i.pinimg.com/originals/c5/c3/3e/c5c33e9ebd0e079de48b8e681f5ce355.jpg

#Happy Birthday Kim Namjoon 

Theme Song : ONE OK ROCK - One Way Ticket

Warning : เรื่องนี้เป็นเพียงจินตนาการของผู้แต่ง ไม่มีเจตนาทำให้ศิลปินเสื่อมเสีย และไม่ได้อ้างอิงถึงหลักทางวิทยาศาสตร์

Note : แรงบันดาลใจจากกินทามะและเคโรโระขบวนการอ๊บอ๊บป่วนโลก

"อาร์เอ็มน่ะเก่งที่สุด ทุกอย่างจะไม่เป็นไรเชื่อพี่สิ"

เสียงหวานที่ยังคงอยู่ในห้วงคำนึงแห่งฝันปลุกให้เปลือกตาที่ถูกส่องกระทบด้วยแสงอาทิตย์เปิดออกเผยให้เห็นดวงตาเรียวของเจ้าของร่างที่ตื่นจากนิทราเพื่อเดินทางสู่เวลาของวันใหม่ 

อาร์เอ็มหรือชื่อบนดาวเคราะห์ที่ชื่อว่าโลกนี้คือ คิมนัมจุน เขาเป็นชาวดาว AR12 (เออาร์หนึ่งสอง) อาร์เอ็มได้ตัดสินใจมาเรียนต่อทางด้านดนตรีบนโลก ณ ประเทศเกาหลีใต้แห่งนี้ได้สี่ปีแล้ว เป็นสี่ปีที่มีทั้งความสุข ความเศร้า ความเหงา และความคิดถึงคละคลุ้งกันไป

สุขที่ได้ทำในสิ่งที่รัก ถึงแม้จะมีอุปสรรคมากมายก็ตาม

เศร้าที่เป็นเพราะอุปสรรคนั้นตัวของเขาถึงยังงต้องอยู่ที่นี่

เหงาแม้จะมีเพื่อนสนิทที่ร่วมกันสรรสร้างเสียงดนตรีที่ดีที่สุด

คงเป็นเพราะคิดถึงใครบางคนที่ห่างไกลกันหลายร้อยปีแสง

อาร์เอ็มยกร่างกายตนเองขึ้นจากที่นอนก่อนจะบิดตัวไปมาเพื่อขับไล่ความเมื่อยขบและง่วงงุน ขาเรียวยาวพาร่างที่สูงเกินหนึ่งร้อยแปดสิบเซนติเมตรไปยังห้องน้ำเพื่อล้างหน้าสร้างความสดชื่นให้กับรางกาย ดวงตาเรียวมองใบหน้าที่แสนเสื่อมโทรมของตนเองทั้งรอยดำใต้ดวงตา ถุงใต่ตาที่นูนขึ้นเรื่อย ๆ รัศมีแห่งความหม่นหมองที่กำลังกระจายไปทั่วใบหน้าจากสาเหตุของการทำงานหามรุ่งหามค่ำแบบไม่หลับไม่นอน

"พี่จินต้องบ่นอีกแน่ ๆ" เสียงทุ้มเอ่ยบอกกับตัวเอง เพราะคืนนี้ครบกำหนดที่เขาจะสามารถวิดีโอคอลถึงอีกคนได้ ถ้าถามว่าทำไมต้องรอครบกำหนดนะหรือ? ก็เพราะค่าเงินของดาวโลกน่ะเทียบกับดาวบ้านเกิดเขาไม่ได้สักนิดคุยกันแค่ไม่กี่นาทีก็เสียหายไปหลายวอน ใจเขาน่ะอยากจะคุยกับพี่จินทุกวัน อยากได้ยินเสียงหวาน ๆ นั่น อยากเห็นรอยยิ้มที่แสนเปล่งประกายนั้น เพื่อเป็นกำลังใจในการใช้ชีวตให้ผ่านไป

'คุณจองโฮซอกมาขอพบค่ะ' เสียงจากระบบต้อนรับทำให้อาร์เอ็มรีบแปรงฟันอย่างลวก ๆ ก่อนจะเดินไปเปิดประตูให้กับเพื่อนสนิทชาวโลก

"อรุณสวัสดิ์เพื่อนรักเหตุใดเจ้าจึงมิตอบข้อความของข้าเล่าทำให้ข้าแลน้องชายของเจ้าต้องเดินทางรอนแรมมาไกลถึงที่นี่" เสียงทักทายอย่างสดใสพร้อมประโยคยาวเหยียดทำให้อาร์เอ็มอยากจะมองบน ที่ไม่ตอบข้อความก็เพราะเพิ่งได้นอนหลังจากที่ทำงานต่อเนื่องมาเกือบสามวันไงเล่า

ใครกันล่ะที่มันเร่งอยากได้เมโลดี้ใหม่จนเขาต้องมาทำงานมาราธอนขนาดนี้น่ะ สำนึกบ้างมั้ยไอม้า!

