ไม่รู้ต้องรู้สึก หรือ คิดยังไงกับประโยคบอกเล่านี้ 

ไม่คิดด้วยซ้ำว่าเป็นประโยคคำถามรึเปล่า 

ตั้งแต่เด็กจนถึงตอนนี้ เราไม่รู้ว่าอยากทำอาชีพอะไร เราจึงเดินตามทางที่พ่อปูไว้ให้ 

สู่ทางที่ พ่อ อยากให้เราเป็น 

เรารู้แค่เพียงถ้าทำตามเป้าหมายนั้น ๆ ได้พ่อจะภูมิใจในตัวเรา

เมื่อเราได้เข้ามหาวิทยาลัย โลกของเรากว้างมากขึ้น 

มีความคิดแปลกใหม่ เจอคนมากมายที่มีไอเดียต่างกันไป 

มันจึงทำให้รู้ว่า ทางที่เรากำลังเดินไป ไม่ใช่ทางที่เราอยากมาตั้งแต่ต้น 

แต่มันสายไปเสียแล้ว 

มีคนคนนึงเคยพูดกับเราว่าไม่มีอะไรสายไปหรอก ตั้งกี่คนที่ต้องลองผิดลองถูกกว่าจะรู้ตัวเอง

แต่เราไม่ใช่หนึ่งในผู้โชคดีที่ส่งไปชิงโชคไงเล่า 

วัยแห่งความฝันมันจะจบแล้ว 

ไฟจะดับแล้ว..

ให้ไปเริ่มต้นใหม่ตอนนี้หรอ 

พ่อจะเสียใจมั้ยนะ

แม่จะโอเครึเปล่า 

แล้วตัวเราเองจะกล้าเสี่ยงจริง ๆ เหรอ 

พร้อมที่จะออกจาก safe zone รึยัง 

ไม่พร้อมหรอก.

คงต้องมีสักวันแหล่ะที่เราสามารถดึงตัวเองออกมาได้ 

สักวัน.