ทุกคนรู้ว่า ครั้งแรก ยากที่สุดเสมอ

ไม่ว่าจะในบริบทไหนก็ตาม

7:56 น.

• N

  
  

  วันนี้ดูเป็นวันธรรมดาวันนึง ตื่นมาเเม่บอกอยากให้พาไปหายาย เเต่เราเลือกที่จะไปทำงานเเทนเเละพาคุณเขาไปเดินชอปปิ้งด้วยเเละ ใช่ วันนี้เป็นวันเลือกตั้งที่อายุเลยมานานมากเเล้วเเต่ก็เป็นการเลือกครั้งเเรก เเอบงงมะ ถ้าคุณคนไทยหรือเกิดในยุค 19xx คุณจะเข้าใจ 555555 ก็ออกไปเลือตั้งที่ศูนย์กลางเลือกตั้งอยู๋เเค่ซอยบ้านนี้เอง ออกไปพร้อมพ่อกับเเม่ ทั้งบ้านเรามีความคิดเห็นทางการเมืองต่างกันโดยสิ้นเชิง  

พ่อ : เธอจะเลือกเบอร์ไหน (เอามือกอดอกเเล้วดูเลข)

แม่ : ห้ามพูดดังเดี๋ยวตำรวจก็จับหรอก เขามีกฏหมายห้ามชักนำรู้ไหม

ฉัน : อ้าวหรอ ไมอ่ะเเม่

หลังจากที่เลือดตั้งเสร็จ ก็ไปทำงาน วันนี้เเปลกที่ไม่มีวี่เเวรถติดเลยสักนิด ซึ่งประหยัดเวลาการเดินทางไปได้มากมาย

• E

วันอาทิตย์ 09.52

N : แกเจอกันตรงอนุไหม

      แกลงตรงบีละรอหน้าสตาบัคละไปสยามพร้อมกัน

E : ได้ ๆ

    on the way to ที่เลือกตั้งและ

ผ่านอายุ 18 มาเป็นปีแล้ว เพิ่งจะมีโอกาสได้เลือกตั้งแบบคนอื่น ๆ เขาก็คราวนี้แหละ การเลือกตั้งครั้งแรกในชีวิต ที่หน่วยเลือกตั้งแถวบ้านเก่าที่ย้ายออกมาเกือบสิบปี แต่ก็ยังไม่ได้ย้ายชื่อตัวเองออกมาจากทะเบียนบ้าน เลือกตั้งครั้งแรกมีความตื่นเต้นอยู่ไม่น้อยเหมือนกัน ถึงจะมีพรรคที่เลือกไว้ในใจอยู่แล้วก็เถอะ มันครั้งแรกนิเนาะ

10.54

N : เค้าถึงอนุละนะ

E : ต่อแถวอยู่เลย คนเยอะ

N : เดะก็ได้เลือก งั้นเค้ารอทูฟาสนะ จะไปนั่งทำงาน

E : ได้ ๆ

จริง ๆ เรานัดกันไปกินข้าวดูหนังประมาณเที่ยงนะ แต่เขามาถึงเร็วเกินไปอะ สถานที่นัดเลยถูกเปลี่ยนไปเป็น too fast too sleep ที่สยาม เพราะตรงอนุไม่มีที่จอดรถ ไม่รู้เหมือนกันว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่เขาเปลี่ยนเป็นคนที่มาถึงก่อนเวลานัด ทั้งที่เมื่อก่อนมาช้าตลอด และนี่จะเป็นคนที่ไปถึงก่อนเสมอ

11.00

N : แก ไปโรงพยาบาลกับเค้าก่อนได้ป้ะ อาม่าไม่สบาย

E : ได้สิ เด๋วถึงสยามแล้วคอลไป

ดูสิ ไม่ถึงสิบนาที มีเหตุการณ์ที่ทำให้ไม่เป็นไปตามแผนอีกแล้ว เราต้องไปเยี่ยมอาม่าที่โรงพยาบาลแถว ๆ สีลมก่อน ถือเป็นประสบการณ์ใหม่ ๆ เลยนะเนี่ย ไม่ใช่ว่าเป็นคนไม่เคยเข้าโรงพยาบาล แต่ปกติที่บ้านจะไม่ชอบให้มาโรงพยาบาลเท่าไหร่ กลัวจะติดโรคอะไรงี้5555

11:18  น.

