มันเริ่มขึ้นจากย้ายเข้าหอพักเด็กประจำที่โรงเรียนฝึกสอนของผู้มีพลังวิญญาณ หลังจากนั้นก็เข้าไปอาบน้ำในห้องที่มีบ่อน้ำร้อนน้ำแร่ อุตส่าห์ดีใจจะได้อาบน้ำหรูทุกวันที่ไหนได้มันเป็นห้องอาบน้ำส่วนบุคคลของนางเอกผมทองนั่นเอง 

(ชิ สมกับเป็นโลกอนิเมชั่นเอาบ่อน้ำร้อนธรรมชาติมาใส่ไว้ในห้องได้:เค้าเมื่อกลับมาจากต่างโลกแล้ว) 

จึงได้ติดหนี้นางเอกผมทองที่ไม่เอาเรื่องบุกรุกห้องน้ำโดยพลการนั่นเอง

     วันเวลาผ่านไปเหมือนกดสคริปท์ข้ามวันเวลาไปถึงวันที่บทมาถึง ระหว่างนั้นก็ได้ทราบว่านางเอกกับนางรองไม่ค่อยถูกกัน อธิบายสั้น ๆ ก็คือนางเอกผมทองหมั่นไส้นางเอกผมดำจนหาเรื่องตอแยตลอดทั้งที่รวย สวย เก่งระดับท็อปพอกันแท้ ๆ ลูกคนเดินดินไม่เข้าใจเลย และเพราะความนางเอกผมทองตามจองเวรนางเอกผมดำเป็นผีอาฆาตอย่างนี้นี่แหละ

     ในวันที่บทตัวประกอบต้องชดใช้หนี้มาถึง อยู่ ๆ ก็ถูกเรียกไปบอกว่าถึงเวลาชดใช้แล้วได้กลายเป็นตุ๊กตาหน้ารถ ถูกพาออกนอกโรงเรียน เข้าเมือง ผ่านหลายเมือง เข้าดงตึกสูง ๆ โดยข้างหน้าคือรถยนต์ของนางเอกผมดำ พอนางจอดเราก็ตามไปจนถึงร้านอาหารหรูในตึกราคาแพง

     อยากจะบอกแม่ผมทองเหลือเกิน เดินเข้าไปแบบโท่ง ๆ ไม่ปลอมตัวเหมือนแม่ผมดำอย่างนั้นช่างกล้านัก และยังเลือกนั่งโต๊ะข้างกันอีกช่างกล้ายิ่งนัก

     อาหารในร้านมีรสแปลกลิ้น แต่อร่อยดี

     อย่างเช่นหนึ่งในเมนูที่สั่งมา ปลาดิบและเนื้ออะไรไม่รู้กลม ๆ หั่นแว่นในน้ำซอสสีดำ เนื้อปลาเหนียว ๆ เคี้ยวยากกับเนื้อแผ่นที่กัดกรอบและน้ำซุปที่เค็มเป็นซอส

     และร้านอาหารแห่งนี้แบ่งอาหารกินกันกับลูกค้าท่านอื่นได้ด้วย เช่นไก่ต้มขาว ๆ หนังเหลือง ๆ ที่ได้รับมาจากลูกค้าที่นั่งโต๊ะอยู่ไม่ไกลหอมหวานอร่อยสุด ๆ

     เมื่อสาวสวยผมดำยาวเหยียดในคราบคนชรากินเสร็จแล้วเดินออกจากร้าน แน่นอนว่าคนที่จ้องจับผิดเหมือนผีอาฆาตต้องตามไปด้วย แต่อาหารที่สั่งก็ยังกินไม่หมดบางจานก็ยังไม่แตะ จึงเหลือแค่ตัวประกอบเป็นตัวแทนกินต่อไปพร้อมกับคำส่งท้ายว่าเดี๋ยวมารับ

     แล้วความแปลกของร้านอาหารก็บังเกิด

อ้ากกกกกกกนี่มันร้านของแม่มดหรือไงกัน

(และยังได้มารู้ความจริงทีหลัง อาหารร้านนี้หากกินมากว่าหนึ่งจานอาจตายได้ เพราะงั้นพนังงานจึงทำสายตาวิบวับใส่นี่เอง)