ว่าแต่เมื่อกี้ไอ้ม้ามันพูดถึงน้องชายหรือว่า...

"หวัดดีครับพี่นัมจุน" เสียงทักทายอย่างสดใสจากน้องชาวโลกที่โผล่หน้าออกมาจากหลังของเพื่อนสนิทพร้อมรอยยิ้มสี่เหลี่ยมอันเป็นเอกลักษณ์ทำให้อาร์เอ็มยิ้มออกมา

"ว่าไงไอ้หมาน้อยแทแทมาให้พี่กอดหน่อยสิ" อาร์เอ็มพูดพร้อมกับอ้าแขนรับร่างนุ่ม ๆ ของน้องชายที่ไม่ได้เจอกันหลายได้

สงสัยตอนนี้คงปิดเทอมแล้วสินะ

คิมแทฮยองเป็นเหมือนน้องชายของอาร์เอ็มเพราะด้วยกฎหมายความร่วมมือของจักรวาลการที่จะไปศึกษาต่อที่ดาวอื่นจะต้องมีครอบครัวที่ดาวนั้นคอยดูแลในช่วงหนึ่งปีแรกหลังจากนั้นจะอยู่ด้วยกันต่อหรือแยกจากกันนั้นก็ตามแต่ความสมัครใจ ตัวอาร์เอ็มเองได้ครอบครัวคิมผู้แสนใจดีดูแลอย่างดีมาตลอดหนึ่งปีที่อยู่ร่วมหลังคาเดียวกันจนถึงตอนนี้ที่เขาแยกตัวออกมาแล้วก็ตาม เขาได้ใช้นามสกุลคิม ได้ชื่อภาษาเกาหลีที่แสนไพเราะว่านัมจุน แถมด้วยน้องชายที่ตอนนั้นยังเป็นแค่เด็กมัธยมต้นตัวน้อยอยู่เลย

"พอ ๆ เลิกกอดกันเลกไถ่ถามสารทุกข์สุกดิบได้ละ ที่มานี่คือกูจะมารับงาน" โฮซอกเอ่ยบอกเพื่อนสนิทที่กำลังตั้งใจฟังน้องชายชาวโลกของมันโม้นู่นนี่ให้ฟัง

"พี่โฮซอกอะ ขอแทคุยกับพี่นัมจุนก่อนซี่ เดี๋ยวแทก็ต้องกลับพร้อมพี่อะ" แทฮยองเอ่ยบอกโฮซอกที่กำลังเดินเข้าไปในห้องทำงานของนัมจุนเป็นสัญญาณคุยกันไปเลย! 

"พี่นัมจุนอ่า จะไม่กลับไปอยู่ด้วยกันจริง ๆ เหรอครับ" 

"คงไม่ได้แล้วล่ะแทแท เราก็รู้นี่ว่าถ้าเสร็จงานนี้เมื่อไหร่พี่ก็จะกลับบ้านแล้ว" แน่นอนว่าบ้านที่อาร์เอ็มพูดถึงคือดาว AR12 ที่เขาจากมาก

ใบหน้าของแทฮยองหม่นแสงลงเล็กน้อย แต่เขาก็เข้าใจดี พี่นัมจุนอยู่ที่โลกเกินกว่ากำหนดมาสองปีแล้ว สาเหตุก็เพราะถูกโกงเงินจากบริษัทเพลงชื่อดังแห่งหนึ่งตอนนั้นทั้งพี่นัมจุนแล้วก็พี่โฮซอกถึงกับเสียหลักครั้งใหญ่เรียกว่าแทบจะไม่มีกิน ถึงจะเป็นอย่างนั้นแต่ความสามารถของพวกพี่เขาน่ะของจริง พี่นัมจุนกับพี่โฮซอกจึงกลายเป็นนักดนตรีที่คอยอยู่เบื้องหลักนักร้องดัง ๆ มากมาย และตอนนี้พี่นัมจุนคงจะเก็บเงินก้อนนั้นได้แล้วสินะ เงินที่จะสามารถซื้อตั๋วรถไฟของจักรวาลเพื่อที่จะกลับไปยังบ้านที่จากมาเสียที

