บยองกนอายุสิบแปด มีแฟนคนแรก และตอนนี้เขากำลังถูกบอกเลิก

"เหมือนเวลาอยู่ด้วยกัน เธอไม่เคยคิดถึงเราเลยว่ะ" 

วันนี้เธอสวมเสื้อยืดสีขาวกับกางเกงยีนส์ เธอเป็นเพื่อนร่วมห้องตอนมัธยมหก พวกเขาเริ่มคบกันตอนขึ้นมหาวิทยาลัย

สัปดาห์ที่แล้วเธอเป็นคนนัดบยองกนมาที่คาเฟ่ที่พวกเขามาด้วยกันบ่อยๆ นั่งคุยกันเรื่องไร้สาระอยู่พักใหญ่ จนกาแฟหมดแก้วเธอจึงบอกเลิก

หลังเธอออกไปจากร้าน บยองกนยกมือสองข้างขึ้นมาขยี้ตา นิสัยที่มีคนเคยบอกเขาว่าจะทำให้ใต้ตาคล้ำขึ้น แต่เขามักจะลืมตัว

เหมือนเธอเพิ่งบอกให้เขารู้สึกตัวว่า ที่จริงเขาคิดถึงคนคนหนึ่งอยู่แทบตลอดเวลา

แลปทอปเครื่องนั้นแปะสติกเกอร์ไว้จนเกือบเต็มพื้นที่ มันไม่ใช่สติกเกอร์ของเขาคนเดียว มีสติกเกอร์หลายชิ้นที่ใครบางคนเป็นคนแปะมันลงไป

มือที่เล็กกว่าแต่ไม่ได้บอบบาง ฮยอนซอกชอบสวมแหวนโลหะ ชอบสวมต่างหู สร้อยคอ

ความทรงจำของบยองกนค่อยๆชัดเจนขึ้นเรื่อยๆในความคิด

ฤดูร้อนตอนประถม พวกเขามักไปเล่นด้วยกัน

บยองกนยืนรอฮยอนซอกที่หน้าอพาร์ตเมนท์เสมอ ฮยอนซอกมักจะลงจากห้องมาช้ากว่าเด็กคนอื่นๆในละแวกเดียวกัน บยองกนต้องยืนรออยู่ที่หน้าอพาร์ตเมนท์ตรงนั้น เด็กคนอื่นๆเรียกเขาไปเล่น แต่บยองกนไม่เคยไปจนกว่าฮยอนซอกจะลงมา ช่วงหลังๆเด็กคนอื่นๆวิ่งผ่านบยองกนไป ตบหลังหนึ่งครั้งเป็นการทักทาย บยองกนรอจนกว่าจะเจอฮยอนซอก

สองปีก่อนวันที่ฝนตกหนัก พวกเขาวิ่งฝ่าฝนจากโรงเรียนไปที่บ้านของบยองกน พอไปถึงบ้าน ฮยอนซอกเปลี่ยนจากชุดนักเรียนไปสวมเสื้อผ้าโคร่งๆของเจ้าของบ้าน หนึ่งในผ้าเช็ดตัวของบยองกนพาดอยู่บนไหล่เล็ก ซึมซับน้ำจากเส้นผมชื้น

ข้างนอกลมพัดแรง ฟ้าคะนอง ตอนเย็นดูคล้ายตอนกลางคืน

จูบแรกของทั้งสองเย็นเฉียบ

หนึ่งในพยานของเหตุการณ์วันนั้นคือแลปทอปที่เต็มไปด้วยสติกเกอร์