ไมค์ไม่เคยคิดเลยว่าเขาจะมีความรู้สึกแบบนี้กับเอลมันเป็นความรู้สึกที่ต่างออกไป ต่างจากคำว่า เพื่อน หรือต่างไปจากคำว่า น้องสาว

          ‘นายจะเป็นพี่ชายฉันไหม?’

          เอลถามไมค์หลังจากที่เขาบอกเธอว่าพ่อแม่ของเขาจะดูแลเธอ เป็นเหมือนพ่อแม่ และแนนซี่จะเป็นเหมือนพี่สาว

          ไมค์รู้สึกประหลาดใจที่เอลถามแบบนั้น

          ‘อะไรนะ ไม่ ไม่’ ไมค์ตอบไปอย่างรวดเร็ว

          ‘ทำไมไม่ล่ะ’สีหน้าของเอลเต็มไปด้วยความสงสัยไมค์รู้สึกทั้งประหลาดใจและกลืนไม่เข้าคายไม่ออก เพราะความรู้สึกที่เขามีต่อเอลนั้นมัน...มันมากกว่าคำว่าเพื่อน หรือน้องสาวหน่ะสิ

          ‘เพราะ...มันไม่เหมือนกัน’

          ‘ทำไม?’

          ไมค์ถอนหายใจ เขาไม่รู้จะว่าอธิบายยังไงให้เอลเข้าใจ

          ‘เราไปสโนว์บอลด้วยกันได้’ไมค์พูด

          ‘สโนว์บอล?’

          ‘มันเป็นงานเต้นรำเข้าไปในยิมเต้นกับเพลงนู่นนี่..ฉันก็ไม่เคยไปแต่เธอไม่ควรไปกับพี่สาวนะ..ฉันหมายถึงก็ไปได้ แต่มันจะแปลกไง เธอไปเต้นรำกับคนที่เธอเอ่อ คนที่เธอ ชอบ’          ไมค์พยายามอธิบายให้เอลเข้าใจ เขาหวังว่าเอลจะเข้าใจว่าเขากำลังหมายถึงอะไร

          ‘เพื่อนเหรอ?’

          เอลยังคงไม่เข้าใจ ให้ตายสิ....

          ‘ไม่ใช่เพื่อน เอ่อ...เอ่อ..’

          ‘คนแบบ...’

.

.

.

          ไมค์จำเหตุการณ์นั้นได้เขาไม่รู้ว่าอะไรดลใจให้เขาทำแบบนั้น ไม่รู้อะไรดลใจให้เขาประทับปากตัวเองกับปากของเด็กหญิงแปลกหน้าหรือที่ใครๆเรียกกันอีกแบบว่า จูบ

ไมค์จำได้แม้กระทั่งสีหน้าของแอล สีหน้าของเด็กหญิงที่เต็มไปด้วยความสงสัยและดวงตาโตที่เบิกกว้างด้วยความตกใจนิดๆ พร้อมกับรอยยิ้มที่ปรากฏขึ้นที่ริมฝีปากเขาแน่ใจแล้วว่าตอนนั้นเอลเข้าใจว่าเขาหมายถึงอะไร

นั่นทำให้ไมค์แน่ใจและเข้าใจความรู้สึกของตัวจนกระทั่งในตอนที่เอลหายไปพร้อมๆกับเดโมกอร์กอน ความรู้สึกตกใจ ใจหายและต่างๆนาๆยากที่จะอธิบายถาโถมใส่เขา ความรู้สึกเหล่านั้นแทนที่ความรู้สึกเดิมๆที่ไมค์เคยรู้สึกและความรู้สึกต่อมาหลังจากนั้นคือ ความคิดถึง ไมค์คิดถึงเอลอยากรู้ว่าตอนนี้เธอเป็นยังไงบ้าง จะสบายดีไหม ไมค์คิดว่าเธอยังอยู่ที่ไหนสักแห่ง

