"วันนี้กินไรดี"

เป็นเสียงแรกที่คุ้นเคยที่ได้ยินตอนตื่นตอนเช้าทุกวันเสาร์เลย ถือวิสาสะเข้ามาในห้องตลอด แถมทำให้เราตื่นอีกเนี่ย

และใช่ เสียงพี่จุ้น...
จริงๆนางไม่ค่อยชอบชื่อนี้เท่าไหร่นะ พอบอกความหมายไป แต่เห็นแม่เราเรียกตามเราเออเลยยอมรับได้ว่าถ้าแม่แฟนเรียกไรก็ย่อมดีหมดฮ่าๆ น้อยใจอ่ะ ชื่อนี้เราอุส่าห์ตั้งให้แท้ๆกลับไม่ชอบให้เรียกแต่พอแม่เราเรียกกลับไม่ว่าอะไร
อ้าวคุยโทรศัพท์
 
นี่ก็เลยพลิกตัวไปกอดหมอนข้างเอามือควานๆหาโทรศัพท์ใต้หมอนเข้าแอพพลิเคชั่นปกติ ตัวโตๆของหมีบ้าก็โถมเข้ามาตะคุบผ้าห่มที่พันตัวเราอยู่อย่างจังเอาจริงๆข้อศอกมันโดนพุงเราด้วย เจ็บ T-T
 
ถามว่าวันนี้จะกินไร

อ้าวป๊าถามเราหรอ

เอ๊าก็ใช่อะสิ

ก็เห็นคุยโทรศัพท์

ไม่ได้คุยฟังเสียงเพื่อนมันอัดมา

เอาตัวใหญ่ๆออกไปจากเราได้แล้ววววหนัก

เราไม่ใช่ผู้หญิงหวาน แล้วก็ไม่ใช่ผู้หญิงน่ารักเท่าไหร่ ถ้าเทียบกับคนอื่นๆเราคือ working women เลย เอาจริงๆเราดูแลตัวเองได้ดีมากๆ อันนี้คือความจริงที่กล้ายอมรับได้เต็มปากเลยหละ เคยถามป๊า(พี่จุ้น)นะ ว่าชอบอะไรในตัวเรานัก ตอนนั้นจำได้เลยว่าไปเขาใหญ่กันสองคนครั้งแรก นางเรียกทริปนั้นว่าฮันนี่ซัน เพราะนางบอกว่าเราเป็นน้ำผึ้งพระอาทิตย์ส่วนนางเป็นทานตะวัน เอาหละ พูดแล้วก็จะหาว่า อวด แต่ก็เออ ผู้ชายแบบนี้จะหาได้ที่ไหนอีกกันวะ 
เราเคยถามว่า ทำไมต้องเราอะ เราคิดมาตลอดเลยนะว่าเราดีไม่พอ เขาบอกว่าคนคนนึงไม่ต้องดีพอหรอกแค่เหมาะที่จะอยู่ด้วยกันไปทุกวันน่ะนั่นเรียกว่าดีแล้ว 
.......ตอนนั้นนอนคุยกันบนเตียงเลยหันไปมองหน้าแล้วก็ยิ้มให้ ไม่ได้พูดอะไรด้วย จากนั้นก็แยกย้ายกันนอน

ใช่ ไม่รู้เหมือนกันนะ ว่าจะเจอคนแบบเธออีกไหม เราโชคดีจัง

นอนนิ่งเลย ไม่หิวหรอ

ตอนเช้าๆเป็นเวลาของความคิด ป๊าคิดเยอะมั้ยตอนเช้า

วันนี้ตอนแปรงฟันคิดว่าจะปลุกเธอด้วยวิธีไหน

ป๊ากระโดดทับเรา

ช่าย

นี่คิดมาแล้ว?

ก็เธอลุกยาก

เนี่ยถ้ามันช้ำขึ้นสีเขียวขึ้นมาจะทำไง เมื่อกี้ศอกป๊าโดนพุงเรา

มันช้ำป้ะ ขอดูหน่อย

เจ็บอยู่เลย เป่าให้เลยนะ

วันนี้ทำไมอ้อนครับ

ใครอ้อน

เด็กน้อยอ้อน

มั่ว เราไม่ได้อ้อน ทำโทษตัวเองเดี๋ยวนี้เลย

ทำไงอ่าาาาาาาาาาาาา

เอาหัวเขกโต๊ะ

โหเจ็นะ เปลี่ยนๆ เลี้ยงข้าวแทน

ป๊าจ่ายทุกครั้งอยู่แล้วอย่าโมเม

งั้นบอกมาว่าอยากกินไร แล้วก็ลุกจากเตียงได้แล้ววว

ไม่รู้ไปวนๆรถดูได้ไหมอ่ะ

ได้....

เออแต่สิ่งนึงที่ดีมากคือเราไม่ค่อยทะเลาะกันเท่าไหร่ เขาตามใจ มีเหตุผลและไม่เจ้าอารมณ์ แต่เราน่ะหรอ มีเหตุผลนะแต่เจ้าอารมณ์
 ส่วนใหญ่เรื่องที่ทะเลาะกันก็มักมาจากเราเองทั้งนั้นเลย เช่น มู้ดวันทำงานมันแย่ๆประชุมเลิกดึก แบตหมด ไม่รู้ว่าจอดรถรอตรงไหน เลยไปหงุดหงิดใส่ทั้งๆที่เขาบอกว่าที่เดิม สุดท้ายแล้วก็มาบ่นเขาว่าจะมารับทำไม ทำไมไม่นั่นทำไมไม่นี่ บ่นไปตามประสาคนขี้บ่นบลาๆ จนบางที เขาต้องหันจากการมองทางมามองเราพร้อมเอามือตีไหล่ตุ้บๆว่า ใจเย็น เธอบ่นมาสิบกว่านาทีแล้ว    แต่เหมือนเขาไม่เคยรำคาญเลยหรืออาจจะรำคาญแต่ไม่บอกไม่รู้ หลังๆพอบ่นเยอะๆก็จบที่ร้านบัวลอยลอดช่อง โดยให้เหตุผลว่า ขนมหวานจะทำให้เราอารมณ์ดี 

น้ำตาลทำให้สมองแล่นเพราะมันมีรสหวาน 
แต่เปล่าป่ะ ...เธอตังหาก ที่ทำให้อารมณ์ดี เธอน่ะหวานกว่าทุกน้ำตาลบนโลกนี้เลยเหอะ 

วันนี้กินบุฟเฟ่ต์สลัด ไปแบบงงๆ หมายถึงป๊าอะเดินเข้าไปแบบงงๆ สงสารนะแต่อยู่ๆก็อยากกินผัก เอาจริงๆมันไม่แฟร์ที่หมูไก่จะถูกฆ่านี่เลยคิดว่า เอาหละ ฉันจะกินกุ้งหอยปูปลาผักใบเขียวแล้วกัน (นี่ปรึกษากับตัวเองไม่ได้บอกป๊าก่อน) โดนบ่นเลย ป๊าถามว่าแล้วทำไมไม่บอกว่าสุดท้ายก็แวะห้างให้ขับรถมาไกลทำไม แล้วก็ถามกลับว่าแล้วทำไม มาไม่ได้หรอ คำตอบคือ
ได้ 

วันนี้เธอน่ารักแฮะ

แล้วเราก็รักเธอ ขึ้นอีกวัน...

บันทึกของฉันถึงเธอ