Note: จากจอยลดาเรื่อง วันของเดี่ยว





วันนี้พระอาทิตย์ตกตอนหกโมงตรง มันเป็นข้อมูลที่สองที่เดี่ยวรู้เมื่อกดดูหน้าจอมือถือ ถัดมาจากข้อมูลแรกที่ว่า ตอนนี้ ห้าโมงห้าสิบนาที



เขาเลิกเรียนตั้งแต่สี่โมงเย็น แต่นั่งโอ้เอ้อยู่ใต้คณะกับกลุ่มเพื่อนจนเวลาล่วงเลยมาจนป่านนี้



ได้เวลาที่สมควรกลับ เดี่ยวกระชับกระเป๋าเป้ตัวเก่งเข้ากับตัว บอกลาเพื่อนๆแล้วมุ่งหน้าเดินกลับหอ







จากคณะกลับไปที่หอใน ใช้เวลาเดินแค่สิบนาทีเท่านั้น



เดี่ยวกำลังก้าวเท้ายาวๆเพื่อทำเวลา เขารู้สึกหิวและอยากจะกลับไปกินข้าวที่โรงอาหารหอ





“เดี่ยว”



เสียงที่เรียกจากด้านหลังทำให้คนที่กำลังเดินหยุดชะงัก หันหลังกลับไปพบกับเพื่อนในคณะ เจ้าของเลขนิสิตติดกันที่เคยทำให้เดี่ยวเผลอปัดกระเป๋าดินสอตกในห้องสอบเพราะความตื่นเต้น



“จะกลับแล้วเหรอ”



“อ..อื้ม”



ไม่เพียงแค่ในห้องสอบตอนนั้น แต่ตอนนี้ เดย์ก็ยังคงทำให้เขารู้สึกประหม่าอยู่ดี



“กลับทางไหนอ่ะ”



“หอใน” เขาชี้ไปทิศเดียวกับจุดหมายปลายทาง “เดย์ล่ะ” ปลายเสียงเบาลง หัวใจเต้นโครมคราม



“เรากลับบีทีเอส”



“อ่อ” เดี่ยวพยักหน้า ในหัวประมวลผล หัวใจดันกล้าหาญ สั่งการให้ปากเอ่ยออกไป “เดินไปด้วยกันมั้ย”



เดย์กะพริบตาปริบๆ ก่อนจะยิ้มบางๆ แล้วเดินมาพร้อมๆกับเขา







เดี่ยวได้แต่ภาวนาว่าตนเองจะไม่สะดุดล้มระหว่างเดิน





จากคณะกลับไปที่หอใน ใช้เวลาเดินแค่สิบนาทีเท่านั้น



คนที่กำลังเดินข้างๆพร้อมกับชวนคุยเรื่องสัพเพเหระอย่างเรื่องงานกลุ่มหรือละครเวทีของคณะไปด้วยทำให้เวลาสิบนาทีนั้นแสนสั้น และทำให้เดี่ยวภาวนาว่าจะมีเส้นทางที่ใช้เวลาเกือบชั่วโมง







ตอนนี้หกโมงเย็น



ทั้งคู่เดินมาถึงหน้าหอใน เดี่ยวจะเลี้ยวซ้ายเข้าหอ เดย์จะเดินต่อเพื่อตรงไปยังรถไฟฟ้า



เดย์โบกมือลาเขา รอยยิ้มประดับบนใบหน้าเหมือนเดิม



หกโมงเย็นแล้ว แต่อีกฝ่ายทำให้เขารู้สึกเหมือนว่าดวงอาทิตย์ยังคงส่องสว่าง







และชายหนุ่มก็ได้รับรู้ว่าพระอาทิตย์กำลังจะตกดิน



ไม่ใช่เพราะฟ้าเริ่มมืด



แต่เพราะคนตรงหน้าจะค่อยๆเคลื่อนตัวไกลออกไป







ก่อนที่จะห่างออกไปมากกว่านี้ เดี่ยวเอ่ยเรียกแล้วรีบก้าวเท้ายาวๆไปหา



“เดี๋ยวเราเดินไปด้วย” เอ่ยขึ้นแบบนั้น คู่สนทนาดูจะฉงนไปเล็กน้อย เขาอธิบายต่อ “พอดีจะไปมาบุญครอง...ผงซักฟอกหมด”



จะว่าหาข้ออ้างก็ได้



ชายหนุ่มกำลังหาข้ออ้างในการต่อเวลาให้พระอาทิตย์ตกช้าลง





เดย์พยักหน้า ก่อนเอ่ยปากชวนเขาคุยเรื่องสัพเพเหระต่อระหว่างที่กำลังเดินไปด้วยกัน



อีกสักห้านาที สิบนาที ชายหนุ่มภาวนา ขอให้มันนานขึ้นสักนิด







ถึงทางเชื่อมไปรถไฟฟ้าแล้ว อีกฝ่ายโบกมือลา เขาโบกมือกลับ ยืนมองแผ่นหลังที่ค่อยๆเคลื่อนห่างออกไป



ข้างนอกฟ้ามืดแล้ว



เดี่ยวไม่แน่ใจว่าตนเองประสบความสำเร็จหรือไม่





แต่เขารู้สึกว่า...



วันนี้

พระอาทิตย์ตกตอนหกโมงสิบนาที











#มนต101  #วันของเดี่ยว