_________________________________

 ***ฟิคชั่ววูบค่ะเกิดจากจินตนาการล้วนๆเลยย***

เมื่อโจนาธานและแนนซี่พาเด็กๆมาปิกนิกที่ทะเลสาบ

          _________________________________

           “เสียดายที่สตีฟไม่ได้มาด้วย”ดัสตินบ่นอุบอิบ เขารู้สึกเสียดายที่สตีฟพลาดโอกาสสนุกๆแบบนี้ไป

          “เอาน่าดัสติน สตีฟไม่ว่างทำไงได้ล่ะ ครั้งหน้าเรามาอีกพร้อมเขาก็ได้” ไมค์บอก ทุกคนต่างเสียดายที่สตีฟไม่ได้มาเที่ยวด้วยแม้แต่เจ้าตัวเองก็เสียดายแต่ทำไงได้ในเมื่อวันไปเที่ยวดันตรงกับวันที่สตีฟไม่ว่าง

          “ใช่ ครั้งหน้าเรามาอีกก็ได้พร้อมสตีฟ ”วิลเสริมขึ้นมาบ้าง

          เมื่อมาถึงโจนาธานและแนนซี่ให้เด็กๆลงเล่นน้ำที่ทะเลสาบตามที่เด็กๆต้องการซึ่งจริงๆนั่นคือ จุดประสงค์หลักที่มาที่นี่เลยล่ะ แล้วทั้งคู่ก็นั่งถ่ายรูปกันโดยที่คอยดูเด็กๆไปด้วย

          “เอลมาสิ!”

          ไมค์เรียกเมื่อเห็นเอลนั่งดูอยู่เงียบๆในขณะที่เพื่อนๆเขากำลังลงไปเล่นน้ำกัน

          เอลส่ายหน้าให้เป็นคำตอบ ไมค์จึงเดินเข้ามาหา

          “ทำไมล่ะ ไม่ชอบเหรอ”เด็กชายถามต่อ

          “ไม่ แต่ฉันอยากนั่งเล่นเฉยๆมากกว่า”เอลบอก

          “อยากให้นั่งเป็นเพื่อนไหม ฉันนั่งเล่นเป็นเพื่อนได้นะ” ไม่ว่าป่าวไมค์ทิ้งตัวลงนั่งตรงที่ว่างข้างๆเอล

          “ไม่เป็นไร นายไปเล่นน้ำเถอะ”

          “แน่ใจนะว่าไม่อยากให้นั่งเป็นเพื่อน”ไมค์ถามย้ำเพื่อความแน่ใจ เอลพยักหน้าพลางส่งยิ้มให้

          “ไมค์ มาเร็ว!”

          เสียงดัสตินเรียกมาจากทะเลสาบ ตอนนี้ทั้งดัสตินวิล ลูคัส และแม็ก ลงไปเล่นน้ำกันเรียบร้อยแล้ว

          ไมค์พยักหน้าให้เป็นสัญญาณว่าเดี๋ยวตามลงไปก่อนจะหันมาพูดกับเอล

          “ถ้าเปลี่ยนใจก็ลงมาได้ตลอดเลยนะ” ไมค์บอกพร้อมกับวิ่งลงไปเล่นน้ำกับเพื่อนๆ

          “มาว่ายน้ำแข่งกัน ให้แม็กเป็นกรรมการ”วิลเสนอ

          “คนชนะจะได้อะไรเป็นรางวัล”ลูคัสถามขึ้นบ้าง มันคงจะดีถ้าแข่งกันแล้วคนชนะได้รางวัลหรืออะไรซักอย่าง

          วิลทำถ้าคิดก่อนจะบอกว่า “พุดดิ้งช็อคโกแลตเป็นไงสองถ้วยเลย”

          “เยี่ยม!”ทุกคนร้องขึ้นพร้อมกัน

น้ำที่เด็กๆลงเล่นไม่ลึกมากแถมไม่อันตรายด้วย แม็กยืนอยู่บนฝั่ง ส่วนไมค์ดัสติน วิล และลูคัส อยู่ในทะเลสาบเตรียมตัวรอสัญญาณปล่อยตัวของแม็ก

แม็กชูนิ้วชี้ขึ้นเป็นสัญญาณนับหนึ่ง ก่อนจะตามด้วยสอง และสาม!