"ถ้างั้นกูกับแทแทกลับก่อนนะมึง" โฮซอกเอ่ยบอกเพื่อนสนิทหลังจากที่พวกเขาสามคนนั่งคุยกันอยู่ค่อนวัน

"เงินค่าจ้างจะถูกโอนให้ในอีกสามวันนะมึง" 

อาร์เอ็มยิ้มตอบเพื่อนที่โบกมือลาก่อนจะรับตัวน้องชายเข้ามาในอ้อมกอด

หลังจากแขกคนสำคัญกลับไปบ้านหลังเล็กนี้ก็กลับมาเงียบเหงาอีกครั้ง อาจเป็นเพราะที่นี่ตั้งอยู่ที่เขตชานเมืองด้วยล่ะมั้ง บรรยากาศโดยรอบจึงสงบกว่าในเมืองมากนักแต่ถึงอย่างนั้นมันก็ไม่ได้เงียบจนเกินไป

นาฬิกาที่ผนังบอกเวลาสี่โมงเย็นอาร์เอ็มจึงตัดสินใจเดินขึ้นไปที่ห้องทำงานของตัวเอง ก่อนจะลงมือเขียนเนื้อเพลงเพื่อรอเวลาสำคัญที่เขาจะได้คุยกับพี่จินอีกครั้งในรอบหนึ่งเดือน ดวงตาเรียวมองภาพของคนสำคัญที่ตั้งอยู่บนโต๊ะทำงาน สลับกับกระดาษตรงหน้า รอยยิ้มสดใสนั้นเป็นกำลังใจให้เขาเสมอมา รอยยิ้มบางของอาร์เอ็มปรากฏขึ้นทันทีที่นึกถึงอีกคนที่อยู่ห่างออกไปแสนไกล

พอลองนึกดูแล้วตอนที่ตัวเขาตัดสินใจมาเรียนต่อที่ดาวโลกรวมถึงตอนที่ออกมาอยู่ตัวคนเดียวนั้นช่างน่าตลก เขาคืออาร์เอ็มจอมซุ่มซ่าม ทำอะไรไม่เป็นสักอย่าง ตอนอยู่ที่ดาว AR12 พี่จินเป็นคนดูแลเขาในทุก ๆ เรื่อง ทั้งอาหารการกิน เสื้อผ้า งานบ้าน พูดง่าย ๆ ก็คือทุกอย่างในชีวิตประจำวัน พอมาอยู่ที่โลกครอบครัวคิมก็ดูแลเขาดีมากเสียจนไม่รู้จะตอบแทนอย่างไร เมื่อได้ออกมาอยู่คนเดียวเขาจึงได้รู้ว่าผู้ชายที่ชื่ออาร์เอ็มน่ะทำอะไรแทบไม่ได้ เขาคิดอยู่เสมอว่าถ้ามีพี่จินอยู่ข้าง ๆ กับเขาที่นี่ทุกอย่างคงแสนง่ายดาย 

ไม่สิ ไม่ใช่แค่ที่นี่เขาน่ะอยากมีพี่จินอยู่ข้าง ๆ ในทุก ๆ ที่บนจักรวาลอันแสนกว้างใหญ่นี้

เขายังจำได้ดีถึงคำพูดของพี่จินที่เป็นแรงผลักดันให้เขาได้มาเรียนในสิ่งที่ตัวเองชอบในที่ที่ไกลแสนไกล เป็นคำพูดที่ปลอบประโลมผู้ชายที่แสนเหนื่อยล้าคนนี้ทุกค่ำคืนในความฝัน

อาร์เอ็มเหลือบมองนาฬิกาอีกครั้งตอนนี้เวลาสองทุ่มห้านาที ได้เวลาที่เขาจะได้คุยกับคนที่แสนคิดถึงเสียที มือเรียวกดเปดแล็ปท็อปของตนเองก่อนจะกดเข้าโปรแกรมสนทนาเพ่อตดต่อกับอีกคนที่อยู่กันคนละดาว

"อาร์เอ็มมมมมมมม" เสียงทักทายใจอีกฝ่ายทำให้อาร์เอ็มยิ้มกว้างจนตาหยี

"ครับพี่จิน" 

"นี่ได้นอนบางหรือเปล่าเนี่ย ทำไมโทรมแบบนี้ล่ะ ข้าวปลาล่ะกินบ้างมั้ย ไม่ได้อกอยากใช่มั้ยเนี่ยอาร์เอ็ม" เสียงบ่นจากอีกคนในหน้าจอสี่เหลี่ยมทำให้อาร์เอ็มย้มกว้างกว่าเดิม เขาน่ะคดถึงเสียงบ่นงุ้งงิ้งแบบนี้ของพี่จินมากเหลือเกิน

