Note : ขอบคุณนักอ่านทุกท่านที่ร่วมกันโหวตโพลในทวิตเตอร์ด้วยนะคะ

ใคร ๆ ก็มักจะพูดกันว่าคิม ซอกจินน่ะเป็นคนใจดี มีความเข้าอกเข้าใจผู้อื่นเป็นอย่างดี ใครมาปรึกษาอะไรมักจะได้คำแนะนำที่ดีเสมอ แถมเข้าอกเข้าใจทุกคน 

แม้กระทั่ง

แฟนเก่า

"จิน เพลงใหม่ก้าวหน้าไปบ้างมั้ยวะ" เสียงง่วง ๆ ของมิน ยุนกิเอ่ยถามเพื่อนสนิทของตนที่กำลังนั่งกดสมาร์ทโฟนในมือที่กำลังส่งเสียงปืนรัวดังออกมา ขณะที่ผู้ถามก็ได้แต่ทำหน้าเอือม ๆ พร้อมกับปรับแต่งเพลงที่ตัวเองกำลังทำอยู่ 

มีทำนองพร้อมแล้ว จะเหลือก็แต่เนื้อเพลงจากคุณเพื่อนตัวดีที่มัวแต่สนใจหน้าจอสี่เหลี่ยมในมือนั่นแหละ

"จินมึงจะตอบคำถามกูหรือจะให้กูแต่งเพลงเองแล้วไล่มึงออกจากทีมดี" คำามจากเพื่อนสนิทที่ถูกวิญญาณมินพีดีคนโหดเข้าสิงร่างทำให้คิม ซอกจินวางสมาร์ทโฟนในมือลงทันที

"แหม่ ยุนกิก็อย่าใจร้ายกับเพื่อนซี่" ซอกจินลุกขึ้นเดินมาหาคนที่กำลังทำหน้าเคร่งเครียดมองไปที่หน้าจอคอมพิวเตอร์ขนาดใหญ่

"คนแต่งเพลงมันต้องรอฟีลลิ่งอะเข้าใจปะ" พูดพร้อมกับบีบนวดไหล่คุณพีดีอย่างเอาใจ

"ถ้าฟีลลิ่งของมึงคือการนั่งเล่นเกมทุกที่ทุกเวลาแบบนี้นะ กูแต่งเองก็ได้" มิน ยุนกิ พูดพลางหมุนเก้าอี้มาเผชิญหน้ากับเพื่อนสนิทที่กำลังทำหน้าแหย ๆ เหมือนสำนึกผิด 

เหอะ! ไม่ต้องมาช้อนตามองหรอก กูไม่หลงกลโว้ยยยย

"ยุนกิย่าาาาา อย่าใจร้ายกับเพื่อนเลยนะ ตอนนี้ก็เหลือแค่ท่อนบริจด์เองนะ" ซอกจินทำตาใสใส่เพื่อนที่มองตนอย่างเอือมระอา

"เหลือแค่บริจด์มาจะเดือนนึงแล้วนะ" ยุนกิพูดเพียงเท่านั้นก่อนจะหันไปทำงานของตนเองต่อ โดยไม่สนใจคนที่กำลังบ่นงุ้งงิ้งอยู่ข้าง ๆ 

"ยุนกิอะใจร้าย ทำไมไม่เข้าใจกันบ้าง ยุนกิไม่แคร์เราแล้วเหรอ ยุน...."

ติ๊งต่อง

มิน ยุนกิอยากจะขอบคุณใครก็ตามที่มากดกริ่งหน้าห้องทำงานตอนนี้เหลือเกิน

"เดี๋ยวเราเปิดให้เองนะยุนกิ" คนมีความผิดกระวีกระวาดไปเปิดประตูทันที

"แทฮยองเองเหรอ!" เสียงหวาน ๆ ของคิม ซอกจินดังขึ้นอย่างดีใจที่เจอหน้ารุ่นน้องคนสนิทที่ไม่เจอกันมาสองเดือนเห็นจะได้ คนเป็นพี่ขยับตัวหลบให้น้องได้เดินเข้ามาในห้องก่อนจะเดินตามมาอย่างอารมณ์ดี

"เนี่ยแทแทรู้มั้ย พอแทแทไม่อยู่อะยุนกิใจร้ายกับพี่ตลอดเลย" ซอกจินรีบฟ้องรุ่นน้องทันทีที่ปิดประตูเรียบร้อย แทฮยองได้ที่ส่งรอยยิ้มลูกหมาที่ซอกจินแสนจะชอบเพราะมันน่ารักมาก ๆ มาให้เหมือนเคย

"มึงเงียบไปเลยจิน งานไม่คืบหน้าเอาแต่เล่นเกมจะให้กูชมมึงหรือไง มึงด้วยไอ้แทไม่ต้องไปใส่ใจไอ้จินมันนักหรอก" 

ยุนกิได้แต่มองเพื่อนสนิทที่วิ่งมากอดแขนรุ่นน้องพร้อมทำเสียงบ่นงุ้งงิ้ง ไอ้คนเป็นน้องก็ได้แต่ยิ้มรับทุกอย่าง ตามใจกันดีนัก! 