ทั้งสี่ออกตัวอย่างรวดเร็ว ซึ่งสูสีมาก ไม่มีใครยอมใครกันเลยซักคน

ตอนนี้เป็นลูคัสที่ว่ายนำ ตามด้วยวิล ส่วนไมค์และดัสตินสูสีกันมากทั้งสี่ว่ายแข่งกันมาเรื่อยๆ ระยะทางที่ต้องว่ายมาไม่ไกลมากนัก แต่ก็ไม่ใกล้เลยวิลเริ่มตามลูคัสขึ้นมาติดๆแล้ว ก่อนจะเป็นไมค์และดัสตินที่เริ่มว่ายสูสีตามลูคัสกับวิลเกือบทันแล้วแม็กที่ยืนอยู่บนฝั่งเป็นกรรมการก็ลุ้นว่าใครจะเป็นคนได้กินพุดดิ้งช็อกโกแลตทั้งสองถ้วยกันแม้แต่เอลกับแนนซี่และโจนาธานเองที่นั่งดูอยู่ก็แอบส่งเสียงเชียร์เบาๆ

และสุดท้ายก็ได้ผู้ชนะแล้ว!ซึ่งก็คือ...

“ดัสติน!ชนะ!!!”

เสียงแม็กร้องขึ้นเมื่อเห็นคนที่ว่ายมาถึงก่อนตามด้วยเสียงเชียร์ของทั้งสามคนที่นั่งดูอยู่

“ฉันคือคนที่ได้กินพุดดิ้งสองถ้วย” ดัสตินร้องอย่างดีใจ

“ฉันแต่เหนื่อยจนว่ายไม่ไหวเฉยๆนะคราวหน้าฉันชนะแน่” ไมค์บอกพร้อมกับเดินไปตบบ่าดัสตินแปะๆ

สาเหตุที่ดัสตินชนะเป็นเพราะลูคัสดันเป็นตะคริวซะก่อนซึ่งเกือบจะถึงฝั่งอยู่แล้วทำให้ดัสตินว่ายแซงได้เฉยเลย ส่วนไมค์กับวิลนั้นเหนื่อยซะก่อนทั้งคู่เลย

“บางทีถ้าฉันแข่งด้วย ฉันอาจจะเป็นคนชนะก็ได้นะ”แม็กพูดขึ้นพลางยักไหล่และทุกคนก็ระเบิดเสียงหัวเราะออกมาพร้อมกัน ก่อนจะลงไปเล่นน้ำกันอีกอย่างสนุกสนาน

ไมค์ที่กำลังเล่นน้ำอยู่เหลือบไปมองเอลที่กำลังนั่งกินวาฟเฟิลของโปรด สายตาสีน้ำตาลโตนั้นเต็มไปด้วยความสุขในขณะที่เคี้ยวขนม นั่นทำให้ไมค์เผลอยิ้มออกมาอย่างไม่รู้ตัว ก่อนจะโดนสะกิดจากวิลที่ยิ้มให้อย่างล้อๆและตามมาด้วยสายตาเป็นเชิงว่า‘ฉันรู้นะนายคิดอะไรอยู่’ ไมค์จึงรีบหุบยิ้มแล้ววักน้ำใส่ วิลเป็นการแก้เก้อ

ทั้งห้าเล่นน้ำอยู่นานจนเวลาล่วงมาเกือบๆบ่ายสี่

“มาถ่ายรูปกันเร็ว!”