"ยิ้มอะไรของนายฮะ นี่พี่กำลังบ่นอยู่นะ"

"ก็ผมคิดถึงพี่นี่ครับ พอได้เห็นพี่แบบนี้ผมก็อยากยิ้ม" คำตอบของเขาทำอีกฝ่ายหยุดนิ่งก่อนจะส่งนิ้มหวานตอบกลับมา

"พี่ก็คิดถึงอาร์เอ็มเหมือนกัน เด็กใจร้ายที่ไม่ยอมให้พี่ไปหา" 

เป็นเพราะอาร์เอ็มได้ให้คำมั่นกับอีกฝ่ายเอาไว้ว่าจะนำความสำเร็จกลับไปให้ ถึงแม้ว่าจะคิดถึงมากแค่ไหนแต่เขาจะเป็นฝ่ายกลับไปหาพี่จินด้วยความภาคภูมิใจเอง

"วันนี้แทแทมาหาด้วยครับ ฝากความคิดถึงมาให้พี่จินด้วย" 

"งั้นเหรอ เอาไว้ถ้าอาร์เอ็มกลับมาแล้ว ว่าง ๆ เราไปเยี่ยมครอบครัวคิมด้วยกันดีมั้ย" แน่นอนว่าอาร์เอ็มยิ้มรับข้อเสนอนี้อย่างเต็มใจ

"พี่จินครับ" อาจเป็นเพราะน้ำเสียงของเขาที่แฝงไปด้วยความจริงจัง ทำให้อีกฝ่ายหยุดนิ่งแล้วจ้องมองมาสบตากัน

"อีกสามวันผมจะได้เงินจากงานชิ้นสุดท้ายที่ได้ทำบนดาวโลกแล้วนะครับ เราจะได้เจอกันแล้วนะครับ" คนสำคัญของเขายิ้มกว้าง อาร์เอ็มเห็นชัดเจนว่ารอยยิ้มนั้นประกอบด้วยดวงตาที่มีประกายวาวจากน้ำตาประดับอยู่ด้วย

"อื้ม พี่จะรอนะ"

"แล้วเจอกันนะครับพี่จิน"

"แล้วเจอกันนะครับพี่จิน" อาร์เอ็มพูดพร้อมกับดึงอีกคนเข้ามาในอ้อมกอด เขาสูดกลิ่นหอมที่แสนคุ้นเคย จดจำสัมผัสแสนอบอุ่นนี้ให้ชัดเจนที่สุด เพื่อรอเวลาที่จะกลับมาพบกันอีกครั้ง

เสียงสัญญาณบอกเวลาที่รถไฟจะออกเดินทางทำให้ทั้งสองต้องผละออกจากกัน จินยิ้มให้กับคนรักก่อนจะกดจูบบางเบาบนริมฝีปากของอีกฝ่าย

"พี่จะรอนะ"

พวกเขาตัดสินใจไม่เอ่ยคำลาต่อกัน เพราะอยากให้พวกเขายังคงนึกถึงและเฝ้ารอวันที่ได้พบกันอีกครั้ง 

วันที่จะได้พบกับความเราของตัวเองอีกครั้ง

อาร์เอ็มมองลังกระดาษมากมายที่บรรจุของที่เขาคิดว่าไม่จำเป็นต้องนำกลับไป เขาตัดสินใจนำของจำเป็นกลับไปเพียงไม่กี่อย่างในกระเป๋าเดินทางสองใบ ใบหนึ่งเป็นของใช้ส่วนตัว อีกใบเป็นอุปกรณ์ในการทำเพลง ส่วนของอื่น ๆ เขาตัดสินใจที่จะบริจาคให้กับมูลนิธิต่าง ๆ ตามความเหมาะสม

"จองโฮซอกพร้อมใช้แรงงานแล้วครับผม" เสียงเรียกจากเพื่อนสนิททำให้ดวงตาเรียวมองไปรอบ ๆ บ้านที่ตนเองพักอยู่สามปีเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนจะส่งยิ้มบางให้เพื่อนที่ร่วมทุกข์ร่วมสุขกันมา

"ขนไปอย่าบ่นแล้วกัน"

ณ สถานีรถไฟที่เชื่อมต่จักรวาลอันกว้างใหญ่เข้าด้วยกันอาร์เอ็มมองภาพบรรยากาศความเป็นอยู่ของโลกเอาไว้ในความทรงจำ

"ต้องติดต่อมาบ่อย ๆ นะมึง" โฮซอกพูดพร้อมกับดึงเขาเข้าไปกอดแล้วตบบ่าเบา ๆ ก่อนจะผละออก

