...

คำที่ว่า "คนที่ไปทะเลไม่หนีร้อนก็หนีรัก" แต่ก่อนเคยคิดว่าเป็นเพียงคำคล้องกันให้สละสลวย 

ทะเลที่มีน้ำเกลือ และเสียงคลื่น

สิ่งเหล่านี้น่ะหรือที่จะช่วยเราได้? 

หนีร้อนก็ยังพอว่า (แม้ว่าบางทีทะเลจะร้อนกว่าบ้านที่มีเครื่องปรับอากาศ) อาจจะรับลมทะเล จิบเบียร์เย็นๆ ให้สดชื่น เล่นน้ำคลายร้อน 

แต่น้ำเกลือและเสียงคลื่นจะทำให้หนีรักได้อย่างไร เป็นสิ่งที่ผมไม่เข้าใจ

หลังจากที่ผมผิดหวังจากความรักแล้วเก็บตัวอยู่ในห้วงความรู้สึกหม่นๆ มาสักระยะหนึ่ง ทั้งที่ใช้เวลาก็นานพอตัว แต่เรื่องราวก็ยังชัดเจนอยู่ในตัว

ทะเลอาจจะเป็นทางออกสุดท้ายจริงๆ ก็ได้—ผมคิด

ทะเล มีน้ำเกลือ และเสียงคลื่น

ผมตัดสินใจขอความช่วยเหลือจากพวกมัน

จนม่านดำเริ่มห่มฟ้า มีเสียงกีต้าร์เคล้ากับสุราไทยสีเหลืองอำพัน

ผมเดินแยกออกมาจากกลุ่มเพื่อน ยืนประจันหน้ากับท้องทะเล ผมพูดทุกสิ่งทุกอย่างที่อยากพูดออกไป ทั้งเรื่องที่ทำให้คิดถึง และเรื่องที่อยากจะลืม

ทะเล มีน้ำเกลือและเสียงคลื่น—ผมเพิ่งเริ่มเข้าใจ 

เราใช้พวกมันมาทำปฏิกิริยากับความทรงจำของเรา

เมื่อเรารู้สึกดี เรามักจะถ่ายทอดผ่านการสลักอักขระหรือสัญลักษณ์ลงบนพื้นหาดทราย
รอให้น้ำทะเลเอ่อท่วม แล้วหอบรอยสลักเหล่านั้นกลับลงไป ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของเกลือ ที่จะเป็นตัวถนอมความทรงจำ

หรือเมื่อความทรงจำของเรามีน้ำตา...หรือเรามีน้ำตา
เสียงคลื่นก็คอยช่วยกลบเสียงสะอื้นของเรา กลืนกินเสียงก่นด่าที่เราตะโกนออกไป

เมื่อเราสงบ น้ำและเกลือก็จะชะล้างและสมานแผล
อาจไม่ดีขึ้น แต่ก็บรรเทา

ถ้าจะมีที่ไหนที่เก็บความทรงจำไว้ได้มากพอๆ หัวใจ
ก็คงเป็นที่ทะเล