ก่อนจะออกทริปนี้  เรามีอาการเจ็บเข่า

ซึ่งหลังจากที่ทนอยู่กับความเจ็บปวดที่ไม่แน่ใจในสาเหตุอยู่หลายวัน  เราก็ตัดสินใจไปหาหมอ  เพราะรู้ตัวว่าต้องใช้งานขา(และเข่า)อีกมาก  ด้วยภารกิจเพื่อนเจ้าสาวและการเดินในทริปนี้

หมอบอกว่าสาเหตุมาจากรองเท้า  ซึ่งรองเท้าวิ่งคู่นั้นน่ะ  เป็นรองเท้าที่แพงที่สุดในชีวิตเลยตั้งแต่ซื้อรองเท้ามา  เราไม่เคยคิดมาก่อนว่ารองเท้าราคานั้นจะทำให้เราเจ็บเข่าจนรู้สึกทรมานขนาดนี้

วิธีแก้ปัญหาหลังจากไปพบแพทย์ก็คือ  หยุดใส่รองเท้าคู่นั้น  กินยาและทายาตามที่หมอสั่งอย่างเคร่งครัด

สุดท้ายเราก็หายจากอาการเจ็บเข่าทันก่อนออกทริป  (แต่โชคร้ายที่หายไม่ทันงานแต่งเพื่อน)

เราบ่นกับน้องถึงความเสียดายจากการที่เราไม่สามารถใส่รองเท้าคู่นี้วิ่งได้  น้องก็เลยพูดขึ้นมาว่า "แล้วถ้าใส่เดินล่ะ" เราเลยคิดว่ามันน่าจะไม่เป็นไร  เพราะการเดินน้ำหนักมันคงไม่ลงเข่าเท่าไหร่มั้ง

เราใส่รองเท้าคู่นั้นมาในทริปนี้ด้วย  วันแรกก็รู้สึกเมื่อย ๆ  แต่คิดว่าคงเป็นเพราะเดินเยอะละมั้ง  ยังไม่รู้สึกว่าเจ็บเข่าเท่าไหร่  วันที่สองก็ยังรู้สึกว่า  เอ... ทำไมยังไม่หายเมื่อยนะ  หรือควรจะแช่อ่างดี  แต่พอวันที่เข้าคุมาโมโตะ  ซึ่งเป็นวันที่ 3  เราทนไม่ไหวจนต้องออกปากบอกแม่และทุกคนในทริปว่าเราเจ็บเข่า  เราต้องการเปลี่ยนรองเท้าตอนนี้เลย

หลังจากเดินเล่นถ่ายรูปตรงปราสาทคุมาโมโตะเสร็จแล้ว  พวกเราก็พากันมาตรงย่าน Dori ซึ่งเช็คดูแล้วมีร้านรองเท้า  เราเลือกอยู่สักพักก็ตัดสินใจเอา Nike Air Max คู่นี้มา  คิดว่าน่าจะพออยู่ได้จนจบทริป  พอได้รองเท้าแล้วทุกคนก็ตัดสินใจว่าจะเข้าโรงแรมกันก่อน  แม่เองก็ดูเพลีย ๆ บอกว่ามื้อเย็นคงไม่กินอะไรแล้ว  ส่วนลูก ๆ สามคนมองหน้ากันแล้วคิดว่าเดี๋ยวค่อยออกมาอีกรอบก็แล้วกัน

สัญจรกันด้วยรถรางเป็นหลัก

หันไปเห็นแท็กซี่สีมินท์  น่ารักดี

ขากลับมาเห็นหน้าสถานีกำลังถ่ายอะไรกันไม่รู้  เจ้ามาสคอทเต้นดุ๊กดิ๊กๆ 

หลังจากเช็คอินเสร็จแล้ว  แม่ก็แสดงท่าทีออกมาว่าเหนื่อยอย่างเห็นได้ชัด  เลยให้แม่พักผ่อน  ส่วนพวกเราสามคนก็ออกมาจากโรงแรมเพื่อหามื้อเย็นใส่ท้อง  ตอนนั้นหิวมาก  และอยากกินเนื้อมาก ๆ  เลยลองหาร้านจากในเน็ตและเดินหาด้วย  แต่ส่วนใหญ่จะเป็นชาบู  และเป็นเนื้อม้า  ซึ่งตอนนั้นไม่ต้องการลองของใหม่  เลยตัดสินใจเดินไปร้านที่เขียนว่า MEAT ตัวเบ้อเริ่มที่เห็นตั้งแต่ครั้งแรกที่เดินเข้ามาในย่าน Dori

พวกเราเดินเข้าไปในร้านขนาดเล็กที่น่าจะเดินสวนกันได้ลำบากพอตัว  ที่นั่งส่วนใหญ่เป็นบาร์  แต่ตอนนั้นคิดว่าเอาตรงไหนก็ได้  ขอแค่ให้ได้กิน  ดูจากลักษณะการตกแต่งร้านและเมนูแล้ว  คิดว่าร้านคงเป็นสเต๊กกระทะร้อนสไตล์อเมริกันปน ๆ ญี่ปุ่นแหละมั้ง  เมนูของร้านมีหลายภาษา  น้องเด็กเสิร์ฟก็เอาเมนูภาษาอังกฤษมาให้  เราเลยเลือกเมนูที่ดูน่าจะเป็นเมนูขึ้นชื่อของร้านเพื่อความปลอดภัย

ตอนยกมาเสิร์ฟ  เสียงฉ่าของเนื้อกับกระทะเรียกน้ำย่อยได้ดี  กลิ่นวัวสุกนี่มันหอมจริง ๆ ด้วย  พวกเราฟาดเรียบภายในเวลาไม่นาน  อิ่มพุงกางก็เดินออกจากร้าน

ก่อนกลับ   เราจำได้ว่าขามาเดินผ่านร้านขายผลไม้เล็ก ๆ  เห็นสตรอว์เบอร์รี่เลยคิดว่าจะซื้อไปฝากแม่  แม่เราชอบสตรอว์เบอร์รี่และผลไม้รสเปรี้ยว  แพคเกจสวยงาม  เลยหยิบมาแพคนึง  แต่เหลือบไปมองเห็นส้มหน้าตาน่ากิน  เลยลองสักลูกดีกว่า  ได้ยินว่าแถวนี้ส้มอร่อย  เป็นของขึ้นชื่อ

เอาเป็นว่าใครไปแถบคิวชูอย่าลืมลองกินส้มนี่ดูนะ มันอร่อยมากจริง ๆ