“นี่ดงฮยอน...”
“อะไร”
“นายเป็นอะไร”
“เปล่านี่”
“งั้นเลิกหลบหน้าฉันได้แล้ว ตอบมาว่าเป็นอะไร”
ดงฮยอนถอนหายใจเล็กน้อย ปากอิ่มเม้มแน่น ดวงตากลอกไปมาเหมือนใช้ความคิด เจ้าตัวถอนหายใจมาสามครั้งแล้วในระหว่างที่กำลังเก็บลูกบอลหลังเลิกคาบพละ ในระหว่างที่รอคำตอบ ดงฮันนั่งยองๆลงแล้วช่วยเก็บลูกบอลที่เกลื่อนกลาดแถวนั้นลงตะกร้า
“ที่จริงก็ไม่ได้เป็นอะไร”
“จริงเหรอ”
“เออไม่จริง”
เหมือนว่ากำลังสู้กับความคิดของตัวเอง ดงฮยอนเดาะลูกบอลในมือไปมาก่อนจะโยนมันเข้าตะกร้า ดงฮันลุกขึ้นยืน ก้าวไปหาอีกฝ่าย
“ตอนเที่ยงฉันเห็นนายอยู่กับฮเยริน เธอมาพูดอะไรนายถึงเป็นแบบนี้” พยายามจะคาดคั้นโดยการจ้องหน้าแล้ว แต่ดงฮยอนยังคงไม่มองเขา “นี่คิมดงฮยอน...นายจะไม่บอกฉันจริงเหรอ”
ดงฮยอนถอนหายใจแรงๆอีกครั้งก่อนจะพูดออกมาด้วยเสียงแผ่วเบา
“เธอชอบนาย อยากให้ฉันช่วยด้วย”
“ว่าไงนะ”
“เธอ-ชอบ-นาย” ดงฮยอนย้ำด้วยเสียงหนักแน่น “เออฉันมันงี่เง่าเอง ฉันไม่ควรรู้สึกแบบนี้ แต่ฮเยรินป๊อบมากนายก็คงรู้ เธอสวย น่ารัก แล้วก็นิสัยดีด้วย ฉันเลยหงุดหงิด เพราะเธอชอบนาย ถ้านายรู้นายคงบอกเลิก....โอ๊ย!”
ดงฮันยื่นมือไปบีบปากของอีกฝ่ายเอาไว้ก่อนที่จะพูดจนจบประโยค
“หยุดพูดแบบนั้นเลยคิมดงฮยอน โอ๊ย”
แล้วดงฮันก็เป็นฝ่ายร้องบ้างเพราะคนที่เขาบีบปากเอาไว้ยื่นขามาเตะเข้าที่ข้างลำตัวแบบเต็มแรงจนเขาปล่อยมือออก
“ย่าห์! ใครให้นายมาบีบปากฉันเอาไว้”
ตามมาด้วยการทุ่มลูกบอลใส่เขาหลังจากที่เป็นอิสระเรียบร้อย ดงฮันวิ่งหลบลูกบอลเหล่านั้น ก่อนจะตามเก็บมันมาลงตะกร้าเหมือนเดิม
“อย่าเล่นรุนแรงสิดงฮยอนอา...” ดงฮันเลื่อนมือขึ้นไปยีผมนุ่มๆของคนตรงหน้าเบาๆ “อย่าพูดเรื่องเลิกกันด้วย นายก็รู้ว่าฉันไม่เลิกกับนายเพราะเรื่องแค่นี้”
“อือ”
“ทำหน้าบึ้งแบบนี้เข้าใจฉันจริงมั้ย”
“อือ!”
“ยิ้มให้ฉันดูก่อน เดี๋ยวเก็บบอลเสร็จฉันพาไปหาไรกิน”
พอพูดเรื่องกิน คนที่เคยหน้าบึ้งก็ยิ้มเผล่ออกมาทันที
อืม ดงฮยอนที่ยิ้มแย้มน่ะดีที่สุดแล้วล่ะ
#มนต101
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in