Note: อิงเหตุการณ์จริงอยู่ประมาณ 5 เปอร์เซ็นต์ของเรื่องเล่า

.

.

.

“ไม่ดึกมากนะ พรุ่งนี้ต้องไปถ่ายรายการ”



ดงฮันพยักหน้ารับตอนที่เมเนเจอร์ฮยองหันมากำชับ ก่อนจะกระชับแมสก์กับหมวกแก๊ปที่สวมเพื่ออำพรางใบหน้าบางส่วนก่อนจะลงจากรถไปยังท้องถนน ร้านที่เขานัดกับดงฮยอนนั้นไม่ไกลจากหัวมุมนัก



ก่อนหน้านั้นไม่นานพวกเขาเพิ่งเจอกันในรายการเพลงจากช่วงโปรโมทที่บังเอิญโคจรมาบรรจบกันอีกครั้ง แรงดึงดูดทำให้มายืนข้างกันเหมือนเช่นเคย หลังตอนถ่ายรูปคู่กันลงเป็นครั้งแรกเลยได้นัดแนะกันเอาไว้



หน้าหนาวต้องสามชั้นย่าง



จัดแจงหาเวลาว่างที่ตรงกัน ขออนุญาตเมเนเจอร์ฮยองออกมาเจอกันเงียบๆ เลือกไว้แล้วว่าร้านไหนคนจะไม่พลุกพล่านมากนัก



อีกฝ่ายส่งข้อความมาบอกก่อนแล้วว่าอยู่ในร้านเรียบร้อย ดงฮันผลักประตูเข้าไป ใช้เวลากวาดสายตาไม่นานก็เจอกับดงฮยอนแล้ว



เรือนผมสีอ่อนลงจากตอนที่เจอกัน แว่นตาทรงกลม แมสก์สีดำที่คาดทับใบหน้าส่วนล่าง เสื้อโค้ตสีทึบ เหมือนจะผ่านการอำพรางตัวแล้วแต่ก็ยังโดดเด่นสะดุดตาอยู่ดี



ดงฮันตรงเข้าไปนั่งฝั่งตรงข้าม อีกฝ่ายดึงแมสก์ลงทันทีที่เจอหน้ากัน เมื่อไร้สิ่งใดปิดบัง รอยยิ้มที่เผยออกมายังคงสว่างสดใสเช่นเดิม



อาหารที่สั่งค่อยๆทยอยวางลง เกิดเสียงซู่ซ่าทันทีที่มีคนคีบเนื้อหมูลงนาบเตา ควันลอยโขมงลอยคลุ้งไปกับเสียงพูดคุยที่ไม่เอิกเกริกนัก คิมดงฮันและคิมดงฮยอนผลัดกันแลกเปลี่ยนข้อมูลสัพเพเหระ อัพเดทชีวิตช่วงที่ผ่านมา หรือสิ่งใหม่ๆที่กำลังจะเกิด



“อย่าเพิ่งทำไรนะ ขอถ่ายรูปก่อน” ว่าแล้วดงฮยอนก็หยิบมือถือขึ้นมายกเหนือโต๊ะเอาไว้



“จะเอาไปอวดใครที่ไหนน่ะ”



“เผื่อเอาไว้ลงให้แฟนคลับดูได้” ดงฮยอนลดมือถือลงแล้วเป็นโอกาสดีที่ดงฮันจะเริ่มลงมือ “แต่ไม่ติดนายหรอกนะ ไม่ต้องห่วง”



พวกเขาเจอกันอยู่บ้างประปราย แต่เจอกันทีไรก็เงียบเชียบ ถ้าไม่ค่อยถ่ายรูปกันก็คือไม่ค่อยลง จะมีครั้งแรกก็ตอนที่เจอกันครั้งนั้นนั่นแหละที่ลงรูปคู่กันไปฝั่งละสามรูป ถือโอกาสตอนคัมแบคชนกันลงอย่างไม่น่าสงสัย



“ถ้าจะถ่ายติดก็ไม่ได้ว่าอะไร...” ดงฮันหัวเราะในลำคอ “แต่ก็คงลงไม่ได้ใช่มั้ยล่ะ”



