ช่วงเปิดเทอมปี 2 เป็นช่วงที่สถานการณ์โควิดดีขึ้นแล้ว ทางมหาวิทยาลัยเองก็ให้นักเรียนเข้ามาเรียนที่สถานศึกษาได้ตามปกติประจวบกับเพื่อน ๆ มัธยมของเตยที่อยู่มหาวิทยาลัยเดียวกันก็กำลังหาหอพักใหม่อยู่ เตยและเพื่อนจึงตกลงทำสัญญาที่คอนโดใกล้มหาวิทยาลัยโดยอาศัยอยู่ทั้งหมด 4 คน มาจากเอกภาษาเกาหลี 1 คน และเอกภาษาอังกฤษอีก 2 คนคอนโดที่เตยอาศัยอยู่มีทั้งห้องนอน ห้องนั่งเล่น ห้องน้ำ และห้องครัว อีกทั้งมีพื้นที่ว่างให้นั่งเล่นได้เยอะทำให้บางครั้งเพื่อน ๆ ก็พาเพื่อนมาจัดปาร์ตี้กันที่ห้อง และทำให้เตยได้รู้จักกับเพื่อนของเพื่อนคนหนึ่งที่ชื่อว่าไทด์ไทด์เป็นคนที่เล่นเกม League of Legends เหมือนกันกับเตย เตยเองก็รู้จากเพื่อนอยู่ก่อนแล้วว่ามีคนที่เล่นเกมนี้อยู่เหมือนกันแต่ก็ไม่คิดว่าจะได้มารู้จักกันตรง ๆ นอกจากนี้ไทด์ยังมีเป้าหมายคือการอยากลงแข่งเหมือนกันอีกด้วยประจวบกับไทด์เป็นบุคคลในฝ่ายของ SWU Gaming Club ทำให้รู้มาว่าจะมีการจัดแข่งทัวร์มหาวิทยาลัยในเกมนี้เมื่ออะไร ๆ ก็ลงตัว หลังจากที่ลองเล่นด้วยกันมาหลายเกมแล้ว ไทด์จึงชวนเตยให้ไปเล่นอยู่ทีมเดียวกัน

          “เฮ้ย ลงแข่งแอลด้วยกันเปล่า” ไทด์ถาม

          “ได้ดิ มีคนยังอะ” เตยตอบตกลงโดยไม่ลังเล

          “มีกูมึงกูมึงกูมึง” ไทด์ตอบกลับแบบกวน ๆ

          “ฮ่า ๆ เอาดี ๆ มีใครแล้วบ้างตอนนี้” เตยถามด้วยความอยากรู้

          “ตอนนี้มีกันสองคน แต่เดี๋ยวว่าจะชวนเพื่อนอีกคนในสโมสรมาคนนั้นเล่นเก่งอยู่” ไทด์ตอบอย่างครุ่นคิด

          ทั้งสองคนฝึกเล่นด้วยกันบ่อยๆ ไม่นานนักก็มีคนมาสมัครเข้าจนครบทีม ทุกคนต่างก็มีพื้นฐานการเล่นที่ดีอยู่แล้วอีกทั้งทีมของเรายังมีอดีตนักแข่งถึง 2 คนในทีม คือ “กร” และ “ดราก้อน” ทีมของเรานัดซ้อมกันทุกวันช่วงสองทุ่มถึงสี่ทุ่ม ทุกคนทำได้ดีในการซ้อมและคาดหวังจะชนะรายการนี้ให้ได้การแข่งภายในมหาวิทยาลัยเป็นไปอย่างราบรื่น อาจเป็นเพราะว่าการจะรวมทีมที่มีแต่คนเก่งๆ โดยมีเงื่อนไขคือต้องอยู่มหาวิทยาลัยเดียวกัน จึงทำให้เราเจอแต่ทีมที่ชนะได้ไม่ยากด้วยแต่มีสิ่งหนึ่งที่แน่นอนก็คือฝีมือของพวกเราทุกคนที่ไม่เป็นรองใครแม้แต่ละคนจะมีข้อบกพร่องอยู่บ้าง แต่ด้วยผลจากการขยันฝึกซ้อมกับทีมทำให้สามารถเล่นตามแผนได้อย่างดี และเอาชนะฝั่งตรงข้ามได้หมดทุกคนและจบรายการด้วยอันดับ 1

นั่นเอง หลังจากที่เราชนะก็ได้นัดกันไปกินเลี้ยงฉลองทุกคนได้เจอกันครั้งแรกและพูดคุยเกี่ยวกับเกมและการแข่งที่ผ่านมาอย่างสนุกสนานทุกอย่างเป็นไปด้วยดี แต่ทว่าหลังจากที่เราได้แชมป์กันแล้ว บางคนก็ชะล่าใจและขาดซ้อมบางคนก็ใช้คำพูดไม่ดีกับเพื่อนร่วมทีม ทำให้ทีมเกิดความแตกแยกและไม่ลงรอยกัน

          “ก็บอกให้เล่นแบบนี้ไง ทำไม่ถึงไม่ทำตาม” กรถามด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด

