4วันก่อนออกเดินทาง.....พอภาพมันเริ่มชัดมากขึ้นเรื่อยๆ ความตื่นเต้นมันเริ่มกลายเป็นความประหม่าและกังวล ก่อนหน้านี่เราโฟกัสแต่ เรากำลังจะไปต่างประเทศครั้งแรก มันเลยทำให้เราไม่ได้มองเห็นภาพในมุมกว้าง โฟกัสแต่คำว่าความรู้สึกของคำว่า "ครั้งแรก'' แต่พอเวลาใกล้เข้ามาจริงๆ มันมีอะไรให้โฟกัสมากกว่านั้น ด้วยความที่ไม่เคยไปไหนคนเดียวไกลขนาดนี้มากก่อน คำว่า 'ไม่รู้ว่าต้องไปเจออะไรบ้าง' มันเลยเริ่มทำงาน มันเป็นอะไรที่ตลกร้ายมากๆ เพราะก่อนหน้านี้อยากให้เวลาผ่านไปไวๆ เพื่อที่จะได้ถึงวันออกเดินทางเร็วๆ แต่พอเวลานั้นใกล้มาถึงจริงๆ ความรู้สึกมันดันกลับกันกับก่อนหน้านี้ อยากจะขอยืดเวลาออกไปอีกหน่อย รู้สึกว่าอะไรๆมันยังไม่พร้อม อะไรที่ว่านั้นก็คือ ใจเราเอว ถึงจุดนี้คือต่อมแห่งความกลัวและความขี้ขลาดทำงานร่วมกันได้อย่างเต็มที่มากๆ คิดไปต่างๆนานๆในเชิงลบซะส่วนใหญ่ และถึงเวลาที่หัวหน้าและท่าไม้ตายของสองต่อมนั้นออกมาโชว์ตัว

  
"Comfort Zone" มันจะมาทักทายเราแบบแว่บมาแว่บหายวนอยู่แบบนั้น และมาพร้อมกับเหตุผลดีๆเสมอ เช่น จะไปดีเปล่าวะ ไม่รู้ว่าต้องไปเจออะไรบ้าง ที่เป็นอยู่ตอนนี้มันก็ดีแล้ว เราทำการเจรจาต่อรองกับหัวหน้าด้วยเหตุผลที่ว่า ก็จองตั๋วไปแล้วยังไงก็ต้องไป ถ้ามันเลวร้ายอย่างที่ว่าจริงๆ ก็ค่อยกลับมาไม่เสียหายอะไร และนั้นคือข้อตกลงที่เราและ Comfort Zone ได้ลงนามร่วมกัน และการเดินทางมันก็ผ่านพ้นไปด้วยดี หลังจากนั้นก็มีเส้นทางใหม่แห่งการเดินทางเกิดขึ้นมากมาย และในเวลาเดียวกันความสัมพันธ์ระหว่างเราและ comfort Zone ก็ยิ่งห่างเหินกันมากขึ้นเรื่อยๆ ความห่างเหินมันคงพอๆกับระยะทางที่เราได้ออกเดินทาง