“คงงั้นมั้ง”



ดงฮยอนคอยตัดเนื้อแล้วพลิกมันไปมาบนกระทะอย่างแข็งขันในขณะที่พูดจาเจื้อยแจ้วไปด้วย เป็นภาพที่ดงฮันลอบมองเพลินๆระหว่างรอเนื้อสุก



“ปีหน้า...กำลังจะได้เดบิวต์วงแหละ” ดงฮันละสายตาจากหมูสามชั้นในเตาขึ้นมามอง แววตาของดงฮยอนเปล่งประกาย น้ำเสียงตื่นเต้นเหมือนตอนที่อีกฝ่ายบอกเขาหลังจบรายการได้ไม่นานว่ากำลังจะได้เดบิวท์ดูโอ้กับยองมินฮยอง



“สุดยอดเลยนี่”



ดงฮยอนเล่าแพลนคร่าวๆให้เขาฟัง กำหนดการอย่างอื่นยังไม่ค่อยแน่ชัดนัก แต่ดงฮันเข้าใจความรู้สึกนั้นดี คิดแล้วเขาก็นึกถึงตอนที่ตัวเองจะได้เดบิวท์เป็นเมมเบอร์วงเจบีเจ



“คิดว่าจะได้เจอกันบนเวทีมั้ย” ดงฮยอนถามขึ้นมา ก่อนหน้านี้พวกเขาบังเอิญได้คัมแบคพร้อมกันมาสองหน เรียกได้ว่ายืนอยู่ใกล้ๆกันแทบจะทุกรายการเพลง



“ไม่รู้สิ” ดงฮันตอบทั้งที่ยังเคี้ยวอาหารอยู่ก่อนจะค่อยๆกลืนลงไป “แต่ถ้าได้เจอกันก็ต้องเบื่อหน้ากันแน่ๆเลยว่ามั้ย”



“ย่าห์ คิมดงฮัน คายเนื้อที่ฉันย่างออกมาเลยนะ” ดงฮยอนค้อนเขาเล็กน้อย



ดงฮันหัวเราะเบาๆ เจอหน้ากันจนเบื่อเป็นโจ๊กที่ทั้งคู่เคยแซวกันเล่นๆในช่วงคัมแบคไดมอนเกิร์ลกับกชชียา อันที่จริงก็เบื่อเวลาไม่ได้เจอหน้ากันมากกว่า ถึงจะติดต่อกันอยู่เสมอๆแต่มันก็ไม่เหมือนความรู้สึกที่เจอตัวจริงเลยนี่นา



แต่ก็นะ อะไรแบบนั้นไม่พูดออกมาหรอก เดี๋ยวจะขนลุกกันเองซะเปล่า สู้พูดจากันแบบนี้แต่ต่างฝ่ายต่างก็รู้แก่ใจตัวเองว่าคิดถึงกันดีกว่า สมกับเป็นพวกเขาดี



“เครียดมั้ย” ดงฮันถามขึ้นมา ดงฮยอนเงยหน้ามองเขาแล้วพยักหน้าเบาๆ



“เครียดสิ”



ดงฮยอนเคยให้สัมภาษณ์ไว้นานมาแล้วว่าตัวเองไม่มีเพื่อนที่อายุเท่ากันในโซลเท่าไหร่นัก ดงฮันเลยเป็นคนหนึ่งที่ดงฮยอนจะปรึกษาเรื่องที่กังวลใจได้ และนั่นทำให้เขารู้สึกดีอยู่เหมือนกันเวลาที่อีกฝ่ายแบ่งปันมุมนี้ของตัวเองให้ เขาเองตอนที่เครียดก็พูดคุยกับอีกฝ่ายอยู่เสมอ



เนื้อหมูสามชั้นย่างค่อยๆลดน้อยลงตามเวลาที่พวกเขาพูดคุยกันไป เครื่องเคียงต่างๆหรือแม้แต่ข้าวผัดก็เช่นกัน ดงฮันมองอีกฝ่ายกะจะถามไถ่ว่ายังอยากกินอะไรอีกไหม แต่ต้องชะงักไปเสียก่อน



“ย่าห์ คิมดงฮยอน”



“หืม”



“เป็นอะไรไป สีหน้าไม่ดีเลย”



ดงฮันหมายความตามที่พูด เมื่อมองตรงไปแล้วใบหน้าของดงฮยอนมีเหงื่อแตกพลั่ก จะว่าความร้อนจากเตาย่างก็ไม่น่าใช่ในเมื่อก่อนหน้านี้ยังดีๆอยู่ ไหนจะท่าทีเหมือนกำลังปวดท้องนั่นอีก



“สงสัย...จะกินโคชูจังเข้าไปเยอะมั้ง..”



