“ดงฮยอน”
“หืม”
“ผอมลงเหรอ”
คนถูกทักก้มลงมองร่างกายของตนเองตามสายตาของดงฮันที่กำลังจับจ้องอยู่ คิมดงฮยอนที่เพิ่งลุกขึ้นนั่งบนเตียงเดียวกันกับเขาตอนนี้มีเพียงผ้าห่มที่กำลังปกคลุมบางส่วนของร่างกายของตนเองเท่านั้น อันที่จริงดงฮันเองก็อยู่ในสภาพเดียวกัน เพียงแต่ยังไม่ยอมลุกจากเตียงเท่านั้นเอง
“ก็ไม่นะ” เจ้าตัวว่าพลางมองสำรวจตัวเองไปด้วย “ว่าแต่วันนี้ไม่ต้องไปทำงานเหรอ”
“ไม่อยากเลย”
“นี่ ไม่ได้สิ” ดงฮยอนขมวดคิ้วเข้าแล้วเอื้อมแขนมาคว้ามือของเขาก่อนจะออกแรงดึงตัวดงฮันให้ขึ้นมานั่งประจันหน้ากันดีๆ ดงฮันทำท่าอิดออดไปแบบนั้นแต่ก็ยอมลุกตามโดยดี เนื้อตัวของดงฮยอนมีร่องรอยที่เขาทิ้งเอาไว้เล็กน้อย ผมเผ้าก็ยุ่งเหยิงซึ่งดงฮันคิดว่าตัวเองก็คงไม่ต่างกันนัก
ดงฮยอนย่นคอไปข้างหลังเล็กน้อยเมื่อใบหน้าของดงฮันยื่นเข้าใกล้ แต่ไม่ต่อต้านอะไรเมื่อริมฝีปากของทั้งคู่แตะกันเบาๆ หยอกเย้ากันอยู่อย่างนั้นไม่นาน
“ไปอาบน้ำไป” ดงฮยอนพยักเพยิดหน้าไปทางประตูห้อง “วันนี้ฉันทำข้าวเช้า”
“อื้ม”
ดงฮันออกมาจากห้องน้ำและพบกับแผ่นหลังของดงฮยอนที่กำลังจดจ่ออยู่กับการทำอาหารเช้า เขาเดินไปหยุดยืนข้างหลังอีกฝ่ายแล้วค่อยๆสวมกอดช้าๆกะจะไม่ให้คนที่กำลังทอดไข่ดาวอยู่ตกใจไปก่อน แต่ถึงกระนั้นก็โดนดุอยู่ดีเพราะการเอาคางวางลงบนไหล่ก่อนจะกดจูบลงเบาๆที่แก้มนั้นเกือบทำให้ไข่ดาวในกระทะไหม้
ดงฮยอนว่ามาอย่างนั้นน่ะนะ เพราะงั้นดงฮันเลยเอาตัวรอดด้วยการถอยออกมาพร้อมเสียงหัวเราะร่า ก่อนจะอาสาไปชงกาแฟให้ตนเองและอีกฝ่ายที่กำลังนำอาหารไปวางลงบนโต๊ะ
พวกเขาใช้เวลาบนอาหารไม่นานนักเพราะต่างไม่อยากไปทำงานสายสักเท่าไหร่ และเมื่อเลิกงานก็ยังมีเวลาเหลือเฟือที่จะใช้ร่วมกันหากว่าเลิกงานไว
“ดงฮัน”
“หืม”
“เนคไท”
ดงฮยอนเดินมาหยุดหน้าเขาพร้อมกับจัดแจงเจ้าเนคไทสีน้ำเงินเข้มที่อีกฝ่ายซื้อให้เขาเมื่อปีก่อนจนมันเรียบร้อยสวยงาม ดงฮยอนชอบบ่นว่าเขาผูกเนคไทไม่เรียบร้อยนักแต่ก็มักจะมาจัดให้ตลอดจนดงฮันแอบติดนิสัยที่คงไม่ค่อยจะดีนักไป
เขาชอบมองดูหน้าของอีกฝ่ายตอนที่กำลังจดจ่อกับเนคไท ชอบระยะห่างที่เหลือเพียงน้อยนิดของทั้งคู่ อบอุ่นหัวใจยามที่สัมผัสเบาๆของมือดงฮยอนแตะลงกับเนคไทเมื่อมันเรียบร้อยดี รอยยิ้มน้อยๆที่ปรากฏบนใบหน้าเมื่อดงฮยอนรู้สึกภาคภูมิใจกับผลงานของตนเอง
เมื่ออีกฝ่ายเงยหน้าขึ้นมาสบตากัน เขาก็มักจะอดใจไม่ได้ที่จะกดจูบเบาๆลงบนแก้มนิ่มสักข้าง หน้าผากมน ไม่ก็ริมฝีปากอิ่มที่ระบายยิ้มสวย
ที่พิเศษคืออะไรรู้ไหม
รอยยิ้มของดงฮยอนหลังจากที่ดงฮันผละออกมาน่ะ สวยขึ้นเป็นหลายเท่าตัวเลย
ทั้งคู่เดินออกจากที่พักมายังสถานีรถไฟพร้อมกัน ก่อนจะยิ้มให้กันเล็กน้อยเมื่อแยกกันที่สถานี
.
.
“แหวนสวยนะคะ”
ดงฮันก้มลงมองแหวนเงินที่นิ้วนางข้างซ้ายของตน ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมายิ้มรับให้กับลูกค้าของเขาที่เอ่ยทัก อีกวงหนึ่งที่เข้าคู่กันนั้นก็อยู่บนนิ้วนางข้างซ้ายของดงฮยอนเช่นกัน
.
.
“แต่งงานกัน”
“พูดเหมือนทำได้”
“แต่งกันเองไปก่อนก็ได้ แหวนก็มีแล้วเนี่ย”
“เชื่อเขาเลย”
.
.
“มันต้องพูดว่าไงนะ”
“อา...ไม่รู้สิ”
“งั้นเอาแบบนี้ไปก่อนละกันนะ ผมคิมดงฮัน จะรักและดูแลดงฮยอนตลอดไป แบบนี้ได้ไหม”
“อืม...ผมคิมดงฮยอน ก็จะรักและดูแลคิมดงฮันไปตลอดเหมือนกัน” .
.
“ไม่ต้องเลยฉันดูแลนายเอง”
“ได้ไง ต้องดูแลกันและกันดิ”
“...ฟังดูดีนะ คิมดงฮันและคิมดงฮยอน จะรักและดูแลกันและกัน”
“ตลอดไป”
“อื้ม ตลอดไปเลย” #มนต101
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in