Augustine เล่าเรื่องของเพนกวินชื่อ Augustine ที่ต้องย้ายบ้านตามครอบครัว จากบ้านเดิมที่ขั้วโลกใต้ ไปอยู่สิ่งแวดล้อมใหม่ที่ขั้วโลกเหนือ บอกถึงความรู้สึกเวลาต้องเดินทางไกลจากที่ที่คุ้นเคยว่าเมื่อต้องจากเพื่อนๆและญาติพี่น้องไปอยู่ในที่ใหม่ รู้สึกตื่นเต้นอย่างไร ประหม่าอย่างไร และไปอยู่ที่ใหม่แล้วก็ได้สร้างสายสัมพันธ์ใหม่ๆอย่างไร แต่ก็ยังไม่ได้ต้องขาดจากที่เก่าคนเก่าอย่างไร
ส่วนตัวในฐานะคนที่เริ่มแก่ลง แต่ยังไม่แก่พอจะปลง ปล่อยวาง หรือแตกฉานกับชีวิต อ่านแล้วรู้สึกว่ามีกำลังใจในชีวิตขึ้นมา คือความรู้สึกว่าต้องจากที่เก่า ไปสู่โลกใหม่ที่ไม่รู้จัก ไม่คุ้นเคย แล้วก็ไม่มั่นใจว่าจะอยู่ได้มั้ย ต่อให้ไม่ต้องย้ายสถานที่ตั้งบ้านจริงๆ ก็เกิดขึ้นตามธรรมชาติเมื่ออายุมากขึ้นอยู่ดี
เวลาที่โลกรอบตัวเริ่มกลายเป็นอะไรที่่ไม่รู้จัก คนที่คุ้นเคยใกล้ๆเริ่มห่างหาย หรือที่รู้จักชื่อ นับถืออยู่ห่างไกลก็เริ่มตายจาก อะไรที่คุ้นเคยเริ่มหายไปตามกาลเวลา กระทั่งคำเรียกสิ่งของหรือประสบการณ์ต่างๆในชีวิต รู้อีกทีก็เพิ่งนึกได้ว่าไม่ได้ยินคนใช้คำนั้นมานานแล้ว ในเวลาแบบนั้น การได้เห็นว่าใช่จะเป็นไปไม่ได้ที่เราจะมีที่อยู่ในสิ่งแวดล้อมใหม่ ในคืนที่เปลี่ยวจิต พูดตรงๆก็ช่วยให้รู้สึกดีกับชีวิตหรือกับโลกใบนี้มากขึ้นจริงๆ
การที่ตัวเองชอบสัตว์ ก็เป็นอีกส่วนที่ทำให้ระหว่างอ่านข้อความและมองภาพประกอบแล้วรู้สึกมีอารมณ์ร่วมขึ้นน่าจะไม่น้อย ผู้แต่งที่วาดภาพประกอบด้วย คือคุณ Mélanie Watt เขาวาดสีหน้าของ Augustine สื่ออารมณ์ได้นุ่มนวลดี แบบพอมองด้วยจิตมโนของตัวเองประกอบแล้วรู้สึกว่า อืม อิน คิดว่ารู้สึกได้ว่าความรู้สึกในฉากนั้นเป็นยังไง
รู้ว่าด้วยความที่เป็นนิทานเด็ก อะไรๆมันง่ายกว่าในชีวิตจริงมาก แบบถ้าเป็นคนผู้ใหญ่มาพูดแบบเดียวกันให้ฟัง พูดตรงๆก็คงคิดว่าโลกสวยแล้วไม่ให้ราคา แต่พอเป็นรูปวาด แล้วเป็นสัตว์น่ารักแล้ว รู้สึกว่าตัวเองเชื่อมโยงได้มากกว่า คือไม่รู้สึกว่า "นี่มันไม่มีทางเป็นตัวเรา" ของแบบนี้มันขึ้นกับสาร ขึ้นกับวิธีสื่อจริงๆ
ในเวลาที่เหนื่อยล้ากับโลกจริงที่ซับซ้อน เรื่องเรียบง่ายที่โดนใจตรงๆว่า โลกมันยังมีด้านดี มีชีวิตชีวา มีความหวัง มันช่วยได้มากจริงๆ
——————————
(readAwrite ของผู้เขียน) https://www.readawrite.com/?action=user_page&user_id_publisher=1544767
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in