หนังสือเล่มนี้ทำให้กลายมาเป็นแฟนคลับของคุณเบลล์ และตั้งแต่นั้นมาก็ตามเก็บทุกเล่มเท่าที่จะหาได้ สำนวนอันอบอุ่นละมุนละไมเล่าถึงความสัมพันธ์กับคนรอบข้าง เชื่อมโยงกับสถานที่และวิถีชีวิต มีนักเขียนไม่กี่คนที่เขียนได้อบอุ่นฉายชัดผ่านตัวหนังสือได้ขนาดนี้ มุมมองฮ่องกงผ่านสายตาของคุณเบลล์จึงเป็นฮ่องกงสีอุ่น ๆ เหมือนเปิดเพลง Can’t help falling in love ขับคลอ เชื่อว่าคงไม่มีใครมองฮ่องกงได้อ่อนโยนเท่านี้อีกแล้ว อย่างน้อยก็ ณ ขณะนี้ ย้อนกลับ​ไปอ่านหนังสือเล่มนี้ทีไร ความรู้​สึกเหมือนใส่แว่นสีนวล ๆ มองฮ่องกงยังไง​ยังงั้น​ ป้ายไฟนีออนสีจัดจ้าน กลายเป็นป้ายไฟส้มสลัว เป็นสีวอร์ม​โทน เป็นสิ่งเดียวที่ปลอบประโลมความเหงาด้วยเรื่องเล่าแสนอบอุ่น ความทรงจำเกี่ยวกับดินแดนเดียวดายผุดขึ้นมาราวกับมีใครกดปุ่มรีเวิร์สให้เป็นแบบสโลว์โมชัน 

ใครจะไปคิดว่าเมืองที่คึกคักติดอันดับโลก ประชากร 7.48 ล้านคน ในพื้นที่ 1,106.34 ตรกม. เมืองที่คนต่างบอกว่าเป็น The city that truely never sleeps เมืองที่ไม่เคยหลับใหลกลับกลายเป็นเมืองอันแสนเหงาได้ขนาดนี้ ใช่หรือไม่ว่าความเหงาไม่ได้ขึ้นอยู่กับปัจจัยใดอื่น บางครั้งเสียงอึกทึกครึกโครมวุ่นวายกลับไม่สามารถกลบความวังเวงเงียบงันในหัวใจได้เลย

และฮ่องกง​เป็นเช่นนั้น