"ก็ไม่มีอะไรดี ไม่ดีพอสักอย่าง อย่างฉันนั้นคงยังห่าง
ห่างไกลชีวิตเธอ แต่ถ้าเป็นความจริงใจฉันจริงใจเสมอ
ไม่ต้องการใจของเธอ ปล่อยให้ฉันได้รักเธอ ก็พอ"
เธอ
อยู่ดีๆเพลงนี้ก็เข้ามาวนเวียนอยู่ในสมองของฉัน
เธอ
ฉันหยุดร้องมันไม่ได้จริงๆ ไม่รู้เพราะอะไร
เพลงนี้เป็นเพลงที่ฉันได้ยินมาตั้งแต่ประถม
ตอนนั้นเธอก็คงยังไม่เกิด หรือเกิดแล้วยังไม่โต
เมื่อก่อนมีหนังสือเพลง ที่รวมเพลงฮิตในเดือนนั้นๆไว้
เพื่อนๆของฉันมักจะเลือกเพลงนี้ให้ฉันดีดกีต้าร์
ตอนยังอยู่ประถม เพลงนี้ก็แค่เพลงฮิตเพลงหนึ่ง
ตอนนี้ เพลงนี้ไม่ใช่แค่เพลงฮิต
กลับเป็นเพลงที่คล้ายกับสถานการณ์ในปัจจุบัน
"ของฉันเอง"
ฉันหยุดฮัมเพลงนี้ไม่ได้จริงๆ ให้ตายสิ
ฉันรู้ว่าฉันคงไม่ใช่คนที่ดีพอ
ฉันรู้ว่าฉันก็ไม่ใช่คนที่พอดี
แต่สิ่งที่ฉันเป็นและฉันทำอยู่ตอนนี้ "ฉันพอใจ"
เธอรู้มั้ย
ตลอดไฟล์ท กทม.-หาดใหญ่ / หาดใหญ่-กทม.
ฉันคิดอยู่ตลอดว่า
เธอจะเป็นยังไงบ้างนะ?
เธอจะง่วงมั้ยนะ?
เธอจะสบายตัวขึ้นบ้างรึยัง?
เธอจะได้กินอาหารตรงเวลามั้ย?
เธอจะกังวลใจ หรือจะมีใครดุเธอรึป่าว?
เธอจะเจอความเยินมากมั้ยนะ?
เธอจะล้ามากขนาดไหน ได้พักบ้างมั้ย?
ทุกคำถาม
เป็นคำถามที่ฉันไม่ได้ถามเธอ ทั้งๆที่อยากถาม
ทุกคำถาม
มันก็เป็นความห่วงใยของฉันที่มีต่อเธอ
ทุกคำถาม
ไม่รู้ว่ามันจะทำให้เธอเบื่อหรืออึดอัดใจมั้ย
ฉันเลือกการเงียบ และ ส่งแค่ข้อความสั้นๆไป
เพื่อให้เธอรู้ว่า
"ฉันไม่ได้ไปไหนนะ ยังอยู่ตรงนี้เสมอ"
ปล่อยให้ฉันได้รักเธอ
"ก็พอ"
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in