N : ถึงสยามละ รอทูฟาสนะ (หอบงานออกจากรถไปทำ)

E  : ทูฟาสนี้ลงบีฝั่งไหนอ่ะ

N : ฝั่งซอยสองมั้งถ้าจำไม่ผิด แกอยู่ตรงไหน

E : ฝั่งเซนทรัลเวิล วดฟ ทำไงดี

N : เดินย้อนมาๆ 555555

E :  มันอยู่ตรงไหนเนี่ย เขาอยู่ตรงกสิกร

N : มองมาดิๆเห็น ไทยพาณิชย์ไหม

E : ตรงไหนวะ

โอยกว่าจะเจอกันเอาเป็นปัญหาทุกครั้งๆสุดๆ

ในที่สุดก็ได้เจอกันและ เราออกจากสยามไปถึงโรงพยาบาล ได้ยินว่ามีญาติ ๆ คนอื่น ๆ ของเขามารออยู่แล้ว เลยตัดสินใจนั่งรออยู่ข้างล่าง เพราะคิดว่าดีกว่าจะเข้าไปก้าวก่ายในเรื่องครอบครัวเขา เวลาผ่านไปประมาณชั่วโมงกว่า ๆ เขาก็ลงมา ได้เวลาไปทำตามแผนของเราสำหรับวันนี้

• N

  
  

 ถ้าใครเกิดมาในบ้านคนจีน เเล้วเป็นคนเล็กสุด จะรู้ถึงความอึดอัดเมื่อเราต้องเจอญาติที่ไม่ชอบขี้หน้าเราด้วยความจำเป็น เหมือนจะเกิดศึกทุกครั้งที่เผชิญหน้ากัน เเล้วก็ไม่รู็เหมือนกันทำไม ต้องเป็นเเบบนี้ทุกครั้ง มีอีกหลายคนที่สามารถบังเอิญเจอ เเต่ต้องโดนจับคู่มาพร้อมคนนี้มาตลอด  ถ้าต้องเล่าเรื่องความดราม่าของนี้ต้องมีคนเสียน้ำตาเยอะเเน่ๆ โตมาเกือบจะสามสิบ ยังทำใจไม่ได้เวลาไปอยู่ท่ามกลางคนที่ outstanding ตลอดเวลา เเล้วเราเหมือนหลุมดำ ที่พ่อคนเดียวชอบหลอกเราด้วยประโยคที่ว่า “หนูทำดีที่สุดเเล้วลูก you always so shone of my house kid” ประโยคที่พ่อพร่ำบอก บางที่ทำให้เราเเอบมาส่องกระจกว่า เรานี้ดี proud ได้ครึ่งนึงที่พ่อเราภูมิใจจริงๆหรือเปล่า หรือบางที่เเม่จะเเอบหลุดมาเวลาเห้นเราน้อยใจทุกครั้งที่ไปรวมกัน “อย่าเปรียบกับใครเลยลูก หนูก็เป็นหนู” จริงๆเเม่ก็คงรู้สึกว่าเราด้อยกว่าคนอื่นจริงๆ เเต่นั้นน่าจะเป้นการรักษาน้ำใจที่ดีที่สุดเเล้วเเละ 5555 เอาน่า โลกมันก็ไม่ได้ยุติธรรมเสมอเเละ เคยบอกเเม่กับคนอื่นนะ ว่า “ ถ้าหนูเก่งเเล้วใครจะดูเเลเเม่ละ หนูก็คงเเต่งงาน ออกจากบ้านเพราะต้องมาจีบหนูเพราะความเก่งเหมือนพี่ๆหนูเเน่เลย”