ไมค์เรียกเอลทุกๆคืนผ่านวิทยุสื่อสาร หวังว่าเธอจะได้ยินและตอบกลับมาบ้าง หรืออะไรก็ตามที่ทำให้เขาแน่ใจว่าเอลได้ยินที่เขาเรียกและเธอปลอดภัยดี ตอนนั้นมันเหมือนกับว่า กำลังเดินหาของอยู่ในห้องที่ไร้แสงไฟไร้แสงสว่าง มีแต่ความมืด นั่นแหละความรู้สึกไมค์ในตอนนั้น เขาพึ่งเข้าใจว่าความรู้สึกคิดถึงใครสักคนมากๆ มันเป็นแบบนี้นี่เองความรู้สึกที่คิดถึงใครสักคนที่ไม่รู้ว่าตอนนี้เป็นยังไงและไปอยู่ที่ไหนเขาเข้าใจแล้ว

.

.

.

          แต่แล้วความรู้สึกแย่ๆที่มีก็หายไปเมื่อเอลเดินผ่านประตูบานนั้นเข้ามา ไมค์ดีใจโล่งใจ ที่เอลปลอดภัย และตอนนี้เอลอยู่ตรงหน้าเขาแล้ว เด็กชายเข้าไปกอดเด็กหญิงด้วยความคิดถึงมากถึงมากที่สุด

          ‘I called you every night...

          Every night for...’

          ‘353 day ,I heard’

.

.

.

          เหตุการณ์ต่างๆที่ผ่านมานั้นไมค์จำได้เสมอหรือแม้กระทั่งตอนนี้

          ไมค์อยู่ที่งานสโนว์บอล นั่งอยู่คนเดียวในขณะที่เพื่อนๆของเขาออกไปเต้นรำ ไม่ต้องบอกว่าทำไมเขาถึงไม่ไปเต้นรำกับเพื่อนๆไมค์กำลังรอคนๆหนึ่งอยู่ และคนๆนั้นก็อยู่ที่นี่แล้วตอนนี้

          เอลเดินเข้ามาในงานเธอกวาดสายตาไปรอบๆก่อนที่สายตาคู่นั้นจะหยุดที่ไมค์รอยยิ้มเล็กๆปรากฏขึ้นที่ริมฝีปาก ก่อนทั้งคู่จะเดินมาหากัน

          “เธอสวยมาก”

          ไมค์อดที่จะชมเอลไม่ได้ วันนี้เอลสวยมากจริงๆเขาแทบหยุดหายใจและทำตัวไม่ถูกตอนที่เธอเดินเข้ามาตอนที่สายตาคู่นั้นมองมาที่เขา ไม่ใช่ว่าตอนปกติเอลจะไม่สวยเอลน่ารักเสมอไม่ว่าจะตอนไหน แต่วันนี้เธอสวยมากจริงๆ    

          “เต้นรำกันไหม?”ไมค์ชวน

          “ฉันเต้นไม่เป็น”เอลตอบพลางมองไปรอบๆ

          “ฉันก็เต้นไม่เป็นเหมือนกัน ไปลองกันไหม”ไมค์บอก  ก่อนจะยื่นมือไปให้เอลจับและพาเอลเดินเข้าไปในฟลอร์ไมค์จัดแจงท่าโดยจับมือเอลวางไว้บนบ่าตัวเอง และมือของเขาจับที่เอวของเอลไว้

          ทั้งคู่โยกไปมาเบาๆตามจังหวะเพลงเหมือนคู่อื่นๆในคืนนี้ไมค์ไม่อาจละสายตาไปจากเอลได้ ไม่รู้เลยว่าเมื่อไหร่กันที่เขาชอบมองคนตรงหน้าแล้วเผลอยิ้มออกมาแบบไม่รู้ตัวในบางครั้งการที่ได้อยู่ใกล้ๆเอลก็ทำใจเขาเต้นไม่เป็นจังหวะ หน้าร้อนผ่าวไม่เป็นตัวของตัวเอง มันเป็นอาการประหลาดๆที่ในช่วงแรกๆไมค์ไม่เข้าใจเลยแต่ตอนนี้เขาเข้าใจแล้ว

          ไวกว่าความคิดไมค์โน้มเข้าไปหาเอลประทับริมฝีปากของตนเข้ากับอีกฝ่าย

          อีกครั้ง...

__________________________________________________________________