"ทำไมพูดงี้ล่ะยุนกิ เนี่ยเราอะนะไหนจะนั่งคิดเพลงใหม่ ไหนจะช่วยจองกุกคิดแผนเซอไพรส์จีมิน เราไม่ได้เอาแต่เล่นเกมนะ แถมเป็นคนดีใส่ใจรุ่นน้องอีกต่างหาก แทแทก็เห็นด้วยใช่มั้ย" ซอกจินพูดออกไปก่อนจะมองหน้ารุ่นน้องนสนิทพร้อมรอยยิ้มสดใส (หากำลังเสริมนั่นเอง)

"เอ่อ..." ทางฟากแทฮยองที่ยังไม่ได้รับสิทธิ์ให้พูดตั้งแต่ก้าวเข้ามาได้แต่ยิ้มแหย ๆ คนนึงก็เป็นทั้งรุ่นพี่ทั้งหัวหน้าทีมคนโหด อีกคนก็รุ่นพี่ที่แสนจะสนิทใจ 

"มึงว่างมากสินะจิน ถึงจะไปช่วยจองกุกมันน่ะฮะ กูถามจริง ๆ เหอะ มึงเป็นรุ่นพี่เป็นแฟนเก่าหรือเป็นแม่มันกันแน่" ประโยคเย็น ๆ ง่วง ๆ จากมินยุนกิ แต่สำหรับคนฟังมันช่างทำให้ร้อนรนทนไม่ได้ ซอกจินจึงปล่อยมือที่เกาะเกี่ยวแขนน้องรักเอาไว้ก่อนจะเดินไปเท้าเอวบ่นเพื่อนแทน

"ยุนกิอะ ทำไมวันนี้ว่าเราตลอดเลย ยุนกิเนี่ยนะ ฟหดาวสอิานิ่นพ... " 

ทางด้านมินพี่ดีก็ทำเพียงส่ายหัวแล้วหันกลับไปหาหน้าจอคอมพิวเตอร์ของตน ปล่อยให้เพื่อนสนิทยืนเท้าเอวบ่นไปเรื่อย ๆ

เดี๋ยวเหนื่อยก็หยุดเองนั่นแหละ

ส่วนแทฮยองผู้ซึ่งได้รับอิสระก็ได้ไปนั่งที่โซฟาในห้องทำงานของมินพีดี พร้อมกับดูสองเพื่อนสนิทที่กำลังเถียง(?) ไม่สิ จะเรียกว่าอะไรดีนะ... แต่ก็ช่างมันเถอะ สำหรับแทฮยองมันช่างเป็นภาพที่น่ารักน่าเอ็นดู เดี๋ยวในที่สุดคุณมินพีดีก็ต้องยอมแพ้เหมือนเคย

จะว่าไปพอนึกถึงคำพูดของยุนกิก็ทำให้แทฮยองอดจะหัวเราะออกมาเบา ๆ ไม่ได้

ก็นะ พี่จินน่ะเหมือนของจองกุกกับจีมินจริง ๆ นั่นแหละ 

คิมซอกจินกับจอนจองกุกเคยบหาดูใจกันมาก่อนตอนที่พี่จินอยู่ปีสอง และพวกเขาสามเพื่อนสนิทอันได้แก่ ตัวเขาคิมแทฮยอง จอนจองกุก และพัคจีมิน อยู่ปีหนึ่ง แน่นอนว่าทั้งเขาและจีมินรู้จักพี่จินผ่านทางจองกุก ทั้งพี่จินและจองกุกก็ดูจะรักกันดีมาตลอด แต่พอพี่จินขึ้นปีสามทั้งสองคนก็เลิกรากันไป แน่นอนว่าพี่จินก็ยังคงเป็นรุ่นพี่ที่น่ารักคนเดิมทั้งพี่จินและจองกุกไม่ได้โกรธหรือเกลียดกัน ทั้งสองคนยังคงหวังดีต่อกันเสมอ และพวกเราก็ยังคงสนิทกันเหมือนเดิม

แล้วพี่จินไปเหมือนแม่ของเจ้าพวกนั้นได้ยังไง?