"ก็ต้องบ่อยอยู่แล้วมั้ยล่ะ ยังต้องทำงานกับมึงอีกนาน" 

"มันไม่เหมือนกันปะวะมึงกำลังจะไปอยู่คนละดาวกับกูแล้วเนี่ย"

ดวงตาเรียวมองไปยังน้องชายชาวโลกที่ยืนเงียบไม่พูดไม่จามาตั้งแต่ที่บ้านเขา อาร์เอ็มดึงตัวแทฮยองเข้ามากอดพร้อมกับยิ้มบาง

"พี่กลับบ้านก่อนนะแทแท"

"พี่นัมจุนต้องวิดีโอมาหาผมบ่อย ๆ นะ ฮึก แล้วก็ แล้วก็ตอนผมเรียนจบพี่ ฮึก ต้องมาหาด้วยนะ พาพี่จินมาด้วยนะ" 

อาร์เอ็มโยกตัวเล็กน้อยเป็นการปลอบเด็กขี้แยก่อนจะผละออกเพื่อเข้าไปสู่อ้อมกอดของผู้ที่เป็นเหมือนพ่อกับแม่ของเขาที่ดาวโลกแห่งนี้

"ขอบคุณที่ดูแลผมมาตลอดนะครับ"

อาร์เอ็มยิ้มให้กับทุกคนอีกครั้ง ก่อนที่สัญญาณเตือนจะดังขึ้นบ่งบอกเวลาแห่งการเดินทางครั้งใหม่ 

"แล้วเจอกันนะครับ" อาร์เอ็มพูดก่อนจะกลับหลังหันเพื่อไปขึ้นรถไฟ เขามองตั๋วรถไฟเที่ยวเดียวในมือ ณ ปลายทางที่แห่งนั้นนสำคัญอีกคนกำลังรอเขาอยู่

ภาพสถานีรถไฟแห่งดาวโลกค่อย ๆ เล็กลงจนรอบขบวนรถไปนี้โอบล้อมไปด้วยความมืดมิดที่มีแสงดาวส่องประกายราวกับเพชรที่คอยประดับสร้างความสวยงามให้กับจักรวาลอันกว้างใหญ่

'สถานีดาว AR12' 

เสียงประกาศจากขบวนรถเรียกให้อาร์เอ็มลุกจากที่นั่งเพื่อลงไปยังสถานที่ที่เขาจากมาถึงสี่ปี ทันทีที่รองเท้าสัมผัสกับพื้นสถานีความรู้สึกมากมายก็เขามาตีกันจนวุ่นไปหมด เขาคิดถึงบ้านมากเหลือเกิน

อาร์เอ็มเดินไปรับกระเป๋าสัมภาระของตนก่อนจะก้าวเดินไปยังทางออกของชานชาลา ดวงตาเรียวมองหาคนสำคัญของตน ก่อนรอยยิ้มกว้างจะปรากฏเมื่ออีกคนยืนอยู่ไม่ไกล

ถึงแม้จะมีคนมากมายขวางกั้น แต่เขาคนนั้นพร้อมกับรอยยิ้มนั้นกลับโดดเด่นและเปล่งประกายยิ่งกว่าใครทั้งหมด

โดยไม่ทันรู้ตัวร่างกายของอาร์เอ็มก็ถูกโอบรัดด้วยอ้อมกอดอันอบอุ่นและหอมหวานที่แสนคุ้นเคย เขายกแขนขึ้นกอดตอบอีกฝ่ายด้วยความคิดถึงทั้งหมดที่มี

"ผมกลับมาแล้วนะครับพี่จิน"

จินผละตัวออกจากอ้อมกอดของอาร์เอ็มก่อนจะส่งยิ้มที่สวยงามที่สุดมาให้

"ยินดีต้อนรับกลับมานะอาร์เอ็ม"

-------------------------------------------------------------------------------------

สุขสันต์วันเกิดนะคะคุณลีดเดอร์ที่แสนเก่งกาจของบังทัน ^^ ขอให้มีความสุขมาก ๆ รักกับพี่จินไปนาน ๆ เลยนะคะ

ขอบคุณทุก ๆ คนที่เข้ามาอ่านฟิกเรื่องนี้กันนะคะ เหมือนเนื้อเรื่องจะดูไม่มีอะไร 5555 แค่คุณมนุษย์ต่างดาวกลับดาวไม่ได้แค่นั้นเอ๊งงงงง หวังจะชอบกันนะคะ

แล้วพบกันเมื่อมีโอกาสค่ะ