เราเริ่มถามตัวเองว่าเราเป็นอะไร เราแค่เครียดช่วงนึงหรือเริ่มเป็นโรคอะไรรึเปล่า 

...หรือที่เขาเรียกโรคซึมเศร้า? เราไม่อยากคิดไปเองว่าเราเป็นโรคที่ใครๆหาว่าไร้สาระ คิดไปเองหรือแม้แต่เรียกร้องความสนใจ

             มันแค่ไม่สดใส เหมือนพระอาทิตย์หายไป เป็นวันที่ฝนตกปอยๆ ฟ้าครึ้ม อากาศหนาว มันโดดเดี่ยวมากเลยนะ

    ปกติเราเป็นคนที่อารณ์ดี ยิ้มง่าย แต่ก็ขี้โมโห โกรธง่ายหายเร็ว มีเครียดบ้างแต่ก็ไม่ได้แย่ถึงขนาดนี้ ปัญหามันเริ่มจากธุรกิจที่บ้านเริ่มแย่ลง แม่เราเริ่มเครียด เรากับแม่สนิทกัน มีเรื่องเครียดอะไรแม่จะเล่าให้ฟังตลอด แต่ช่วงนี้มันแย่กว่าปกติ เรารับความเครียดมาเราไม่สามารถระบายต่อ ฝนตกแค่ปอยๆ แต่ตลอดทั้งวัน มันสามารถทำให้น้ำท่วมเมืองได้ เราร้องไห้คนเดียว แต่พอถึงเวลาไปเจอเพื่อนเรายิ้ม เราหัวเราะ เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น กลับมาร้องไห้ ออกไปยิ้มใหม่ วนลูปไปเรื่อยๆ จนมันแย่ลง รวมถึงการรับรู้เราต่างๆ ความจำเราเริ่มสั้นจำไม่ได้ว่าต้องทำอะไร คิดได้ช้าขึ้น ตอบสนองช้าขึ้น แต่ที่แย่มากเราเริ่มเหวี่ยงใส่แฟนมากขึ้น เหมือนเขาไม่เข้าใจความรู้สึกเรา เขาไม่รับฟังเรา เราเคยเล่าให้เขาฟังนิดนึงแต่ได้กลับมาแค่สู้ๆ มันไม่ช่วยเลยเว้ย เราไม่ต้องการคำนี้ เราอยากได้คนที่เข้าใจเราจริงๆ เขาเหมือนรับฟังเราแล้วแต่ยังใช้ชีวิตปกติเหมือนเราไม่มีความเครียดอะไรในหัวเลย หลังจากนั้นเราเลยเลือกที่จะเก็บเรื่องทั้งหมดไว้ เราคิดว่ามันคงจะดีกว่าได้รับความไม่เข้าใจกลับมา

    

    ตอนแรกเราว่าเรายังไม่ถึงขั้นเป็นโรคซึมเศร้าหรอก เราคงเครียดมากเกินไป แต่ก่อนที่เราจะพิมพ์เรื่องนี้ เรานั่งร้องไห้มาประมาณ 2 ชม. เราเริ่มมีความคิดอยากหายไป เราไม่อยากเป็นตัวถ่วงใครแล้ว ถ้าเราหายไปค่าใช้จ่ายที่บ้านคงลดลงไปเยอะ หรือถ้าเราหายไปแฟนจะได้ไม่ต้องมารับความงี่เง่าเรา ความเครียดเรา เราไม่อยากให้เขามาลำบากไปด้วย ถ้าเราหายไปสักคนอะไรมันคงจะดีกว่านี้ ทำยังไงล่ะ กินยามั้ยมันแค่หลับไปเงียบๆเองนะ ความคิดเริ่มวนในหัวมากขึน ไปหาหมอดีมั้ย หาที่ไหนล่ะ เราจะไปคนเดียวหรือใครจะไปกับเราล่ะ แม่จะห่วงเรามากกว่าเดิมสิ แฟนจะเข้าใจเรามั้ย คนรอบข้างจะหาว่าเราบ้ารึเปล่า เขาจะมองว่าเราเรียกร้องความสนใจรึเปล่า