ไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง ที่เราจับมือกันกระโดดลงมหาสมุทรแห่งความเศร้า
แล้วก็พากันจมลงไปในน้ำทะเลเย็นเฉียบ
จนวิญญาณของพวกเราแทบจะเยือกแข็ง…
และหลายต่อหลายครั้ง ที่เราก็พยายามดึงกันขึ้นมาให้พ้นจากผืนน้ำ
ตะเกียกตะกายพากันขึ้นฝั่งอย่างทุลักทุเล...
ความรู้สึกในตอนที่เรากระโดดลงไปด้วยกัน
เพราะมันเหมือนชีวิตของเราไม่เหลืออะไรอีกแล้ว
ทั้งนายและฉันไม่มีใครอยากจะอยู่อีกต่อไปแล้ว...
ความรู้สึกพวกนั้นฉันจำมันได้ดี...
ที่ที่เป็นเหมือนกับมหาสมุทรประจำของพวกเรา
ที่ที่มีแค่พวกเราเท่านั้นที่รู้ว่ามันอยู่ที่ไหน
ไม่ว่าเมื่อไหร่ที่พวกเราเศร้า
เหมือนกับว่าตัวเราวาร์พไปที่นั่นได้เลยทันทีโดยไม่ต้องเดินทาง
ไม่มีค่าตั๋ว ไม่ต้องแพ็คกระเป๋า ไม่ต้องมีไกด์
แม้กระทั่งชูชีพและถังออกซิเจนก็ยิ่งไม่มีความจำเป็น...
หลายต่อหลายครั้งที่เราเหมือน lost at sea
lost at sea เพราะเกิดจากเรื่องเดิม ๆ บ้าง บางครั้ง
เรื่องที่แตกต่างกันบ้างบางครั้ง
เรื่องของอย่างอื่นบ้างบางครั้ง
และเรื่องของตัวเองบ้างอีกหลายครั้ง
หลายครั้งมันก็เหนื่อยเกินไปที่จะเล่าหรือว่าพูดอะไรออกมา
กับโลกสีเทา ที่ฉันไม่รู้ว่า เพราะสีของมันทำให้ตัวฉันกลืนเป็นสีเทา
หรือว่าเพราะตัวฉันเองเป็นสีเทา โลกมันก็เลยกลายเป็นสีเทา...
ฉันไม่ทันได้สังเกตน่ะ...
แล้วก็ไม่รู้ด้วยว่าโลกมันบิดเบี้ยวก่อนหรือว่าตัวฉันที่บิดเบี้ยวก่อน...
เป็นความพัง ๆ ส่วนหนึ่งของการมีชีวิต ...
ที่ไม่รู้จะเขียนบทสรุปให้กับมันยังไงเลย.
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in