ในขณะที่เราเป็นมนุษย์ธรรมดา ที่ยังไม่ได้บรรลุเรื่องการใช้ชีวิตอะไร

การเคลียร์ความรู้สึกแย่ ๆ ออกไปจากชีวิต น่าจะเป็นวิธีที่ทำได้จริงมากที่สุด

คล้าย ๆ กับเวลาเป็นแผล หรือไม่สบาย ถ้าอาการดีขึ้น เราก็รู้สึกดีขึ้น 

ประเด็นคือเราต้องรู้ก่อนว่าแผลแบบนี้โดนอะไรมา จะต้องรักษายังไง 

ไม่ใช่เอะอะกินพารา หรือฉีดสเตียรอยด์ ให้ลืม ๆ ความเจ็บปวด ความทรมานไปก่อน 

พอยาหมดฤทธิ์ แม่งก็กลับมาอาการแย่เหมือนเดิม ไม่มีประโยชน์

--------

อย่างแรกก็คงต้องหาให้ได้ก่อน ว่าอะไรบ้างที่ทำให้เราแย่ได้ขนาดนั้น 

แล้วอะไรพวกนั้น มันมีค่าพอที่เราจะเป็นทุกข์เพราะมันจริง ๆ รึเปล่า 

สำคัญกับชีวิตเรามากขนาดนั้นมั้ย ?

ถ้าไม่ ก็ตัดมันทิ้งไป 

เพราะถ้ามันไม่ได้สำคัญพอที่จะแบกเอาไว้ ก็อย่าเสียเวลาไปแคร์เลย

แต่ถ้ายังรู้สึกแย่อีกอยู่ดี ไม่ว่าจะไม่รู้ว่าตัวเองกำลังมีชีวิตอยู่ไปเพื่ออะไร 
สับสนหรือหมดอะไรตายอยาก ก็ลองหาต่อว่าอะไรคือสิ่งที่มันสำคัญในชีวิต 
อะไรคือสิ่งที่เราชอบ ที่เรารัก ที่รู้สึกว่ามันมีค่า มีความหมายกับเรา 
เป็นสิ่งที่ทำให้เราอยากมีชีวิตอยู่ไปจนถึงอนาคตก็เพราะว่ามัน
ลองหาดี ๆ ให้เจอ แล้วก็ลองมีชีวิตใช้ชีวิตและอยู่เพื่อสิ่งนั้นดู

----------

และประเด็นสำคัญอันสุดท้าย ก็คือ การอยู่กับตอนนี้ 
อยู่แม่งแต่กับปัจจุบันเนี่ยแหละ พยายามหยุดคิดถึงอะไรที่มันแล้วไปแล้วของเมื่อวาน 
ที่มันกลับไปเปลี่ยนแปลงไม่ได้ 
รวมถึงหยุดคิดมาก กังวลกับพรุ่งนี้ของพรุ่งนี้
เพราะพรุ่งนี้ที่เราไม่รู้ สามารถทำให้เราประสาทแดกได้แบบหนัก ๆ 
แล้วก็เสียเวลาที่จะเราจะได้สบายใจกับปัจจุบันไปแทน


------------

how to เคลียร์ความรู้สึกแย่ 

(หรือจะเรียกว่าทุกข์ก็ได้แล้วแต่) ก็เลยมีแค่...

1. หาสิ่งที่ทำให้รู้สึกแย่ 

(แม่งคืออะไรบ้าง เอามาชั่งน้ำหนักความสำคัญของมัน)

2. แล้วก็เคลียร์สิ่งที่แม่งไม่ได้มีประโยชน์จริง ๆ กับชีวิตออกไปซะ 

(ให้เหลือไว้แต่สิ่งที่สำคัญ แล้วใช้ชีวิตเพื่อมันซะ)

3. แล้วก็อยู่กับตอนนี้

(ถ้าไม่อยู่กับตอนนี้ซะตอนนี้ ก็อาจจะไม่ได้อยู่กับมันอีกแล้ว...)

---------

ฟังดูพูดโคตรง่ายเลย ที่การเคลียร์ความทุกข์แม่งโคตรเบสิกขนาดนี้

(แต่เอาจริง ถ้าจะทำตาม how to นี้ให้ได้ผลจริง ๆ ในชีวิต ก็ไม่ได้ง่ายขนาดนั้น ต้องใช้เวลา และต้องคอยเตือนตัวเองบ่อย ๆ
ซึ่งก็ช่วยให้ชีวิตดีขึ้นได้จริง ๆ ไม่มากก็น้อย)

ที่ how to เคลียร์ความรู้สึกแย่ ๆ มันโคตร simple ไม่มีอะไรซับซ้อนเลยแบบนี้ 
ก็เพราะว่าเราเป็นแค่มนุษย์ ที่มีอายุขัยเฉลี่ยไม่ได้มากมายนัก
ไม่มีทางที่จะอยู่ได้นานเท่าถุงพลาสติก หรืออยู่แบบคลาสสิกไร้กาลเวลาแบบงานศิลปะ 

ก็เลยไม่ได้มีเวลาในชีิวิตเหลือมากพอให้ไปค้นหาความสุข
หรือคิดค้นวิธีลดความทุกข์อะไรที่มันมากมาย 
แล้วก็ไม่ใช่ทุกคนจะเกิดมาเป็นนักวิทยาศาสตร์อัจฉริยะคิดค้นคำตอบของชีวิต 
หรือเป็นนักปรัชญาบรรลุความจริงแท้อะไรแบบนั้นได้กันหมด 

----------------------------------------------

และสำหรับคำว่าความสุข เราใช้เวลาทั้งชีวิตตามหามันไม่ได้หรอก...

เราไม่ควรจะใช้เวลาทั้งชีวิตเพื่อไปตามหามัน
เพราะถ้าคิดให้ดี ๆ  สิ่งสำคัญในชีวิต มันก็คงจะมีอยู่ไม่กี่อย่าง 
เหมือนกับที่เราให้ความสำคัญกับทุกอย่างในชีวิตไม่ได้

ไม่ต่างกับข้อสอบที่บอกให้เราจับใจความสำคัญ 
หาเมนไอเดีย หรือว่า conclusion
ซึ่งถ้าเรายกมาทุกประโยคและคิดว่ามันสำคัญหมด ก็คงสอบตก
และคงไม่ต่างอะไรนักกับการใช้ชีวิต.