เรื่องมันเกิดขึ้นตอนที่พี่จินกับจองกุกเลิกกันได้ประมาณสามสี่เดือน อยู่ดี ๆ จองกุกก็รู้ใจตัวเองว่าคิดไม่ซื่อกับเพื่อนสนิทอย่างจีมิน ทั้งด้านจีมินก็ไม่ยอมเปิดใจสักทีเพราะทั้งรักและเคารพพี่จินมาก จนคิดไปว่าถ้าคบกับจองกุกจะเป็นการทำให้พี่จินเสียใจ เมื่อพี่จินรู้เรื่องก็ลากจีมินไปคุยอยู่นานสองนานจนจีมินยอมตกลงคบกับจองกุกมาถึงทุกวันนี้ แถมจีมินน่ะเชื่อฟังพี่จินทุกอย่าง พอจองกุกจะขออะไรจากจีมิน เจ้าตัวเล็กนั่นก็จะมาถามพี่จินก่อนทุกครั้ง สมมติว่าพี่จินให้เลิกกับจองกุกจีมินก็คงเลิก 

เหมือนแม่จริง ๆ นั่นแหละ

"มึงช่วยเอาความใส่ใจในเรื่องชีวิตรักของน้องมาเพิ่มในส่วนงานบ้างก็จะดีมากเลยนะ" เสียงของมินพีดีที่เหมือนจะทนเสียงบ่นงุ้งงิ้งจากเพื่อนสนิทไม่ได้ทำให้แทฮยองหลุดจากความคิดของตนเอง แล้วมาสนใจสองเพื่อนสนิทแทน

"ยุนกิก็ มึงก็รู้นี่ คิมซอกจินคนนี้เป็นสิ่งมีชีวิตที่สุดแสนจะเป็นมิตรกับทุกคน จะเพื่อนรุ่นน้องหรือแฟนเก่า เราก็เป็นมิตรด้วยหมดนั่นแหละ" เจ้าตัวพูดพร้อมกับยิ้มอย่างภูมิใจ

"เหรอ รวมแฟนเก่าที่ชื่อคิมนัมจุนด้วยมั้ยล่ะ?" 

สิ้นเสียงจากมินยุนกิ ทั้งห้องก็ตกอยู่ในความเงียบ ซอกจินค่อย ๆ หุบยิ้มลงก่อนจะเดินมานั่งใกล้ ๆ แทฮยอง ยุนกิเองก็เหมือนจะเพิ่งนึกได้ว่าหลุดพูดอะไรออกไป แทฮยองทำได้เพียงเฝ้ามองรุ่นพี่ที่แสนร่าเริงนั่งก้มหน้าอยู่ใกล้ ๆ

"จินคือกู.."

ครืดดดดด 

เสียงโทรศัพท์ของแทฮยองทำให้ยุนกิต้องหยุดพูด เมื่อได้ยินประโยคที่รุ่นน้องสนทนาทางโทรศัพท์ก็รู็ได้ทันที่ว่าแทฮยองเหมือนจะมีธุระกับท่านประธาน ยุนกิจึงพยักหน้าให้แทฮยองออกไปได้ ยุนกิรู้ดีว่าแทฮยองห่วงซอกจินยิ่งกว่าใคร แต่ตอนนี้เรื่องธุระกับท่านประธานนั้นสำคัญกว่า

หลังจากแทฮยองออกจากห้องไป ยุนกิก็เดินมานั่งลงใกล้ ๆ เพื่อนสนิทที่ยังคงเงียบ ราวกับว่าคน ๆ นี้ไม่ใช่คิมซอกจิน

"กูถามจริง ๆ นะจิน ห้าปีที่ผ่านมามันช่วยให้มึงดีขึ้นบ้างหรือยัง" 

คำถามอย่างเป็นห่วงทำให้ซอกจินหันไปมองเพื่อนสนิทที่นั่งอยู่ข้าง ๆ 

ทำไมกันนะ ซอกจินรู้สึกเหมือนขอบตามันร้อนผ่าวอีกแล้ว

"ไม่รู้เหมือนกันยุนกิ เราไม่เคยรู้เลย"

ใคร ๆ ก็มักจะพูดกันว่าคิม ซอกจินน่ะเป็นคนใจดี มีความเข้าอกเข้าใจผู้อื่นเป็นอย่างดี ใครมาปรึกษาอะไรมักจะได้คำแนะนำที่ดีเสมอ แถมเข้าอกเข้าใจทุกคน 
แม้กระทั่ง

แฟนเก่า

แต่อาจจะต้องยกเว้นสักคนหนึ่ง

30%