อาม่าป่วยกะทันหันด้วยโรคไข้หวัดใหญ่สายพันธ์ A เเต่ในคนสูงอายุ อายุร่วม 90 ปี จะสามารถทนต้านไวรัสได้มากน้อยเเค่ไหนก็ไม่รู้ เเต่ที่บ้านเราดันกลับมาทะเลาะเเละเถียงกันข้ามเตียงคนป่วยไปเเบบไม่สนอะไรทั้งนั้น ขณะเดียวกันเรามองสายตาอาม่า เเล้วเหมือนอาม่าจะตะโกนออกมาว่า “อั๊วไม่ได้เลี้ยงลูกให้มาฆ่ากัน” บ้านเราเป็นครอบครัวคนจีนที่มีญาติเยอะเเยะไปหมด อาม่าคลอดลูกพวกอากู๋ อาอี๊ มาเยอะมากไป 555555

   พอเห็นพวกเฮียๆเขามากันเเล้วก็ถึงเวลาที่เราต้องออกมาเเล้วเเละ เราก็เลยพากันออกมา ภายใต้รอยยิ้มเเล้วเสียงหัวเราะการร้องเพลงขณะขับรถไปเซนทรัลเวิร์ล ของเราเเอบมีความเศร้าที่ไม่ได้บอกออกไปเท่าไหร่ ไม่ได้อยากให้เเววตามันฟ้องอะไรออกมาขนาดนั้น ถ้าตอนนี้เป็นฉากหนึ่งในนั้น อยากจะใส่เพลง  Santa baby  เเล้วตะโกนร้องออกมาดังๆ เพื่อกลบความรู้สึกทั้งหมดตรงนั้นออกไปได้เลย

• E

เรามาถึงกันที่เซ็นเวิลและเลือกที่จะไปดูรอบหนังก่อน มองดูตารางหนังที่จะฉายแบบงง ๆ เพราะปกติเป็นคนที่จะดูหนังในโรงแต่ละทีนี่ต้องคิดแล้วคิดอีก ครั้งแรกของการดูหนังโดยเลือกจากชื่อเรื่อง หนังจะสนุกมั๊ยก็ไม่รู้ปล่อยให้เป็นเรื่องของโชคชะตาและกัน

“The Kid Who Would Be King” - คือหนังที่เราจะดูกันในวันนี้

• N

  
  

N : แกหิวข้าวป่าว

E: หิวดิ ไปหาอะไรกินกัน

N: อยากกินไร

E: กิน ippudo ได้มะ

N: เออเอาดิ เเต่รอเพื่อนเค้ามาหน่อยได้ป่ะ มันบอกอีกครึ่วชั่วโมง

และผ่านไปครึ่งชั่วโมง จนเกือบจะชั่วโมง มันก็ยังไม่มา

N :  อ่ะ เราไปกินกันเลยเเล้วกัน

ก็ไปกินพร้อมกับเถียงเรื่องการสั่งเมนูตามประสา จนสักพักเพื่อนก็มา

เมื่อถึงเวลาดูหนัง นี้ก็จองที่นั่งตรงกลาง เเถวA เเล้วพร้อมอธิบายความคุ้มของตั๋วต่างจากที่นั่งปกติยังไง เเต่สุดท้ายเเล้วพกผ้าห่มมาด้วยเเละ

เตรียมกะจะหลับเต็มที่ เเต่หนังมันสนุกอ่ะ สนุกจนไม่อยากไม่มีสมาธิดู (ถึงผลเลือกตั้งมันจะล่อตาล่อใจให้ดูก็ตาม)

ไม่อยากสปอยหนังเเต่ชอบคำพูดนึงในหนังคือ

อย่าไปฟังตำนาน เราต่างหากที่ต้องเป็นคนเขียนตำนานขึ้นมาใหม่ เรานี้เเหละคือตำนานตัวจริง

มันเป็นไรที่เเบบ มึงอยากได้ไรมึงอยากทำไรก็เอาทำเลยเอาเลย ลุยเลยเว้ย เพราะมึงก็คือมึงเเม่งโครตดีที่สุดเเล้วเว้ย เเละถ้าอยากอินกับการดูหนังเรื่องนี้ ต้องไปอ่านเรื่อง king arthur มาก่อนด้วยเเละ คือมีหนังสือขายเล่มนึงน่าอ่านมากๆ