          “...”เตยนิ่งเงียบ ไม่ตอบอะไร

          “เฮ้อ ผมไม่รู้ด้วยแล้ว” กรสบถและออกจากการสนทนาไป

          บางครั้งเตยก็รู้ตัวดีว่าตัวเองยังเล่นตามแผนไม่ได้เพราะฝีมือไม่เก่งพอและฝ่ายตรงข้ามเองก็โหดมาก ๆ แต่การที่ถูกเพื่อนร่วมทีมพูดจารุนแรงใส่ก็ทำให้เตยเสียความรู้สึกไม่ใช่น้อยแม้เตยจะขยันมาซ้อมทุกวันไม่ขาด แต่ฝีมือก็ไม่ใช่จะดีขึ้นได้ในช่วงเวลาสั้น ๆ ถึงแม้เตยจะเสียใจที่โดนว่าแต่เตยก็ยังคงมาซ้อมต่อทุกวัน ทว่าคำพูดเหล่านั้นมันทำให้เตยเล่นได้แย่ลง กรเองก็รู้สึกผิดอยู่ในใจที่การพูดจารุนแรงใส่ทำให้เพื่อนเล่นได้แย่ลงสุดท้ายแล้วทั้งคู่จึงเปิดใจคุยกันถึงปัญหาที่เกิดขึ้น เตยจึงรู้สึกดีขึ้นหลังจากได้เปิดใจคุยกันแล้วบรรยากาศของทีมเริ่มดีขึ้น ในการซ้อมเอง ทีมของเราก็เล่นชนะได้มากกว่าแพ้ หลังจากที่เราได้แชมป์กันไปก็ผ่านมาหลายเดือนและก็ถึงช่วงเวลาของการแข่งขันที่พวกเราทุกคนรอคอย!

          การแข่งขันคู่แรกผ่านไปอย่างง่ายดาย ทีมของพวกเราสามารถเก็บชัยชนะมาได้โดยไร้รอยขีดข่วนและเป็นเช่นเดียวกันในอีกหลาย ๆ ทีมที่เราเจอ แต่ทีมที่เราเจอก็เริ่มโหดหินขึ้นเรื่อยๆ ทีมของเราผ่านมาจนถึงรอบ 4 ทีมสุดท้าย พวกเราตั้งใจเล่นกันเต็มที่ในทุก ๆ เกมแต่ทีมที่พวกเราเจอก็ฝีมือไล่เลี่ยกับพวกเรามากเป็นการต่อสู้ที่ดุเดือดและไม่มีใครยอมใคร แต่ด้วยแผนที่เราฝึกซ้อมกันมาอย่างดีอีกทั้งการที่เราเล่นพลาดน้อยกว่าศัตรู ทำให้เราสามารถฝ่าฟันเอาชนะมาได้จนถึงรอบ 2ทีมสุดท้าย เพื่อชิงชัยหาทีมที่สุดยอดที่สุด ทุกคนในทีมใช้สมาธิและตั้งใจเล่นกันอย่างเต็มที่ในการเล่นออกมาให้ดีที่สุดแต่ทว่าอีกฝั่งก็เก่งกาจไม่แพ้กัน การชิงชัยเป็นไปอย่างดุเดือดและไม่มีใครยอมใครคะแนนสูสีกันอยู่ที่ 2 ต่อ 2 หากชนะอีกเพียงแค่เกมเดียวทีมของเราก็จะได้รับชัยชนะและขึ้นเป็นที่ 1 แต่ถึงแม้เราจะพยายามเล่นให้ออกมาดีแค่ไหนศัตรูของเราก็เก่งเกินไป และเราก็ต้องแพ้พ่ายให้กับทีมจากมหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์

          ถึงแม้เราจะเป็นฝ่ายพ่ายแพ้แต่พวกเราก็พอใจกับผลลัพธ์ที่ออกมา แม้ว่าพวกเราจะไม่ได้อันดับ 1 ดังที่หวังไว้แต่การติดอันดับ 1 ใน 3 ก็คุ้มค่ากับความพยายามที่เราได้ทุ่มลงไปหลังจากจบการแข่งขัน เตยก็กลับไปเล่นเกมกับกลุ่มเพื่อนสนิทของเธอดังเดิม เตยยังคงเล่นกับไทด์และเพื่อนๆ ในทีมบ้างประปราย แต่เตยก็ไม่คิดที่จะลงแข่งอีกแล้ว เพราะนอกจากจะประสบความสำเร็จดังที่หวังไว้ไปแล้วเตยเองก็ได้เรียนรู้ว่าการแข่งขันนั้นเป็นเรื่องที่จริงจังมาก ๆ สำหรับใครบางคนและเตยเองก็ไม่ได้มีความจริงจังถึงขั้นที่อยากจะทุ่มทุกอย่างให้กับมัน อีกทั้งเตยยังคิดถึงบรรยากาศการเล่นกับเพื่อนๆ ที่เล่นด้วยกันแล้วสนุกมากกว่าการฝึกซ้อมแบบเคร่งเครียด ด้วยเหตุผลทั้งหมดนี้จึงทำให้เตยพอใจแล้วกับความสำเร็จที่ได้มา หลังจากนี้เตยก็จะยังคงเล่นเกมกับเพื่อนๆ ต่อไปอย่างมีความสุข