ต่อไป พอผ่านช่วงเวลานั้นไปเรื่อยๆ ก็จะมีความกลัวเข้ามาจับจองในความรู้สึก จนมีข้ออ้างให้กับตนว่าชีวิตมันไม่เป็นไปตามใจหวัง หรืออาจจะอ้างว่าเพราะมีอายุแล้วก็ด้วย

ในช่วงเวลาหนึ่งอาทิตย์เพื่อที่จะเขียนบทความนี้ ตัวฉันกำคำศัพท์ไว้อย่างหวาดกลัว จะต้องทำยังไงดีนะ มันมีแต่ความเลือนลาง แล้วฉันก็คิดว่านี่มันคงจะเป็นความกลัวแน่เลย ความกลัวที่ไม่รู้ว่ามันจะล้มเหลวหรือไม่กับความกลัวที่เลือนลางว่าคนอื่นจะมองตัวฉันอย่างไร ทว่าถ้าไม่เจอประโยคที่ได้เห็นผ่านความบังเอิญก็คงไม่สามารถเขียนบทความนี้ได้ หลังจากนั้นก็เลยตั้งใจออกไปถ่ายรูปข้างนอกบ้านบ้าง เขียนอะไรส่งเดชแล้วมาอ่านหนังสือบ้าง ถ้าหากออกไปข้างนอกก็วิตกว่าจะทำอะไรดีที่จะทำให้ตัวฉันไม่กลายเป็นผู้ติดเชื้อ ในช่วงเวลาไม่เท่าไรที่อยู่บ้านทำให้ตอนนี้คิดได้ว่าคนที่ประสบความสำเร็จคือคนที่ลองตั้งใจจะเอาชนะความกลัวที่นับไม่ถ้วนเหล่านี้ ปี 2020 ได้ผ่านไปแล้ว ท่ามกลางความวุ่นวายก็มีคนที่พยายามลองทำบางอย่างในความเบื่อหน่ายเรื่องกลัวติดเชื้อที่ไม่จบสิ้นนี้อยู่เหมือนกัน

เอาล่ะ ถ้าอย่างนั้น กลับมาลองถามคำถามกับตัวเองดูกันเถอะ ฉันอยากจะเป็นคนแบบไหน ฉันไม่ลังเลในการตอบคำถามที่มีคำตอบอยู่แล้วเลย ฉันหวังว่า ฮัมเก ซือนึน พัมจะเป็นสื่อกลางที่ดีสำหรับฉันในการเอาชนะความกลัวในปี 2021 นะ

JUST DO IT . แค่ลงมือเขียนกันเถอะ

ต้นฉบับจาก : https://m.blog.naver.com/tsslove/222212358707