แนนซี่ตะโกนบอก เด็กๆจึงรีบวิ่งไปถ่ายรูปกันก่อนแล้วค่อยกลับ

ในระหว่างทางกลับนั้นโจนาธานแวะจอดร้านสะดวกซื้อ พวกเด็กๆเลยลงไปด้วย ดัสตินและลูคัสโดยมีแม็กตามไปด้วย ตรงไปที่ตู้น้ำอัดลมก่อนจะเลือกน้ำที่แต่ละคนชอบ ส่วนวิลไปเดินเลือกขนมกับแนนซี่และโจนาธาน แล้วเหลือไมค์กับเอล ที่ตอนนี้เอลกำลังให้ความสนใจยางรัดผมสีชมพูอยู่

“อยากได้ไหม”ไมค์ถามขึ้น

เอลส่ายหน้า ยิ้มให้ๆไมค์ ก่อนจะเดินไปที่ตู้น้ำและหยิบน้ำอัดลมมาหนึ่งกระป๋อง ไมค์จึงเดินตามไปโดยไปโดยไม่ลืมหยิบยางรัดผมสีชมพูที่เอลยืนดูอยู่ติดมือไปด้วย

ในขณะที่โจนาธานจ่ายเงินเสร็จ ไมค์ก็จ่ายต่อ เขาแอบซื้อมาโดยไม่บอกใคร

ทั้งหมดขึ้นรถและเดินทางต่อเพื่อกลับบ้าน ในระหว่างทางเด็กๆเริ่มคล้อยหลับไปทีละคนเริ่มจากวิลลูคัส แม็ก และดัสตินที่กินพุดดิ้งหมดทั้งสองถ้วยก่อนจะหลับไปและเอลก็เริ่มคล้อยหลับไปบ้าง เหลือไมค์ที่ยังนั่งดูเพื่อนๆหลับไปทีละคน

ปึก

ไมค์หันไปหาเสียงที่ดังขึ้นข้างๆหู เป็นเสียงเอลที่หลับพิงกระจกรถอยู่แต่ด้วยความที่รถกำลังวิ่งทำให้หัวเอลชนกระจกรถดังปึกแต่เจ้าตัวก็ยังไม่ตื่น ไมค์ชั่งใจอยู่ครู่ใหญ่ก่อนจะจับหัวเอลมาพิงไหล่ตัวเองแทนและซักพักเขาก็หลับตามไปด้วย คงเป็นเพราะความล้าจากการเล่นน้ำทั้งวัน

ทั้งหมดมาถึงบ้านเกือบเย็นๆ โจนาธานแวะไปส่งเด็กๆทีละคนๆแม็กเป็นคนแรก ตามด้วย ลูคัส ดัสติน และเอล

ถึงบ้านฮอปเปอร์แล้วเอลกำลังลงจากรถก่อนลงเด็กหญิงขอบคุณโจนาธานและแนนซี่ ก่อนจะบอกลาวิลและไมค์

“เดี๋ยว เอล”ไมค์เรียกไว้ก่อนเอลจะลงไป เอลมองด้วยสีหน้าสงสัย

“ฉันให้”ไมค์พูดพลางยื่นยางรัดผมสีชมพูให้เอลมองยางมัดผมในมือไมค์ด้วยแววตาเป็นประกาย

“ขอบใจนะ”เอลพูดพลางยิ้มให้ไมค์พร้อมกับรับยางรัดผมมา

“แล้วเจอกันนะ”ไมค์บอกพร้อมกับที่โจนาธานขับรถออกไป

ในคืนนั้นเอลเข้านอนเร็วกว่าทุกวันเป็นเพราะความเหนื่อยล้าจากการไปเที่ยวมาทั้งวันเอลกินมื้อเย็นกับฮอปเปอร์และอาบน้ำเข้านอนเลย

เอลหาวด้วยความอ่อนเพลีย เด็กหญิงค่อยๆล้มตัวลงนอนก่อนจะหลับไปพร้อมกับยางรัดผมสีชมพูที่ข้อมือ :)