ฉันกลายเป็นคนขี้แพ้ไปซะแล้ว

อยู่ดีๆ ก็เกิดแพ้ขึ้นมาดื้อๆ

เมื่อก่อนก็คิดว่าร่างกายของฉัน แข็งแรงเหมือนคนเหล็ก

พอตอนนี้ จากคนเหล็ก กลายเป็นคนกาก เฉยเลย

..............โธ่ววววว.............

ใครจะคิดเนอะ 

มนุษย์ช้างอย่างฉัน จะพ่ายแพ้ให้กับมด ตัวน้อยตัวนิด

เธอรู้มั้ย แว๊บนึง ฉันคิดว่าฉันคงจะไม่ได้คุยกับเธออีกแล้ว

หน้าของฉัน บวม บวม และบวม จนตาข้างนึงปิดไป

ฉันเริ่มหายใจติดขัด หายใจไม่อิ่ม และเริ่มมึนงง

นาทีนั้น ฉันได้แต่ภาวนาว่าฉันจะพาตัวเองไปถึง รพ.ได้โดยไม่หมดสติ

ฉันประคองสติ และขับรถอย่างระมัดระวังที่สุด

ระยะทางไม่ไกลเลย แต่ในตอนนั้นฉันรู้สึกว่ามันไกลมาก

เมื่อถึง รพ. ฉันรู้สึกโล่งอกอย่างบอกไม่ถูก

ใจนึงก็รู้สึกว่า มันจะเป็นวันสุดท้ายในชีวิตแล้วใช่มั้ย

ยังไม่ได้บอกแม่ บอกป๋า บอกแหมะ บอกเจ๊ บอกอาม่า เลย

แล้วฉันก็ยังไม่ได้บอกเธอเลย 

ฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา 

ส่งข้อความบอกความรู้สึกสั้นๆ ไปให้เธอ

คิดแค่ว่า วันนี้เป็นวันสุดท้ายละ 

บอกคำเดิม ให้เธอได้รู้อีกครั้ง 

"คงไม่เป็นไร"

แล้วฉันก็ส่งข้อความไปบอกเจ๊ ว่า "มดกัด เจ็บหวะ"

หลังจากนั้น 

สติของฉันก็ขาดหายไป

ตอนที่ฉันกลับมารู้สึกตัวอีกครั้ง

เธอ ฉันยังไม่ตาย

((ชิบหายละ ข้อความที่ส่งไปบอกเธอ))

ในความโชคร้าย ก็คงมีความโชคดีอยู่บ้าง

เครือข่ายที่ฉันใช้งานก็ยังคงห่วย เสมอต้น เสมอปลาย

ข้อความต่างๆ ที่ส่งไป ถึงเธอเพียง

"GOOD MORNING" พระอาทิตย์ยิ้มแฉ่ง

และเธอ ก็ยังคงไม่ได้เปิดอ่านมัน

ฉันบอกกับเธอไว้ว่าฉันจะไม่ไปไหน = ฉันยังอยู่นะ

ฉันบอกกับเธอไว้ว่าฉันจะไม่ทำให้เธออึดอัด = วันนี้เกือบทำพังแล้ว ขอโทษนะ จะปรับปรุงตัว

ฉันบอกกับเธอไว้ว่าฉันจะเป็นเพื่อนเธอตลอดไป = ฉันว่าฉันทำได้แหละ