.



.



“คราวหลังถ้าท้องว่างก็อย่ากินเผ็ดนักสิ...” เขาเอ็ดอีกฝ่ายเล็กน้อยหลังจากที่จ่ายเงินออกจากร้านกันมา คิมดงฮยอนหัวเราะเบาๆขณะที่ดึงแมสก์ปิดหน้ากลับเช่นเดียวกับที่ดงฮันกำลังทำอยู่



“ไม่แล้วล่ะ เข็ดแล้ว..” ดงฮยอนเอ่ยเสียงค่อย



เขาเพิ่งรู้เหมือนกันว่าดงฮยอนกินเผ็ดไม่ค่อยได้มากนัก ยิ่งถ้ากินตอนท้องว่างก็จะเหงื่อแตกแล้วก็เจ็บท้องอีกด้วย โชคดีที่บรรเทาลงแล้ว แต่ถึงกระนั้นท่าทีที่ไม่ค่อยสู้ดีเมื่อครู่ก็ทำให้เขากระวนกระวายใจไม่น้อย



จะเป็นนักกินก็ต้องประเมินตนเองดีๆ เรื่องนี้อย่าให้ food fighter อย่างดงฮันต้องได้สอน



ทั้งคู่เดินเลียบจากหน้าร้านมาตามท้องถนน อากาศที่เย็นลงของช่วงต้นฤดูหนาวนี้ทำให้ต่างรู้สึกหนาวสั่น ดงฮยอนยกมือของตนเองขึ้นถูไปมา ก่อนจะแนบลงกับแก้มตนเองให้พออุ่นขึ้น ดงฮันอยากจะคว้ามือของอีกฝ่ายมาซุกในกระเป๋าเสื้อแบบที่ละครโรแมนติกชอบทำ แต่ทำได้ที่ไหนกัน จะมีก็แต่ที่พวกเขาเอามือซุกกระเป๋าเสื้อของตนเอง เดินคุยกันไปเงียบๆตลอดทางเดินแห่งนี้ จบลงที่การร่ำลากันด้วยรอยยิ้มที่ปรากฏผ่านดวงตาเหนือแมสก์เมื่อรถเมเนเจอร์ของดงฮยอนมารับกลับบริษัทแล้ว



“ไว้เจอกัน”



“อืม ไว้เจอกัน”



กล่าวทิ้งท้ายกันแค่นั้น แล้วดงฮยอนก็ขึ้นรถไป



คืนนี้ก็คงคุยแชทกัน บางวันก็คงโทรคุยกัน พวกเขาก็คงยังติดต่อกันอยู่เรื่อยๆอย่างที่เป็นมา แต่หากสบโอกาสที่เหมาะสมเมื่อไหร่



วันนั้นก็คงได้เจอกันอีก







#มนต101

อิงจากที่น้องดงฮยอนมาวีไลฟ์แล้วตอบคำถามแฟนคลับเรื่องกินเผ็ด ละน้องบอกทำนองว่าเคยกินละปวดท้องกับเหงื่อออก แล้วก็เมนชั่นชื่อดงฮันว่าเคยเป็นตอนไปกินซัมกยอบซัลกับดงฮันครั้งนึง แฟนคลับถามช่วงไหนก็บอกว่าราวๆต้นฤดูหนาวปีที่แล้ว เลยอนุมานเหตุการณ์ทั้งหมดออกมาเป็นสิ่งนี้ค่ะ ไม่ได้เขียนฟิคนานแล้วเหมือนกัน ด้วยความคิดถึงเช่นเคย