เป็นปัญหาใหญ่มาเนิ่นนานตั้งแต่ที่เราเริ่มเล่นเฟสบุ๊ก คือ เมื่อเราอยากแสดงความรู้สึกหรือความคิดเห็นอื่นที่ไม่ใช่ความชื่นชอบหรือการเห็นดีเห็นงามด้วย แต่เรากลับมีแค่ปุ่มเพื่อแสดงความชื่นชอบ
เมื่อเวลาผ่านไปทุกคนในสังคมเฟสบุ๊กก็เข้าใจได้เองว่าปุ่มไลค์ไม่ได้หมายความว่า ชื่นชอบ แต่เพียงอย่างเดียว แต่กลับเปลี่ยนไปตามบริบทของเนื้อหาในโพสนั้นๆ
ถ้าหากเราโพสถึงการจากไปของคนที่เรารัก เพื่อนๆ ที่กดชื่นชอบนั้นคงไม่ได้หมายความว่า ชื่นชอบหรือยินดีต่อการจากไปครั้งนี้หรอก
ถ้าหากเราโพสถึงการเลิกรากับคนรัก โพสถึงความอัดอั้นตันใจที่เกิดจากความผิดหวังในตัวคนรัก เพื่อนๆ ที่กดชื่นชอบนั้นคงไม่ได้หมายถึงว่าพวกเขารู้สึกดีในความทุกข์ของเรา
ลึกๆ แล้วมันก็โรแมนติกดีที่เรารับรู้ได้ว่าเพื่อนรู้สึกร่วมไปกับเรา รู้ว่าเพื่อนจะต้องคิดเหมือนเรา แม้สเตตัสที่เราโพสไว้ไม่ได้ต้องการความรู้สึกชื่นชอบจากเพื่อนเลย
และเพื่อนก็รับรู้เช่นกันว่าเราก็ไม่ได้ต้องการความรู้สึกชื่นชอบ
การกดปุ่มไลค์อาจจะเหมือนกับการที่เราไปยืนอยู่เคียงข้างคนๆ นั้น ตบบ่า จับไหล่ มองตา เพื่อส่งสารบางอย่างว่าเรารู้สึกอย่างไรโดยที่ไม่เอ่ยแม้แต่คำใดอกมา
แต่เมื่อเฟสบุ๊กเพิ่มทางเลือกแสดงอารมณ์ที่มากกว่า ‘ชื่นชอบ’
รัก ขำขัน ตื่นตา เสียใจ โกรธ
ทุกคนก็ดูตื่นเต้นและสนุกไปกับมัน พลางคิดไปว่านี่อาจจะเป็นโอกาสที่ดีในการแสดงความชัดเจนทางอารมณ์มากขึ้น
แต่เปล่าเลย เราสังเกตได้ว่าผู้คนส่วนใหญ่ก็ยังเลือกที่จะกดชื่นชอบอยู่ดี
มันคงละเอียดอ่อนเกินไปที่จะนิยามความรู้สึกของเราที่แท้จริงด้วยอีโมติคอน 5 ตัว
คงดีกว่าที่จะปล่อยให้นิ้วโป้งแข็งกระด้างเป็นตัวแทนหมื่นล้านความรู้สึกละเอียดอ่อน
แค่ให้เขารู้ว่าเรายังยืนอยู่ใกล้ๆ ในโลกออนไลน์ก็พอ.
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in